Οι παλιότερες γενιές θεωρούσαν ότι με το να μας κρατούν ζεστούς, ασφαλείς, υγιείς και ταϊσμένους, το έργο τους είναι ολοκληρωμένο κι η προσφορά τους η μέγιστη. Η σύγχρονη παιδαγωγική έχει κάνει γιγαντιαία άλματα και μπορεί να μας επιβεβαιώσει ότι στη λίστα των βασικών αναγκών των παιδιών μας (πλάι στην ισορροπημένη διατροφή και την επαρκή ξεκούραση) βρίσκεται και το παιχνίδι –ελεύθερο, εκπαιδευτικό, γεμάτο πνευματικές προκλήσεις ή απλώς εκτονωτικό.
Ο Clint Edwards είναι συγγραφέας και blogger και σε πρόσφατα δημοσιευμένο άρθρο του μιλάει για την επιτακτική ανάγκη που υπάρχει να παίξουμε με τα παιδιά μας, ακόμα κι αν βαριόμαστε.
«Είμαι ο πρώτος που θα παραδεχτεί ότι λατρεύω να παίζω με τα παιδιά μου το 90% των φορών. Έχω τρία παιδιά και υπάρχουν πράγματα που μπορούν να μου ζεστάνουν απίστευτα την καρδιά –όπως να παίζω “πασούλες” με τον 10χρονο γιο μου ή να βοηθάω την τρίχρονη κόρη μου να στήσει το σπίτι της Πέππα. Το υπόλοιπο 10%, όμως; Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι φορές μπορούν να γίνουν αρκετά… δύσκολες.
Καμιά φορά, μετά από 12 ώρες δουλειά δεν θέλω να παίξω με τα διαστημόπλοια. Ούτε επιτραπέζιο θέλω να παίξω. Για την ακρίβεια, ποτέ δεν μ’ άρεσαν τα επιτραπέζια. Τα βρίσκω βαρετά, ακόμα κι αν παίζω με τα παιδιά μου. Δεν είναι προσωπικό. Απλώς δεν τα απολαμβάνω τώρα, όπως δεν τα απολάμβανα ποτέ. Όμως, παρά τη δυσαρέσκειά μου, παίζω, ακόμα κι όταν δεν θέλω. Παραδέχομαι, όμως, ότι “κλέβω” λίγο για να τελειώσει το παιχνίδι γρηγορότερα. Τα παιδιά κερδίζουν μια ένεση αυτοπεποίθησης που κατάφεραν να με κερδίσουν κι εγώ κερδίζω το γρήγορο τέλος. Νίκη για όλους.
Για όσους από εσάς αγαπούν τα παιδιά τους, αλλά βαριούνται να παίξουν μαζί τους, υπάρχουν ορισμένα πολύ ενδιαφέρονται ευρήματα ερευνών πάνω στα οφέλη του οικογενειακού παιχνιδιού. Σύμφωνα μ’ αυτήν εδώ την έρευνα του 2017 “Το παιχνίδι είναι μια πραγματικά σοβαρή υπόθεση. Τόσο σοβαρή, για την ακρίβεια, που έχουμε διεξάγει μια απ’ τις εκτενέστερες παγκοσμίως έρευνες πάνω στον ρόλο του παιχνιδιού. Περάσαμε 8 μήνες σε καθημερινής βάσης συνεργασία, με περισσότερους από 300 ανθρώπους στη Γερμανία, τη Βρετανία και την Κίνα διερευνώντας πώς και γιατί παίζουμε.”
Ένα μέρος της έρευνας που κίνησε την περιέργειά μου ως πατέρα που καμιά φορά, στο τέλος μιας δύσκολης μέρας, δεν θέλει να παίξει ήταν το κεφάλαιο “Πώς παίζουμε μαζί;”. Οι επιστήμονες ορίζουν έξι διαφορετικούς τρόπου παιχνιδιού και εξηγούν γιατί ο κάθε τρόπος είναι ωφέλιμος για το παιδί και τον γονέα.
Για παράδειγμα το “ελεύθερο παιχνίδι” είναι αυτό κατά το οποίο “το παιδί ακολουθεί τις δικές του παιχνιδο-παρορμήσεις”. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι ο γονέας βρίσκεται στη σφαίρα επιρροής του παιδιού που δημιουργεί τους κανόνες του δικού του παιχνιδιού κι εσύ πρέπει να αντιληφθείς ότι οι κανόνες του δεν είναι βασισμένοι στην ισότητα, αλλά στις προτιμήσεις του παιδιού.
Κι όμως, τα οφέλη αυτού του τύπου παιχνιδιού είναι πολλά και για τους δύο: “Το ελεύθερο παιχνίδι αυξάνει την αυτοπεποίθηση των παιδιών και ενισχύει την ικανότητά τους να παίρνουν αποφάσεις. Επιτρέπει, επίσης, στους ενήλικες να μάθουν να υποχωρούν βλέποντας τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, απελευθερώνοντας νέες ιδέες και κλονίζοντας τον συμβατικό τρόπο σκέψης”.
Ένα άλλο παιχνίδι είναι το “Out-of-the-Box” παιχνίδι, δηλαδή το καλλιτεχνικό παιχνίδι. Είναι το παιχνίδι αυτό όπου το παιδί κάνει χάλια το τραπέζι της κουζίνας με μπογιές και χαρτιά και όταν τελειώσει, εσύ μπορείς να έχεις την χαρά να το παίξεις κριτικός τέχνης με φοβερά ελεύθερο γούστο. Σύμφωνα με την έρευνα, “αυτός ο τύπος παιχνιδιού” προωθεί τον πιο δημιουργικό τρόπο σκέψης κι επιτρέπει σε ενήλικες και παιδιά να αξιοποιήσουν τη φαντασία τους σε έναν κόσμο πέρα από κανόνες και υποχρεώσεις”. Όσο κι αν θέλω να σκέφτομαι ότι είμαστε ένας κόσμος που απαρτίζεται από κανόνες, η αλήθεια είναι ότι η φαντασία είναι η πύλη προς την καινοτομία κι αυτό το είδος παιχνιδιού αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της ανάπτυξης μιας έντονης αίσθησης αναζήτησης έξω απ’ το καθιερωμένο πλαίσιο λύσεων.
Η έρευνα, φυσικά, καλύπτει και πιο τυπικές μορφές παιχνιδιών, απ’ αυτά που ορίζονται από συγκεκριμένους κανόνες, όπως το σκάκι ή κάποιο επιτραπέζιο. “Αυτού του είδους τα παιχνίδια φέρνουν πιο κοντά την οικογένεια και είναι ένας διασκεδαστικός τρόπος να βοηθηθούν μεγάλοι και μικροί στη συγκέντρωση, τη χαλάρωση και τη δημιουργική επίλυση προβλημάτων”. Κι έτσι, όσο κι αν βαριέμαι τα επιτραπέζια, διαβάζοντας αυτό σκέφτομαι ότι πρέπει να παίζω ακόμα πιο συχνά με τα παιδιά μου.
Ξέρω πώς μπορεί να νιώθουν κάποιοι γονείς διαβάζοντας όλα αυτά. Εννοείται ότι το παιχνίδι είναι ωφέλιμο για τη σχέση γονέα-παιδιού. Όμως, καμιά φορά, έπειτα από μια μεγάλη μέρα που έχεις περάσει με τα παιδιά να σκαρφαλώνουν πάνω σου ή να τσακώνονται για το πόση ώρα θα δουν τηλεόραση, το τελευταίο πράγμα που θέλεις είναι να παίξεις ένα παιδικό επιτραπέζιο ή ένα περίεργο παιχνίδι φαντασίας του οποίου οι κανόνες διαμορφώνονται όσο εκτυλίσσεται. Και, σίγουρα, κάποιος θα πεταχτεί στα σχόλια αυτού του άρθρου και θα με βρίσει που τόλμησα να παραδεχτώ ότι καμιά φορά προτιμώ να περάσω λίγο χρόνο με τον εαυτό μου παρά να παίξω ένα παιχνίδι που δεν έχει καν εφευρεθεί ακόμα.
Αν όμως είστε σαν κι εμένα και σας χρειάζεται λίγη έξτρα ώθηση για να επιτρέψετε αυτόν τον μαραθώνιο ζωγραφικής (που θα σας αναγκάσει να καθαρίσετε τον χαμό, έπειτα από μια κουραστική μέρα), σκεφτείτε αυτά τα πρακτικά οφέλη που έχει το παιχνίδι για τα μικρά σας. Ίσως να κάνει την υπομονή σας να αυξηθεί.»
Πηγή: scarymommy.com
