«Τα αγόρια πρέπει να παίζουν μόνο με όπλα και αντρικά παιχνίδια.»
Σύμφωνα με πολλούς νευροεπιστήμονες, τα παιδιά δεν γεννιούνται με προτιμήσεις. Το ότι γεννήθηκαν αγόρια, δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα βομβαρδίζουμε με παιχνίδια που προωθούν τη βία. Μπορούν να παίξουν πιο ήπια παιχνίδια! Κυρίως, όμως, πρέπει να τα αφήνουμε ελεύθερα να εκφράζονται, να επιλέγουν και μεγαλώνοντας να αναπτύσσουν δεξιότητες. Αν το παιδάκι δεν θέλει να παίξει με όπλα, αλλά με κάτι άλλο μην το πιέσετε. Η ευγένεια και η τρυφερότητα είναι αξίες άφυλες και κατακτιούνται από τις μικρές ηλικίες. Θα ήταν άδικο, λοιπόν, να αποκλείαμε το αντρικό φύλο.
«Οι άντρες δεν κλαίνε, είναι δυνατοί!»
Aυτό και αν είναι ένα στερεότυπο που έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα στις ανθρώπινες σχέσεις. Ένας άντρας αναγκάζεται να αποδεικνύει τον ανδρισμό και τα επίπεδα τεστοστερόνης του με το να είναι συναισθηματικά δυνατός. Οποιαδήποτε έκφραση λύπης και συναισθήματος μεταφράζεται σε αδυναμία. Φράσεις τύπου «είσαι κορίτσι και κλαις;» ή «ένας άντρας δεν κλαίει ποτέ!» ήταν το ψωμοτύρι πολλών πατεράδων της προηγούμενης εποχής και δυστυχώς, και κάποιων σήμερα. Το συναίσθημα του θυμού είναι αποδεκτό, το να ουρλιάξει είναι πάλι θεμιτό, γιατί τα αγόρια είναι αγόρια. Μόνο που αυτά μεγαλώνουν και γίνονται άντρες, «σωστοί» άνδρες που καταπιέζουν τα συναισθήματά τους.
Η θλίψη σαν ουσιαστικό είναι θηλυκό, όμως, σαν συναίσθημα είναι άφυλο. Είναι λάθος να διαιωνίζεται σαν γυναικείο χαρακτηριστικό, συνώνυμο της αδυναμίας τόσο για τα κορίτσια, όσο και για τα αγόρια. Μια γυναίκα που κλαίει για να εκφράσει τη λύπη και να ξεσπάσει τα νεύρα της δεν είναι κατώτερη. Ένας άντρας που είναι πληγωμένος και συναισθηματικά φορτισμένος δεν είναι λιγότερο άντρας, είναι άνθρωπος και έχει δικαίωμα να μην κρύβει αυτά που νιώθει, αλλά να τα εκφράζει, να τα ονοματίζει και να τα ξεπερνάει. Το αγοράκι που κλαίει, χρήζει σεβασμού και όχι χλευασμού.
«Μα καλά θα τον βάλεις να φτιάξει το δωμάτιό του;»
Ξεκινάει με αυτήν την απλή φράση για να καταλήξει στο ότι «ο άντρας είναι ο κουβαλητής του σπιτιού και όχι η νοικοκυρά». Σε καμία περίπτωση δεν είναι απαραίτητο ότι το αγόρι θα καταλήξει να μη πλένει ούτε ένα χρησιμοποιημένο ποτήρι, ωστόσο η εικόνα της μαμάς να καλύπτει μόνη της όλες τις ανάγκες του νοικοκυριού και αυτή του αμέτοχου μπαμπά, επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την μελλοντική του πορεία.
Με το να μεγαλώνουμε αγόρια που αναγνωρίζουν τη σημασία της αυτοεξυπηρέτησης, τα βοηθάμε να γίνουν υπεύθυνα και ανεξάρτητα. Τους μαθαίνουμε να σέβονται τον κόπο της μητέρας/πάτερα που καταβάλλει, ώστε να είναι καθαρό το σπίτι. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι σιγά-σιγά αντιλαμβάνονται ότι ο ρόλος του δεν είναι μονοδιάστατος-αυτός που φέρνει έναν μισθό στο σπίτι. Ως γονείς πρέπει να έχουμε πάντα στη σκέψη μας, ότι το παιδί που μεγαλώνουμε, αύριο-μεθαύριο θα είναι σύζυγος και πατέρας. Γιατί λοιπόν, να περιορίσουμε τα όσα έχει να προσφέρει;
«Έτσι είναι τα αγόρια…ατίθασα!»
… είναι η αιωνόβια δικαιολογία που χρησιμοποιούν μανάδες και πατεράδες είτε για να δώσουν μια ερμηνεία σε μια «κακή» συμπεριφορά του παιδιού, είτε γιατί όντως το πιστεύουν. Όποιος και να είναι ο λόγος, το αγόρι παίρνει λάθος μήνυμα. Οι σκανταλιές, τα πειράγματα, η έλλειψη σεβασμού και οι προσβλητικές συμπεριφορές μπορούν κάλλιστα να προέλθουν κι από ένα κορίτσι. Η διαφορά έγκειται στο ότι εκεί θα είμαστε εξαιρετικά αυστηροί, ενώ στο αγόρι ενδεχομένως να κάνουμε τα στραβά μάτια., συμπεριφορά άκρως επιζήμια για τον εκκολαπτόμενο νέο.
Χρειάζεται να έχουμε απαιτήσεις απ’ τους γιους μας, διαφορετικά τους στερούμε την δυνατότητα να εξελιχθούν και να βελτιωθούν. Η αγορίστικη φύσης τους δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να δικαιολογεί μια ανάρμοστη συμπεριφορά, ούτε να τους απαλλάσσει από κανόνες και ευθύνες. Οι πράξεις, όμως, έχουν καλύτερο αντίκρισμα απ’ τα λόγια. Δώστε πρώτα εσείς το καλό παράδειγμα και μη φοβηθείτε να τους συνετίσετε όταν είναι απαραίτητο.
Βοηθήστε τα αγόρια σας να αναπτύξουν τη δική τους προσωπικότητα, χωρίς να τους εμποδίζουν ταμπού και κοινωνικά στερεότυπα. Μόνο έτσι θα είναι ευτυχισμένα παιδιά και αργότερα ενήλικες.
