Πώς νιώθετε που το παραμύθι σας ψηφίστηκε ως ένα από τα 10 πιο δημοφιλή της χρονιάς;
Έκπληξη αρχικά και μετά μια επιβεβαίωση πως ίσως τελικά καταφέραμε να δημιουργήσουμε κάτι όμορφο. Είναι τεράστια η χαρά να ξέρεις πως οι αναγνώστες είδαν στο κείμενό σου όλα εκείνα που ήθελες να μεταφέρεις. Γιατί, ξέρετε, το κοινό είναι που μετράει. Οι αναγνώστες μάς έφτασαν στην τέταρτη έκδοση- χάρη σε αυτούς τους ανθρώπους υπάρχω ως συγγραφέας, οπότε κάθε «επιτυχία» είναι κοινό απόκτημα. Και φυσικά, στενοί «σύμμαχοι» υπήρξαν οι εκδόσεις Άγκυρα, που είναι δίπλα μου σαν δεύτερη οικογένεια και η εικονογράφος μας Ντανιέλα Σταματιάδη που δημιούργησε αυτόν το μαγικό κόσμο που όλοι είδαμε στο βιβλίο.
Πώς βιώνει ένας συγγραφέας τη μεταφορά του δικού του «παιδιού», του βιβλίου του, στο θεατρικό σανίδι;
Είναι μια περίεργη αρχικά διαδικασία και ένα μεγάλο στοίχημα. Στη δική μας περίπτωση, ανέλαβα προσωπικά τη θεατρική διασκευή του παραμυθιού, οπότε είχα τον έλεγχο του κειμένου και της δομής του. Το στοίχημα, λοιπόν, ήταν να πάρω το λιτό και σύντομο κείμενο του παραμυθιού και να το μετατρέψω σε θεατρικό έργο. Η όλη μαγεία ξεκίνησε όταν άρχισαν οι πρόβες. Εκεί ήταν το πιο ενδιαφέρον κομμάτι για εμένα ως συγγραφέας. Κάτι που είχα συνηθίσει να βλέπω μόνο στο χαρτί, άρχισα να το βλέπω να ζωντανεύει μπροστά μου. Έχουμε άπειρα παραδείγματα μεταφοράς παραμυθιών ή βιβλίων στη σκηνή, αλλά συνήθως οι συγγραφείς είτε είναι ξένοι είτε δεν είναι πλέον στη ζωή. Οπότε το να είσαι παρόν την ώρα που γίνεται όλη αυτή η «μεταμόρφωση» είναι πραγματικά κάτι πρωτόγνωρο και μαγικό.
Για τη θεατρική διασκευή, συνεργαστήκατε με την σκηνοθέτιδα της παράστασης κυρία Αθηνά Αρσένη. Πόσο διαφορετική είναι η προσέγγιση και η καλλιτεχνική ματιά ενός συγγραφέα από έναν σκηνοθέτη; Πού συγκλίνουν και που διαφοροποιούνται αυτοί οι δύο;
Αυτό πραγματικά έχει ενδιαφέρον. Οι συγγραφείς είμαστε συνήθως πιο «κλασικοί» και προσωπικά, ειδικά στην παιδική λογοτεχνία, είμαι υπέρ του «μινιμαλισμού». Δεν θέλω να υπάρχει ούτε μία περιττή λέξη στο κείμενό μου. Θέλω όλα να είναι «μαζεμένα», λιτά και μετρημένα. Βέβαια αυτό σε μία παιδική παράσταση μπορεί να είναι ολοκληρωτική καταστροφή. Στην παράσταση χρειάζεται περισσότερη ελευθερία, παιχνίδι, διάδραση, «άπλωμα», αυθορμητισμός και λίγη δόση τρέλας. Αλλά με την Αθηνά Αρσένη και όλη την ομάδα, η συνεργασία ήταν απολύτως ομαλή και άκρως διασκεδαστική. Υπήρχε διάλογος, ερμηνεία κάθε σκηνής, και κυρίως, υπήρχε αγάπη σε αυτό που η ομάδα ήθελε να κάνει. Παντρεύτηκαν, λοιπόν, οι επιθυμίες όλων μας, ενώθηκαν οι ενέργειές μας, το κέφι και η αγάπη μας για τα παιδιά και είχαμε το αποτέλεσμα που βλέπετε.
Έχοντας παρακολουθήσει τις αντιδράσεις των παιδιών κατά τη διάρκεια των παραστάσεων, τι πιστεύετε πως τα ενθουσιάζει ή τα συγκινεί περισσότερο;
Αρχικά τα ενθουσιάζει το γεγονός ότι γίνονται τα ίδια πρωταγωνιστές της παράστασης! Αυτός ήταν και ο στόχος της Αθηνάς Αρσένη. Να έχουν τα παιδιά ενεργή συμμετοχή, να ανέβουν στη σκηνή, αν το επιθυμούν, να μαζέψουν χιόνι, να γνωρίζουν τη Χιονονιφάδα, να παίξουν ένα είδος παντομίμας, να τραγουδήσουν, να πάρουν σπόρους και φυσικά να φωτογραφηθούν μαζί με τους ήρωες του παραμυθιού. Έχω εντυπωσιαστεί και εγώ από τις αντιδράσεις τους, από τη χαρά τους, από τις απαντήσεις τους στις ερωτήσεις των ηθοποιών. Η στιγμή που παρατηρώ ότι τα συγκινεί περισσότερο, είναι η σκηνή που τα δύο αδέλφια της παράστασης συνειδητοποιούν ότι έχουν ξεχάσει φυλακισμένη στο ψυγείο την αγαπημένη τους φίλη. Είναι η στιγμή που γίνεται αντιληπτό το μήνυμα πως «ό,τι αγαπάς δεν πρέπει να το φυλακίζεις…».
Ποιο πιστεύετε ότι είναι το σημαντικότερο μήνυμα που περνάει η παράσταση στους μικρούς θεατές της;
«Η Χιονονιφάδα που αγάπησε το καλοκαίρι» είναι ένα παραμύθι που, χωρίς να το γνωρίζω στις αρχές της δημιουργίας του, έχει τελικά ένα προσωπικό μήνυμα για όλους. Το ίδιο παρατηρώ ότι γίνεται και στην παράσταση. Ακόμα μου προκαλεί έκπληξη η αντίδραση τόσο των παιδιών όσο και των ενήλικων θεατών μετά το τέλος του έργου. Αναλόγως τα βιώματα ή τις εμπειρίες κάθε θεατή, έρχονται και οι ανάλογες αντιδράσεις. Τα παιδιά μαθαίνουν και επαναλαμβάνουν πως, στη ζωή όλα είναι πιθανά και πως ό,τι αγαπάς, δεν πρέπει να το φυλακίζεις ενώ στους ενήλικες θεατές γίνεται πιο έντονο το μήνυμα πως, κάτι που φεύγει μπορεί να έρθει πίσω με μία άλλη μορφή. Συνειδητοποιώ και εγώ, τις Κυριακές που μπορώ να είμαι παρόν στο θέατρο, ότι μία παιδική παράσταση, δεν είναι τελικά καθόλου παιδική. Αν έχεις ανοιχτή καρδιά και αγάπη μέσα σου, τότε θα συγκινηθείς, θα γελάσεις, θα πάρεις θετική ενέργεια, κουράγιο και θα φύγεις με ένα χαμόγελο αγκαλιά. Κάποια πράγματα δεν έχουν ηλικία και ανάμεσα τους είναι τα παραμύθια, η ψυχή μας και η διάθεση για ζωή και δημιουργία!
 (1).jpg)
