«Μπορεί να έχουν περάσει χρόνια, αλλά πάντα θα θυμάμαι τη στιγμή που γεννήθηκε η κόρη μου σαν χτες. Ήταν η μέρα που άλλαξε όλος μου ο κόσμος! Τίποτα δεν μπορεί να περιγράψει όλα αυτά που ένιωσα. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά και ήξερα ότι, αν μου το ζητούσε, θα θυσιαζόμουν για εκείνη.
Άκουγα συνεχώς από τους γύρω μου πως τα κορίτσια έχουν αδυναμία στους μπαμπάδες και κατά βάθος χαιρόμουν και περίμενα πώς και πώς τη στιγμή που αυτή η αδυναμία θα γινόταν ολοφάνερη. Πόσο έξω είχα πέσει...
Οι μήνες περνούσαν, η κόρη μου μεγάλωνε και δεν ήθελε ούτε να την παίρνω αγκαλιά, ούτε να την ταΐζω. Με απέρριπτε με όλο της το είναι και εγώ ένιωθα τόσο λίγος. Αντιθέτως με τη γυναίκα μου ζούσαν τον έρωτά τους. Ο τρόπος που κοιτάζονταν, η ηρεμία που είχε όταν την κρατούσε στην αγκαλιά της, έδιναν πολλαπλές μαχαιριές στην καρδιά μου.
Ένιωθα μόνος και ανίκανος και κατηγορούσα τον εαυτό μου για αυτήν την απόρριψη. Σε στιγμές που επικρατούσε η λογική και όχι τα συναισθήματά μου, έπαιρνα τα πάνω μου και δεν άφηνα την όλη κατάσταση να καθορίσει την αξία μου ως γονιό. Αλλά όταν έπαιρνα την κόρη μου αγκαλιά και εκείνη με κλωτσούσε για να πάει στη μαμά της κάτι πέθαινε μέσα μου.
Η σύζυγός μου απολάμβανε την αγάπη και την τρυφερότητα της κόρης της -όπως ήταν φυσικό- όμως ένιωθε πνιγμένη που ήταν μόνο εκείνη το επίκεντρό της. Είχαμε συμφωνήσει από την αρχή να είμαστε από τους γονείς που αναλαμβάνουν από κοινού το μεγάλωμα των παιδιών, κάτι που καθιστούσε αδύνατο η συμπεριφορά της κόρης μας. Η γυναίκα μου έπρεπε να την κοιμίσει, να την ταΐσει, να της διαβάσει ένα παραμύθι και όταν δεν το έκανε, η κόρη μας ξεσπούσε σε αναφιλητά που μας δημιουργούσαν τύψεις.
Κάποια στιγμή ζήτησα συμβουλές από ένα φίλο, ο οποίος ήταν ήδη μπαμπάς τριών κοριτσιών. Τον ρώτησα αν έχει ζήσει παρόμοια κατάσταση και εντυπωσιάστηκα από την άνεσή του, όταν μου απάντησε «ναι.» Όταν τον ρώτησα τι έπρεπε να κάνω με απλότητα και σιγουριά μου είπε «τίποτα». Και φυσικά δεν ξαναζήτησα συμβουλές από κανέναν.
Κι όμως, είχε δίκιο. Δεν έπρεπε να κάνω τίποτα. Ξαφνικά η κόρη μου έκανε στροφή 180 μοιρών και από 'κει που δεν ήθελε να με βλέπει ούτε ζωγραφιστό δεν ξεκολλούσε από πάνω μου! Δεν ξέρω τι έφταιγε! Ήταν σαν να είχε τελειώσει ένας μεγάλος πόλεμος με εμένα νικητή. Με τον τρόπο της μου έδειχνε ότι όλη η αγάπη, όλη η τρυφερότητα υπήρχε εκεί από την αρχή. Και κάπως έτσι, έπαψα να ανησυχώ.
Όταν γεννήθηκε ο γιος μου μερικά χρόνια αργότερα, δεν σοκαρίστηκα που προτιμούσε τη μητέρα του, ούτε μου κακοφαινόταν. Φυσικά και στενοχωριόμουν που πάλι βίωνα την απόρριψη, όμως ήξερα ότι όλο αυτό είναι κάτι παροδικό. Θα γινόταν ένα μαγικό κλικ και στο αγοράκι μου και θα με αγαπούσε, όπως συνέβη και στην κόρη μου.
Σε όλους εσάς τους μπαμπάδες που βιώνετε την απόρριψη των παιδιών σας, να ξέρετε ότι δεν είστε μόνοι. Είναι μια συμπεριφορά φυσιολογική και… παροδική. Το σημαντικό είναι να προετοιμάζετε με υπομονή και ανιδιοτέλεια το έδαφος για να δεχτείτε την ξαφνική και υπέροχη αγάπη των παιδιών σας.»
