*Φωτογραφία: twitter.com
«Νόμιζα ότι η ενήλικη ζωή θα είναι εύκολη.
Όλοι μεγαλώνουν και μένουν μόνοι τους σε μια γκαρσονιέρα, ένα διαμέρισμα ή ένα μεγάλο σπίτι. Παντρεύεσαι τον άντρα που αγαπάς, κάνεις παιδιά και δουλεύεις.
Αυτό ήταν. Αυτά είναι τα σημαντικά, αγαπητοί μου ενήλικες.
Τα καταφέρατε!
Κανείς δεν σου μίλησε για υποθήκες, ασφάλειες ζωής ή φόρους. Κανείς δεν σου είπε ότι ο γάμος είναι δύσκολος, ότι ακόμα και οι καλύτερες σχέσεις που έχεις, μπορεί να σε πληγώνουν πού και πού.
Και το να προγραμματίζεις να κάνεις οικογένεια; Ήξερες ότι έπρεπε να ουρείς σε τεστ εγκυμοσύνης και να κλαις κάθε 29η μέρα του μήνα ή να παίρνεις τη θερμοκρασία σου με τους πιο περίεργους τρόπους- όλα αυτά για να κάνεις ένα παιδί (ή δύο ή τρία);
Και αυτό δεν λέει τίποτα για τη γέννα.
Ναι, νόμιζα ότι η ενήλικη ζωή θα ήταν απλή, αλλά τώρα καταλαβαίνω πως μόνο απλή δεν είναι. Το να μεγαλώνεις είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο.
Και εκεί που νομίζεις πως πέρασες στο επόμενο στάδιο και τα πας καλά, κάτι κακό συμβαίνει.
Χάνεις τη δουλειά σου.
Ο γάμος σου που μέχρι χθες πήγαινε μια χαρά, σήμερα φαίνεται ασταθής.
Βιώνεις μια αποβολή.
Ή δεν καταφέρνεις να συλλάβεις ποτέ.
Το δάνειο για το σπίτι γίνεται ένα αφόρητο φορτίο.
Ένας γονιός σου αρρωσταίνει.
Παίρνεις 25 κιλά και δεν αγαπάς πια τον εαυτό σου.
Τη μία μέρα, ο ουρανός είναι μπλε και ο ήλιος λάμπει. [...]
Νομίζεις ότι έχεις καταλαβαίνει τι σημαίνει να είσαι γονιός, να ελέγχεις τα οικονομικά σου και να έχεις βάλει σε τάξη τη ζωή και μετά κάτι κακό συμβαίνει.
Η γραμμή του τερματισμού μετακινείται πιο μακριά και εσύ είσαι μόνος σου, μπερδεμένος. Θες να κλάψεις ή να ουρλιάξεις ή ν’ αρχίσεις να πετάς πράγματα.
“Συγγνώμη, συμμετέχω σε ένα παιχνίδι που θα έπρεπε να παίζω διαφορετικά!”
Κανείς δεν μας είπε ότι το να μεγαλώνεις είναι τόσο δύσκολο. Κανείς δεν μας είπε ότι θα υπήρχαν μέρες που θα κλαίγαμε στον καναπέ σαν παιδιά και θα τηλεφωνούσαμε στη μαμά μας και θα θέλαμε να μην είμαστε υπεύθυνοι για τίποτα, μόνο για λίγες ώρες.
*Φωτογραφία: onionstatic.com
Αλλά δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Γιατί δεν είμαστε παιδιά πια.
Ατυχίες συμβαίνουν.
Εμείς είμαστε οι μαμάδες τώρα. Τα μωρά μας εξαρτώνται από εμάς. Αν έρθουν λογαριασμοί, θα πρέπει να τους πληρώσουμε. Αν ο γάμος μας δεν πάει καλά, θα πρέπει να παλέψουμε γι’ αυτόν. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να διορθώσουμε τα πάντα μαγικά και ν’ αποκτήσουμε τη ζωή που πάντα θέλαμε.
Η ζωή είναι δουλειά, δυσκολίες και δάκρυα.
Είναι δύσκολη. Είναι εξαντλητική.
Αλλά να σας πω κάτι; Αυτή είναι και η ομορφιά της.
Όταν νιώθεις ότι απομακρύνεσαι από τον σύζυγό σου, είναι μια ευκαιρία να χτίσετε μία γέφυρα μεταξύ σας. Όταν χάνεις τη δουλειά σου και νιώθεις ότι βιώνεις ένα χάος, βρίσκεσαι σε ένα κενό που απλώς δεν ήξερες ότι είχες ανάγκη. Μπορείς να πάρεις το στιλό σου και ν’ αρχίσεις να γράφεις.
Όταν κλαις γιατί έχεις χάσει ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, θα δεις ότι έχεις μια δύναμη που αναβλύζει μέσα από τον πόνο σου.
Θα καταλάβεις ότι αυτές οι δύσκολες μέρες- αυτές που αλλάζουν τα πάντα- είναι κι αυτές που θα σε κάνουν αυτόν που πραγματικά είσαι.
Αυτός που πάντα ήθελες να είσαι. Κι αυτό σημαίνει να μεγαλώνεις.
Ξέρω ότι κάποιες φορές νιώθεις πως εκεί που νομίζεις ότι η ζωή σου παίρνει τον δρόμο της, κάποιος τραβάει το χαλάκι κάτω απ’ τα πόδια σου πάλι.
Αλλά να έχεις πίστη.
Θα γίνεις δυνατότερος μέσα από τις πιο δύσκολες στιγμές. Θα ανακαλύψεις περισσότερα για το ποιος είσαι. Σε κάθε προσπάθεια, σε κάθε δύσκολη μέρα, ακόμα και σε κάθε καινούρια γκρίζα τρίχα που βλέπεις. Μεγαλώνεις.
Αν υπάρχει ένα πράγμα που έμαθα την τελευταία δεκαετία, αυτό είναι ότι δεν μπορείς να είσαι πολύ σίγουρος, όπου κι αν είσαι.
Γιατί ατυχίες συμβαίνουν. Ακόμα κι αν η ζωή είναι πιο δύσκολη και πιο τρομακτική απ’ όσο θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε... είναι καλή.
Είναι δύσκολη και σίγουρα δεν είναι παιχνίδι. Αλλά είναι καλή.»
Πηγή: babble.com
