Ξεροβήχουμε λιγάκι, ισιώνουμε την στοίβα με τις σημειώσεις μας στο podium και με περισπούδαστο ύφος ανακοινώνουμε:
Ο Ευγένιος Τριβιζάς είναι ο καλύτερος, ο πιο αγαπημένος μας παραμυθάς, γιατί…
1. Γιατί αναπτύσσει το λεξιλόγιο και άρα τη σκέψη των παιδιών
Υπάρχει άμεση αντιστοιχία σκέψης και γλώσσας. «Ο υπολογιστής του νου μας, η νόησή μας θα ήταν άγνωστη έξω από τον εαυτό μας, "βουβή" και ελάχιστα ανεπτυγμένη αν δεν υπήρχε η δυνατότητα τής γλώσσας.», γράφει ο Γ. Μπαμπινιώτης (Το Βήμα, «Νους και γλώσσα», 01/12/2013). Σας προκαλούμε, λοιπόν, να σκεφτείτε: πόσους παιδικούς συγγραφείς με τέτοιο εύρος λεξιλογίου (πραγματικού και φανταστικού) έχετε υπ’ όψη σας; Οι πρωτότυπες ονομασίες τόπων και προσώπων όπως ο Ρούνι Ρούνι το ύπουλο κακό γουρούνι, η Φρουτοπία, το Κουφέιτ ή το Αβγατηγανιστάν, οι ολοκαίνουριες έννοιες και τα πλούσια σχήματα λόγου των παραμυθιών του, που διαβάζονται και ξαναδιαβάζονται από τα παιδιά, είναι μια τεράστια γλωσσική δεξαμενή.
2. Γιατί μέσα απ’ τα έργα του τα παιδιά παίρνουν τα σπουδαιότερα μηνύματα
Ψηφίζουμε ανεπιφύλακτα τον Ευγένιο Τριβιζά ως τον αγαπημένο μας παραμυθά, γιατί ξέρει να αποδομεί στερεότυπα, να φωτίζει λιγότερο γνωστές πτυχές σημαντικών ζητημάτων και να αναδεικνύει θεματικές. Από την αγάπη για το περιβάλλον και τη φιλοζωία, ως την πίστη που πρέπει να ‘χουμε στις δυνάμεις μας και την αφοσίωση που αξίζει στους φίλους μας, τα βιβλία του βρίθουν μηνυμάτων που κάθε γονιός θέλει να περάσει στα παιδιά του.
3. Γιατί είναι διδακτικός χωρίς να χάνει το χιούμορ του
Πρέπει να είσαι μια ιδιαιτέρως συγκροτημένη και σοβαρή προσωπικότητα για να ακούσεις με αφοσίωση το κήρυγμα/ δίδαγμα κάποιου χωρίς να βαρεθείς λιγάκι. Και, ως γνωστόν, τα παιδιά δεν είναι οι σοβαρότερες των προσωπικοτήτων που θα συναναστραφείς, επομένως το χιούμορ είναι το πολυτιμότερο όπλο στα χέρια του «διδάσκοντα».
Ας πάρουμε ως παράδειγμα την «Κοκκινομπλουτζινίτσα»: ο Τριβιζάς θα μπορούσε να ρητορεύσει βαρετά πάνω στο φλέγον ζήτημα της αυτοπεποίθησης, του θάρρους ή των αναχρονιστικών στερεοτύπων. Αντ’ αυτού, κάνει την Κοκκινοσκουφίτσα Κοκκινομπλουζινίτσα, της αφαιρεί την παθητικότητα και τα στοιχεία φόβου, τη μεταμορφώνει σ’ ένα κορίτσι έξυπνο κι ευρηματικό που προσποιείται ότι εντυπωσιάζεται από την υποκριτική ικανότητα του λύκου που υποδύεται τη γιαγιά και τον προτρέπει ν’ ακολουθήσει καριέρα ηθοποιού στο Χόλιγουντ.
4. Γιατί καλλιεργεί τη φαντασία τους
Τα έχει πει κι ο ίδιος σε συνέντευξή του στο Culturenow.gr «Μόνο αν καταφέρουμε να διατηρήσουμε τον καλλιτέχνη μέσα στο παιδί, μόνο αν τονώσουμε τη φαντασία και καλλιεργήσουμε τη δημιουργικότητά του, μόνο αν το μάθουμε, αντί να υπηρετεί, να υπερβαίνει την πραγματικότητα, και πιο πολύ από “γιατί;” να ρωτάει “γιατί όχι;” έχουμε ελπίδα να αποφύγουμε τη στασιμότητα, την αδράνεια και την κοινωνική αποτελμάτωση.»
Δημιουργός πλασμάτων παράδοξων και φανταστικών χωρών ακολουθεί χιονάνθρωπους στο περιπετειώδες ταξίδι τους για τον Βόρειο Πόλο, μας γνωρίζει σκιάχτρα που ονειρεύονται να γίνουν πουλιά και να πετάξουν και πιόνια του σκακιού που αποφασίζουν να δραπετεύσουν από την ασφυκτική σκακιέρα και να καλπάσουν σε λιβάδια με τετράφυλλα τριφύλλια. Ανατρέπει κλασικά παραμύθια και με τρυφερότητα και χιούμορ τους δίνει σύγχρονη πνοή, διασκεδάζοντας μικρούς και μεγάλους. Διηγηθείτε στο παιδί την ιστορία της πριγκίπισσας που φίλησε τον βάτραχο, έγινε πρίγκιπας κι έζησαν τρισευτυχισμένοι κυβερνώντας υπάκοους υπήκοους. Έπειτα, δοκιμάστε να του διαβάσετε τη διασκευή του Τριβιζά, το «Πλατς Πλουτς!». Ενδεικτικά, για να σας πείσουμε, να αναφέρουμε ότι η πριγκίπισσα αποποιείται των βασιλικών της προνομίων και το βατραχάκι αρνείται να «κλαψουρίσει» για την εικόνα του και ζητά ν’ αγαπηθεί γι’ αυτό που είναι.
5. Και γιατί τα παραμύθια του αρέσουν και σε ‘μας
Πείτε μας υστερόβουλους και εγωιστές, αλλά όλοι όσοι ασχολούμαστε με παιδιά ξέρουμε πολύ καλά, ότι όταν ένα βιβλίο αρέσει σ’ ένα πιτσιρίκι, θα αναγκαστείς να το διαβάσεις διψήφιο αριθμό φορών ανά ημέρα –τουλάχιστον μέχρι να περάσει στο επόμενο κόλλημα. Επιτρέψτε μας, λοιπόν, να συμπεριλάβουμε σ’ αυτή τη λίστα κι αυτό: ο Τριβιζάς και τα διαχρονικά, διηλικιακά βιβλία του μας αρέσουν (μας αρέσουν κανονικά, όπως μας αρέσουν ένα σωρό άλλα «ενήλικα» αναγνώσματα) και δεν βαριόμαστε να διαβάζουμε τις ιστορίες του –ούτε μετά την 45η φορά. Ανά νύχτα.
