«Είναι η ώρα του φαγητού. Ο άντρας μου θα γυρίσει σε λίγο απ’ τη δουλειά και η κόρη μου κάθεται στο μικρό της τραπεζάκι με το φαγητό στο πιάτο της και βλέπει "Ντόρα η μικρή εξερευνήτρια". Είμαι στον καναπέ, θηλάζω το μωρό και προσεύχομαι ότι η Ντόρα θα συνεχίσει να τη διασκεδάζει μέχρι να φάει τουλάχιστον τρεις μπουκιές από το φαγητό της κι εγώ να τελειώσω με το τάισμα του μωρού.
Γυρίζει και μου ζητάει λίγο νερό. Εκνευρίζομαι γιατί ξέχασα να γεμίσω το μπουκάλι της πριν κάτσω στον καναπέ να θηλάσω τον αδερφό της, ο οποίος τώρα κλαίει κι έχει γουλίτσες. Της λέω ότι θα το γεμίσω μόλις τελειώσω με το τάισμα του αδερφού της. Ακολουθεί ξέσπασμα. Χάνω γρήγορα την υπομονή μου όταν σηκώνεται, έρχεται τρέχοντας στον καναπέ και τραβάει το χέρι μου μακριά απ’ το μωρό. Εκνευρισμένη της φωνάζω και της λέω να κάνει υπομονή. Αυτό την τρομάζει και προκαλεί ποταμούς δακρύων.
Ακολουθούν "μητρικές ενοχές", αλλά διπλές. Γιατί όχι μόνο στεναχώρησα την κόρη μου, αλλά έχω κι ένα μωρό που κλαίει στην αγκαλιά μου επειδή σταμάτησε τον θηλασμό χωρίς καν να ξέρει το γιατί.
Δεν είμαι περήφανη που παραδέχομαι ότι αυτό συμβαίνει όλο και πιο συχνά αυτές τις μέρες. Το να φροντίζεις ένα νεογέννητο και να διαχειρίζεσαι τις ανάγκες ενός νηπίου είναι πολύ δύσκολο και μόλις νιώθω ότι βρήκαμε την ισορροπία μας, κάτι συμβαίνει και με “γειώνει” απότομα. Αυτές οι φορές απότομης προσγείωσης τελειώνουν συνήθως μ’ εμένα να φωνάζω στην κόρη μου να περιμένει ή να αφήνω μόνο του το μωρό που κλαίει.
Οι ενοχές μου ως μαμάς με δύο παιδιά σημαίνουν ότι αντί να απογοητεύω ένα μικροσκοπικό πλάσμα, απογοητεύω δύο. Το βάρος αυτού του συναισθήματος είναι τεράστιο και συχνά φέρνει δάκρυα, αμφιβολίες για τον εαυτό μου και την αίσθηση ότι αποτυγχάνω ως μητέρα. Κι ας μην ξεχνάμε και τον σκύλο, που ‘χει να βγει μια βόλτα της προκοπής εδώ και εβδομάδες. Οπότε, απογοητεύω τρία μωρά.
Όταν η κόρη μου ήταν στην ηλικία του μωρού, τραγουδούσαμε τραγουδάκια, διαβάζαμε συνέχεια, λέγαμε ιστορίες και μιλούσαμε τόσο πολύ, που ίσως προσευχόταν για λίγη ηρεμία κι ησυχία. Τώρα, είμαι τόσο κουρασμένη κατά τη διάρκεια της ημέρας που είναι και τα δύο τυχερά αν ακούσουν τη φωνή μου για περισσότερο από 30 δευτερόλεπτα. Νιώθω διαρκώς ότι κάνω λάθη και με τους δυο τους. Ότι απογοητεύω την 2 ετών κόρη μου, που απλώς θέλει κάποιον να παίξει μαζί της και να μην της λέει “όχι” σ’ ό,τι κι αν ζητήσει. Κι ότι απογοητεύω τον γιο μου ο οποίος ανησυχώ ότι δεν μιλάει ακόμη επειδή δεν ακούει τον μπαμπά και τη μαμά του να του μιλούν αρκετά.
Αυτή η ενοχή είναι απαίσια και είναι κάτι το οποίο πρέπει να εξετάσω για να μάθω απ’ αυτό και να το χειριστώ καλύτερα. Λέω στον εαυτό μου ότι ήθελα και δεύτερο παιδί και ότι εγώ το επέλεξα αυτό. Προέρχομαι από μεγάλη οικογένεια και, ούσα η μικρότερη από τέσσερα αδέρφια και σίγουρη ότι οι γονείς μου ήταν τρεις φορές πιο εξαντλημένοι απ’ όσο είμαι εγώ τώρα, βγήκα μια χαρά. Σωστά;
Λέω ξανά και ξανά στον εαυτό μου ότι το να έχουν αδερφάκι κάνει καλό στα παιδιά μου – έκανε καλό σε ‘μένα. Το να αναγκάζω την κόρη μου να κάθεται και να ζωγραφίζει όσο εγώ θηλάζω τον αδερφό της επί ένα μισάωρο, θα της διδάξει υπομονή και θα κάνει καλό και στον αδερφό της. Μου είναι δύσκολο να το βλέπω έτσι κάθε μέρα, αλλά πραγματικά ξέρω ότι στο τέλος θα είναι χαρούμενοι που έχουν ο ένας τον άλλον. Θα μάθουν να μοιράζονται (η κόρη μου ήδη μαθαίνει πώς να μοιράζεται τη μαμά), θα μάθουν να κάνουν υπομονή, θα μάθουν πώς να συμβιβάζονται κι όλα αυτά είναι πολύτιμα μαθήματα.
Οι "μητρικές ενοχές" είναι πραγματικότητα, κάθε μαμά μπορεί να το επιβεβαιώσει. Οι ενοχές που έρχονται μετά το δεύτερο παιδί είναι πολύ βάρβαρες και τώρα προσπαθώ να μάθω πώς να τις διαχειρίζομαι. Προσπαθώ να θυμάμαι να παίρνω μια βαθιά ανάσα, να δείχνω υπομονή στην κόρη μου -που είναι, άλλωστε, μόνο δύο χρονών, να επαναπροσδιορίζω τις προσδοκίες μου απ’ το μωρό μου (κάποτε θα μάθει να κοιμάται όλη νύχτα σερί) και να συγχωρώ τον εαυτό μου στο τέλος της ημέρας.
Θα προσπαθήσω να είμαι καλύτερη αύριο.»
Πηγή: scarymommy.com
