Πώς να βοηθήσω την κόρη του συντρόφου μου που κλείνεται στον εαυτό της;

Ερώτηση:
Είμαι μητέρα 2 αγοριών, ο σύντροφος μου έχει μια κόρη 6 χρονών της οποίας η μητέρα έχασε την μάχη με τη ζωή όταν η μικρή ήταν 2 χρονών περίπου. Οι αναμνήσεις που έχει από τη μητέρα της είναι μόνο από περιγραφές των στενών συγγενών. Η μικρή είναι ένα πανέξυπνο κοριτσάκι αλλά νιώθω από την επαφή μαζί της ότι την βασανίζουν διάφορα πράγματα. Είναι μέχρι ενός σημείου λογικό να είναι κολλημένη στον πατέρα της, όμως αρνείται να μείνει το βράδυ στη γιαγιά, δεν της αρέσει να βγαίνει από το σπίτι για οποιοδήποτε λόγο -είτε να πάμε στην παιδική χαρά, στην παραλία το καλοκαίρι, σε παιδικά πάρτι. Προτιμά, όπως λέει, να μένει στο σπίτι να παίζει με τα παιχνίδια της και ότι σ 'αυτό έχει μοιάσει στη μαμά της. Αν την πάμε με το ζόρι (σε διάφορες κοινωνικές υποχρεώσεις) κλαίει και λέει ότι κάνουμε πάντα ό,τι θέλουμε εμείς. Είναι κλεισμένη με τις ώρες με τα παιχνίδια της, τα κινούμενα σχέδια και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Είναι πάρα πολύ ντροπαλή και όταν είμαστε με κόσμο, είναι συνέχεια στα γόνατα του πατέρα της. Παρόλα αυτά, αν την καταφέρουμε και την πάμε (μετά από όλα τα προαναφερόμενα) σε παιδική χαρά και είναι μόνη της, στο τέλος της μέρας θα μας πει πως πέρασε πολύ ωραία. Δεν είχα βιώσει ποτέ κάτι τέτοιο με τα παιδιά μου και νιώθω πως αυτό το κορίτσι χρειάζεται κάποια βοήθεια για να γίνει πιο δυνατός χαρακτήρας. Θα εκτιμούσα την συμβουλή σας. Ευχαριστώ.

Απάντηση:

Αγαπητή αναγνώστρια,

Είναι πολύ όμορφο εκ μέρους σας που θέλετε να καταλάβετε και να φροντίσετε αυτό το κορίτσι! Περιγράφετε μια δύσκολη και σύμπλοκη κατάσταση η οποία χρειάζεται την έγνοια όλης της οικογένειας για να προχωρήσει.

Το πένθος είναι μια διαδικασία που χρειάζεται βαθιά επεξεργασία. Σε πολύ μικρές ηλικίες, αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο έως ακατανόητο. Χρειάζεται η στάση των ενηλίκων να είναι τέτοια που να προάγει τη ζωή, έτσι ώστε να διδάξουν στο παιδί τον τρόπο για να ακολουθήσει κι εκείνο.

Το κορίτσι σας δεν έχει αναμνήσεις από τη μητέρα του. Έχει εικόνες από περιγραφές άλλων. Αυτό ισχύει στην πραγματικότητα. Στο παιχνίδι της, όμως, επιτρέπεται να έχει και μητέρα, ακόμη κι αν την έχει χάσει. Έτσι επιλέγει ξανά και ξανά το δικό της, μοναχικό παιχνίδι για να παράγει τις δικές τις αναμνήσεις, τη δική της σχέση με τη μητέρα της και να τη ζωντανέψει. Είναι απολύτως κατανοητό και σεβαστό όλο αυτό. Είναι ο δικός της τρόπος, τώρα που μεγαλώνει, να καταλάβει.

Στόχος βεβαίως δεν είναι να μείνει απομονωμένη στο παιχνίδι της. Στόχος είναι να εκμεταλλευτεί αυτήν την διαδικασία που την ευχαριστεί και να προχωρήσει, να ανοιχτεί και η ίδια στη ζωή. Ένας πολύ ωραίος τρόπος για να συνδυαστούν όλα αυτά είναι η παιγνιοθεραπεία. Μέσω του παιχνιδιού, τα παιδιά με τη βοήθεια του θεραπευτή τους, ανοίγουν και «δουλεύουν» συμβολικά, δύσκολα θέματα που τα μπλοκάρουν.

Η συμβολή σας και η τρυφερή σας ματιά είναι πολύ σημαντική. Ο πατέρας της, ωστόσο, είναι εκείνος που χρειάζεται να ανοίξει το δρόμο προς όποια κατεύθυνση. Ένα παιδί δεν μπορεί να μπει σε οποιαδήποτε θεραπεία εάν και οι γονείς ταυτόχρονα δεν δουλεύουν προς την ίδια κατεύθυνση. Μπορείτε, λοιπόν, να κάνετε μια συζήτηση μαζί του, να μοιραστείτε τις σκέψεις σας και να του δώσετε μια ιδέα γα το πώς μπορεί να κινηθεί.

Το κορίτσι σας είναι πολύ δυνατός χαρακτήρας, αφού μέσα σε τόση δυσκολία μεγαλώνει και αναρωτιέται. Επιτρέψτε της να το κάνει, καμαρώστε την και φροντίστε για τα επόμενα βήματά της!

Σας ευχαριστώ.

*Η Ρομίνα Σαλούστρου είναι ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια.

Κάντε τη δική σας ερώτηση στους ειδικούς του Mama365.gr