Ερώτηση:
Καλό μεσημέρι και συγχαρητήρια για τη στήλη σας! Σας στέλνω το παρακάτω mail καθώς θα ήθελα τη βοήθεια και συμβουλή σας! Έχω έναν γιο που προσφάτως έκλεισε τα 2. Σαν μωρό, μέχρι και 14 μηνών, οπότε ξεκίνησε σχολείο διότι επέστρεψα στη δουλειά, ήταν ένα πάρα πολύ καλό παιδί ή καλύτερα ένα εύκολο παιδί, ας πούμε! Από 14 μηνών μέχρι και 22 μηνών περίπου που δούλευα, ο μικρός πήγαινε και πάει σχολείο ακόμα. Του αφιέρωνα χρόνο όσο πιο πολύ μπορούσα. Λίγες μέρες πριν σταματήσω την εργασία μου, άρχισε να μη θέλει το σχολείο. Είχε μια άρνηση κάθε πρωί να μπει στο σχολείο, αφού όμως έμπαινε με κλάμα, απ' όσο μπορώ να γνωρίζω, σταματούσε και μετά ήταν όλα καλά. Πήγαμε 5 μέρες εκδρομή, άλλαξε παραστάσεις, ήμασταν μαζί όλη μέρα. Επιστρέφοντας όλα καλά. Οπότε είπαμε ότι ίσως το παιδί περνούσε μια φάση. Κλείνει το σχολείο 10 μέρες για τις διακοπές των Χριστουγέννων και με έπιασε πάλι ένα άγχος για την επιστροφή και την προσαρμογή η οποία πήγε πολύ καλύτερα απ’ ότι περίμενα. Σήμερα, πηγαίνοντας σχολείο, είχε πάλι άρνηση μέχρι που ξάπλωσε στο χαλάκι της εξώπορτας. Τον σήκωσα του είπα ότι θα τα πούμε το μεσημέρι, τον φίλησα και έφυγα ενώ εκείνος έκλαιγε και χτυπιόταν! Ένιωσα πάρα πολύ άσχημα και συνάμα προβληματίστηκα και στεναχωρήθηκα. Επίσης να πω ότι αντιδράει χτυπώντας το κεφάλι του κάτω ή στον τοίχο μόλις του αρνηθούμε κάτι. Τουλάχιστον στο σπίτι, στο σχολείο δεν μου έχουν αναφέρει κάτι τέτοιο. Να πω, επίσης, ότι στο σχολείο πάει παιδοψυχολόγος, όπως και παιδίατρος και λογοθεραπεύτρια, οπότε θέλω να πιστεύω πως αν υπήρχε κάτι, θα με ενημέρωναν. Κάνουμε κάτι λάθος σαν γονείς; Είναι φυσιολογικές οι παραπάνω αντιδράσεις για την ηλικία αυτή; Και πώς μπορώ να τον βοηθήσω περισσότερο; Σας ευχαριστώ πολύ. Μια απεγνωσμένη μαμά!Απάντηση:
Αγαπητή αναγνώστρια,
Έχετε ένα υπέροχο παιδί που μεγαλώνει! Το μεγάλωμα του αυτό είναι απαιτητικό τόσο για τον ίδιο όσο και για εσάς. Είναι πολύ όμορφο που του επιτρέπετε να σας δείξει τη δυσκολία του! Είναι επίσης υπέροχο που προβληματίζεστε και ψάχνετε λύσεις για να εξελίξετε τη σχέση σας.
Σε αυτές τις μικρές ηλικίες τα παιδιά βιώνουν άγχος αποχωρισμού, ένα πολύ φυσιολογικό και αναμενόμενο συναίσθημα που προκύπτει από τον δεσμό που έχουν αναπτύξει με τη μητέρα τους. Το άγχος αυτό, σταδιακά υποχωρεί καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, κυρίως για δύο λόγους. Πρώτον, διότι μπορούν να αντιληφθούν ότι η απουσία της μητέρας δεν είναι μόνιμη, και δεύτερον διότι αναπτύσσουν σχέσεις σιγά σιγά και με νέα πρόσωπα, πέρα από την οικογένεια. Κάποιες φορές, τα παιδιά εκδηλώνουν την ανάγκη να επιστρέψουν στο προηγούμενο στάδιο και στην αποκλειστική φροντίδας της μητέρας. Αυτό δεν είναι κακό, καθώς ουσιαστικά χρειάζονται ένα τρυφερό βλέμμα και μια ενθάρρυνση ότι μπορούν να προχωρήσουν κι άλλο!
Είναι σημαντικό να διακρίνετε εάν είναι μόνο αυτό που σας ανησυχεί στην πορεία της ανάπτυξής του. Η δασκάλα του, αλλά και οι ειδικοί οι οποίοι έχουν μια διαφορετική εικόνα από τη δικής σας, μπορούν να σας δώσουν πολύτιμες πληροφορίες.
Μιλήστε με το γιο σας, πείτε του πόσο τον καμαρώνετε και χαρείτε τον, ακόμη κι όταν δυσκολεύεται. Η απόγνωση δεν μπορεί να είναι βοηθητική. Είναι μόνο καλό που το παιδί σας στρέφεται σε εσάς για βοήθεια. Η πιο πολύτιμη βοήθεια σας είναι η αγάπη σας και η κατανόηση σας στα πολλά του ερωτήματα. Απαντήστε με τη στάση σας…
Σας ευχαριστώ.
*Η Ρομίνα Σαλούστρου είναι ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια.
Κάντε τη δική σας ερώτηση στους ειδικούς του Mama365.gr
