«Χθες το βράδυ, όταν καθίσαμε για δείπνο, πήρα ευγενικά το iPad από τα χέρια της κόρης μου, λέγοντας της: "Δεν το χρειάζεσαι άλλο αυτό, ευχαριστώ πολύ”. Το πήγα στο σαλόνι κι έπειτα κάθισα στο τραπέζι για να φάω.
Δυστυχώς, η προσέγγιση αυτή δεν λειτούργησε τόσο καλά. Η κόρη μου ήταν θυμωμένη. Έσπρωξε μακριά το πιάτο της, ανακοινώνοντας πως το φαγητό ήταν χάλια και δεν ήθελε να το φάει.
Το έχετε ζήσει κι εσείς αυτό, σωστά;
Προειδοποιείτε τα παιδιά πως ο χρόνος τους με το κινητό είναι ακόμα πέντε λεπτά, η προειδοποίηση αυτή γίνεται δύο και τρεις φορές, αλλά παρόλα αυτά δεν σας ακούν ποτέ και γίνεται μάχη για να το αφήσουν. Ο χρόνος με το κινητό ή το tablet δεν είναι ποτέ αρκετός για εκείνα! Κι έτσι ξεκινούν ατελείωτοι καβγάδες που δεν βγάζουν πουθενά, και που δημιουργούν έναν φαύλο κύκλο μεταξύ «εξουσιαστή» και «εξουσιαζόμενου». Κι όλο αυτό είναι άδικο και απογοητευτικό!
Ευτυχώς, υπάρχει μια λύση γρήγορη και αποτελεσματική. Πριν σας την πω, όμως, θα πρέπει να γνωρίζετε δύο πράγματα: πρώτον, δεν πρέπει να σταματήσετε να επικοινωνείτε με τα παιδιά σας, μέχρι να νιώσουν πως έχουν ακουστεί. Δεύτερον, όλες οι συμπεριφορές είναι αποτέλεσμα τριών βασικών αναγκών: την δύναμη, την εμπειρία και την σύνδεση.
Όταν σκέφτομαι αυτά τα δύο πράγματα, μου φαίνεται λογικό που ευγενική μου προσέγγιση στο δείπνο δεν λειτούργησε και τόσο καλά. Λογικό, επίσης, μου φαίνεται και που δεν λειτουργούν οι προειδοποιήσεις.
1. Δεν πρέπει να σταματήσετε να επικοινωνείτε με τα παιδιά σας, μέχρι να νιώσουν πως έχουν ακουστεί
Στην περίπτωση του «χρόνου με το κινητό ή το tablet», παρόλο που στα μάτια σας μοιάζει ανούσιος και ανόητος, για εκείνα είναι πολύ σημαντικός. Το να αφιερώσετε λίγα λεπτά για να πείτε στα παιδιά πώς αισθάνεστε, μπορεί να αλλάξει τη δυναμική της σχέσης σας! (Το πώς θα το κάνετε θα σας το πω σε πολύ λίγο.)
2. Όλες οι συμπεριφορές είναι αποτέλεσμα τριών βασικών αναγκών: την δύναμη, την εμπειρία και την σύνδεση
Όταν τα παιδιά αντιδρούν, υπάρχει πάντα κάποιος λόγος. Στην περίπτωση της κόρης μου και του iPad, αισθάνθηκε αρκετά ανίσχυρη τη στιγμή που της το πήρα από τα χέρια. Αρνήθηκε, λοιπόν, το αγαπημένο της φαγητό για να διεκδικήσει τον έλεγχο της κατάστασης και να νιώσει δυνατή. Με λίγα λόγια, απάντησε στην «εξουσία» μου με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσε να σκεφτεί αυτή τη στιγμή.
Μετά από αυτή την τεχνική των δύο λεπτών, ήταν πάλι ευτυχισμένη και έτρωγε.
Όταν η κόρη μου έσπρωξε το δείπνο της στο κέντρο του τραπεζιού και είπε: “Δεν τρώω τίποτα, το φαγητό είναι χάλια!”, είχα δύο επιλογές: ή να συνεχίσω να καβγαδίζω μαζί της για το φαγητό (που όλοι ξέρουμε πως δεν ήταν το πραγματικό της πρόβλημα), ή να βρω έναν τρόπο να τη βοηθήσω να ικανοποιήσει την ανάγκη της για σύνδεση και έλεγχο της κατάστασης.
Έσπρωξα την καρέκλα, σηκώθηκα και έφερα το iPad. Της το έδωσα και της είπα: «Φαίνεται ότι δεν είχες τελειώσει ακόμα. Δείξε μου τι πρέπει να ολοκληρώσεις”.
Αμέσως σταμάτησε να είναι σκυθρωπή και έβαλε στο iPad ένα τραγούδι με δεινόσαυρους. «Κατάλαβα… Ήθελες να ακούσεις αυτό το τραγούδι με τους δεινόσαυρους που σου αρέσει πολύ, ε;» της είπα κι εκείνη χαμογέλασε και κούνησε καταφατικά το κεφάλι. “Το τραγούδι κοντεύει να τελειώσει και είναι η ώρα του φαγητού. Μπορείς να το δεις μέχρι να ολοκληρωθεί και μετά να φάμε» συνέχισα με ηρεμία.
Το τραγούδι τελείωσε δύο λεπτά αργότερα, και αυτό που έκανε έπειτα, με εξέπληξε. Μου έδωσε το iPad και καθώς το επέστρεφα στη θέση του την άκουσα να μου λέει “Ευχαριστώ, μαμά!”. Μπορεί εκ πρώτης όψεως να μοιάζει σαν να της έκανα το χατίρι και μπορεί να είναι κι έτσι. Ωστόσο, εάν μου ζητούσε κι άλλο iPad μετά το τέλος του τραγουδιού, δεν θα είχα υποκύψει.
Βλέποντας, όμως, τη μεγάλη εικόνα, η αναστάτωσή της οφειλόταν στην επιθυμία της να συνδεθεί μαζί μου χωρίς να αισθανθεί πως χάνει τον έλεγχο για το πώς θα τελείωνε όλο αυτό.
Χαμογέλασα γνωρίζοντας ότι αυτή η απλή τεχνική λειτούργησε ξανά. Η κόρη μου ικανοποίησε τις δικές της ανάγκες κι εγώ είχα το ειρηνικό οικογενειακό δείπνο που ήθελα. Όλοι κερδίσαμε σε λιγότερο από δύο λεπτά.
Αυτό χρειάζονται τα παιδιά
Το μόνο που θέλουν είναι να τα παρατηρείτε. Να νιώθουν πως αυτό που χρειάζονται ακούγεται και γίνεται κατανοητό από εσάς. Στην πραγματικότητα, αυτό θέλουμε όλοι μας! Κι αυτό είναι το «ασφαλές μέρος” στο οποίο το παιδί σας νιώθει συνδεδεμένο μαζί σας…
Θέλουν να συνεργαστούν.
Θέλουν να ακούσουν.
Θέλουν να διατηρήσουν την ειρήνη όσο και εσύ.
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να πείτε στο παιδί να αφήσει το κινητό ή το tablet, δοκιμάστε αυτό: καθήστε λίγα λεπτά για να το παρατηρήσετε και να συνδεθείτε μαζί του. Δείτε τι κάνει και ρωτήστε το τι σκέφτεται και πώς νιώθει. Αυτό μπορεί να αλλάξει τα πάντα σε δυο λεπτά.»
Πηγή: www.themilitarywifeandmom.com
