Το στόλισμα του δέντρου
Όταν ήρθε η ώρα να στολίσουμε το δέντρο μας, κατέβασα απ’ το πατάρι όλα τα παρελκόμενα με δάκρυα συγκίνησης να τρέχουνε στα μάγουλά μου. Το cd έπαιζε χριστουγεννιάτικα τραγούδια και η κόρη μου κουνούσε τα χέρια και τα πόδια της όπως συνηθίζουν τα μωρά. Ο στολισμός του δέντρου είναι μια διαδικασία που έκανα κάθε χρόνο, όμως εκείνη τη φορά όλα ήταν αλλιώς. Η παρουσία της μου έδινε την αίσθηση πως είναι τα πρώτα μου Χριστούγεννα. Όλα φαίνονταν καινούρια, σαν να είχα μόλις γεννηθεί και οι εμπειρίες μου ήταν πρωτόγνωρες.
Φτιάχνοντας γλυκά και κουραμπιέδες
Ακόμα και οι ώρες που πέρασα κλεισμένη στην κουζίνα φτιάχνοντας γλυκά και κουραμπιέδες, δεν με κούραζαν όπως παλιά! Κοιτούσα τα ματάκια της που νόμιζα πως μου χαμογελούν, της μίλαγα σαν να ήταν μεγάλη και το στομάχι μου πλημμύριζε μ’ ένα συναίσθημα που ένιωθα πρώτη φορά. Σαν να’ χουν φωλιάσει στην κοιλιά μου εκατομμύρια πεταλούδες και κάθε που με κοίταζε, φτερούγιζαν όλες μαζί και με έκαναν ευτυχισμένη.
Χριστουγεννιάτικες ταινίες και τραγούδια
Τα πρώτα μου Χριστούγεννα με το μωρό μου, παρακολούθησα ξανά χριστουγεννιάτικες ταινίες που είχα να δω από παιδί. Ακόμα κι εκείνες που κάποτε φαίνονταν ανόητες, ξάφνου τις θεωρούσα καλύτερες κι απ’ τις οσκαρικές. Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και με τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Καθόμουν στο πιάνο με τις ώρες παίζοντας την «άγια νύχτα» και το «χιόνια στο καμπαναριό», στα οποία έδειχνε ιδιαίτερη προτίμηση η μικρή μου, και τα δάχτυλα γλιστρούσαν στα ασπρόμαυρα πλήκτρα που ήταν γεμάτα από τα δάκρυά μου. Δεν είχα φανταστεί ποτέ πως κάποτε θα κοίμιζα την κόρη μου με το πιάνο, κι αυτό από μόνο του με συγκινούσε.
Τα κάλαντα των εορτών
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, την παραμονή των Χριστουγέννων, πήρα το τριγωνάκι μου, πήρα και το μωρό μου, και πήρα σβάρνα τα σπίτια όλων των συγγενών. Κάθε που άνοιγαν την πόρτα, ρωτούσα με μελιστάλαχτη φωνή: «να τα πούμε;». Είχαν περάσει χρόνια από τότε που έλεγα τα κάλαντα με τους συμμαθητές μου για να μαζέψουμε λεφτά. Εκείνη τη χρονιά, όμως, ο στόχος δεν ήταν τα λεφτά αλλά η ανυπομονησία να τα ζήσω όλα ξανά, απ’ την αρχή. Η νέα μου ζωή είχε ένα πρόσωπο γεμάτο ενθουσιασμό και θαυμασμό για όλα, και ανυπομονούσα να γνωρίσω όλες τις παλιές συνήθειες μέσα από αυτό το πρίσμα.
Η βασιλόπιτα και το φλουρί
Ήρθε η ώρα να κόψουμε την βασιλόπιτα. Γύρω από το στρογγυλό τραπέζι, μαζεύτηκε ολόκληρη η οικογένεια για να γιορτάσουμε τον νέο χρόνο. Το μεγάλο μαχαίρι κάνει το σχήμα του σταυρού, κι έπειτα αρχίζουν να μοιράζονται τα κομμάτια. «Του Χριστού», του «φτωχού» και πάει λέγοντας. Όταν ήρθε η ώρα να κόψουμε το κομμάτι του νέου μέλους, αντί να φερθώ σαν ώριμη και ψύχραιμη μαμά, ξέσπασα ακόμα μια φορά σε κλάματα αδυνατώντας να πιστέψω πως όλο αυτό που μου συνέβαινε ήταν πραγματικό. Η ήδη γεμάτη και χορτασμένη μου ζωή, είχε πάρει μία τροπή που δεν είχα ονειρευτεί ποτέ. Ήμουν ευτυχισμένη. Και έκλαιγα από χαρά. Σας είπα, τα πρώτα μας Χριστούγεννα τα πέρασα με χαρτομάντηλα.
Πρώτη φορά Χριστούγεννα με το μωρό. Μπορεί να ακούγεται απλό και βαρετό, μια και το νεογέννητο δεν σου χαρίζει τις εμπειρίες που έρχονται μετά. Ωστόσο, σου δίνει κάτι διαφορετικό και ανεκτίμητο. Κάτι που δεν φαντάζεσαι ποτέ, παρά μόνο όταν γίνεσαι μητέρα. Σου χαρίζει μία ζωή καινούρια γεμάτη τρυφερότητα και γλύκα, μια γλύκα που σου γεμίζει τη ψυχή και αλλάζει τους χτύπους της καρδιάς σου. Πλέον δεν χτυπούν κανονικά αλλά χαρούμενα και για δύο.
