*Φωτογραφία: huffingtonpost.com
«Ακόμα το “έχετε”, ε; Είστε παντρεμένοι ή ζείτε με τον σύντροφό σας και μεγαλώνετε τουλάχιστον ένα παιδί μαζί, ζώντας το όνειρό σας.
Το ξέρω, το ξέρω, δεν είναι καθόλου εύκολο. Ναι, αλλά κοιτάξτε τον εαυτό σας. Τα καταφέρνετε. Αυτό είναι κάτι για το οποίο πρέπει να είστε περήφανοι. Είμαι σίγουρος, αλλά πρέπει να σας το πω.
Κάποιες φορές ζηλεύω τους γονείς που παραμένουν παντρεμένοι. Έχω πάρει διαζύγιο, βοηθάω στο μεγάλωμα των τριών παιδιών μου (ηλικίας 2, 5 και 7 ετών), με το να τα κρατάω τη μισή εβδομάδα. Είναι η ζωή μου, είναι η καρδιά και η ψυχή μου και χαίρομαι που τα πηγαίνουν τόσο καλά. Είμαι περήφανος γι’ αυτό. Είναι εξαιρετικά παιδιά, αλήθεια. Έχουν περάσει πολλά, αλλά ποτέ δεν χάνουν την όρεξη και την δύναμη που μόνο τα μικρά παιδιά φαίνεται πως έχουν.
Εγώ πάντως δεν την έχω. Έχω προσπαθήσει πολύ. Ξέρετε πώς είναι να προσπαθείς να κρατήσεις τρία μικρά παιδιά… ζωντανά και χαρούμενα; Είναι ένα συναισθηματικό τρενάκι, με κλάματα, κούραση και πάλι κλάματα, ειδικά όταν κάποιος πεινάει (μιλάω για μένα).
Το θέμα είναι πως, παρά τα όσα έχω ζήσει τα τελευταία χρόνια, από τότε που η οικογένειά μας “έσπασε”, νομίζω ότι έχω αρχίσει να εκτιμώ πραγματικά τις οικογένειες που έχουν μείνει μαζί. Κοιτάζοντας τα χρόνια που πέρασαν, έχω παρατηρήσει και μάθει ποιες είναι οι διαφορές του να μεγαλώνεις τα παιδιά σου με τον σύντροφό σου και του να τα μεγαλώνεις μόνος σου.
Είμαι εδώ, ελπίζοντας ότι θα σας δώσω μερικές συμβουλές και θα σας υποστηρίξω, όντας πλέον στην άλλη μεριά. Είμαι ένας γονιός που μεγαλώνει τα παιδιά του μόνος και αυτό είναι εντελώς διαφορετικό. Θέλω να πω κάποια πράγματα για όσους γονείς μεγαλώνουν μαζί τα παιδιά τους. Ακόμα κι αν έτσι σας θυμίσω, ότι οι δύο είναι πάντα καλύτερη ομάδα από τον έναν, για τόσους πολλούς λόγους που πιθανώς έχετε ξεχάσει. Ή δεν το έχετε σκεφτεί ποτέ.
Είστε δύο -μην το θεωρήσετε ποτέ δεδομένο.
Είστε δύο. Οι διπλάσιοι από εμένα. Το θαυμάζω και ταυτόχρονα το ζηλεύω. Ακόμα κι όταν είστε εξαντλημένοι ή δεν έχετε κέφια ή τα παιδιά σας τρελαίνουν, υπάρχει πάντα κάποιος να σας βοηθήσει, έστω και λίγο.
Μην το θεωρήσετε ποτέ δεδομένο.
Καταλαβαίνω ότι δεν χρειάζεται να το υπενθυμίζετε συνέχεια στον εαυτό σας. Θα ήταν ανώφελο. Αλλά είτε είστε η μητέρα είτε ο πατέρας, είτε έχετε περάσει όλη τη μέρα στο γραφείο δουλεύοντας μέχρι αργά είτε κυνηγάτε το μικρό σας στο σπίτι και κάνετε όλες τις δουλειές του νοικοκυριού, ποτέ μην σταματήσετε να είστε εκείνος ο γονιός που θα βοηθήσει με τα παιδιά όταν ο άλλος έχει εξαντληθεί.
Ακούγεται αυτονόητο, αλλά πολλά ζευγάρια το ξεχνάνε.
Αν δεν βοηθάτε με τον ύπνο των παιδιών, ξεκινήστε από σήμερα.
Αν δεν τα κάνετε μπάνιο, ξεκινήστε τώρα.
Αν δεν μαγειρεύετε φαγητό για τα παιδιά σας, να ξέρετε ότι θα έπρεπε να το κάνετε ήδη.
Όχι επειδή σας λέω ότι θα έπρεπε, αλλά επειδή έτσι θα κάνετε τον γάμο σας πιο δυνατό. […] Βγείτε από την ζώνη ασφαλείας σας, τολμήστε το και σώστε την κατάσταση. Όσο περισσότερο μπορείτε.
Εγώ τα κάνω όλα μόνος μου. Δεν χρειάζομαι κάποιον να μου πει “μπράβο” γι’ αυτό. Μόνος μου βρέθηκα στην κατάσταση που είμαι τώρα και, για να είμαι ειλικρινής, δεν το μετανιώνω. Μ’ αρέσει να είμαι στη ζωή των παιδιών μου, να είμαι συνέχεια μαζί τους. Αλλά θα έλεγα ψέματα αν σας έλεγα ότι κάποιες φορές δεν εύχομαι να κλείσω τα μάτια μου για λίγο και να εμφανιστεί κάποιος που θα με βοηθήσει να βάλω τα παιδιά στο κρεβάτι τους.
Αλλά δεν εμφανίζεται ποτέ. Δεν υπάρχει κανένα τέτοιο μαγικό όταν είσαι μόνος σου. Αλλά εσείς το έχετε. Μην το ξεχνάτε ποτέ. Μην ξεχνάτε, επίσης, να γίνεστε αυτό το μαγικό για τον σύντροφό σας.
Να διαφωνείτε όταν πιστεύετε ότι κάτι είναι λάθος, αλλά να συμβιβάζεστε τις μισές φορές
Λέω για εκείνες τις φορές που συζητάτε έντονα με τον σύντροφό σας για την ανατροφή των παιδιών. Μπορεί να είναι από κάτι απλό, όπως το να “γράψετε” τον γιο σας στο ποδόσφαιρο ή να τον αφήσετε να δει λίγη ώρα παραπάνω τηλεόραση. Φανταστείτε να έχετε αυτή τη διαφωνία με… τον εαυτό σας συνέχεια. Χωρίς καμία αντίσταση, χωρίς καμία στήριξη, τίποτα. Είστε μόνο εσείς και η δική σας γνώμη και όλες οι αμφιβολίες που σας ακολουθούν.
Έτσι είναι όταν μεγαλώνεις μόνος τα παιδιά σου. Δεν υπάρχει κάποιος άλλος -διαφωνείς μόνος σου. Δεν υπάρχει κάποιος να σου κάνει “ένσταση” και να μοιραστεί μαζί σου τους προβληματισμούς του. Τις περισσότερες φορές είναι δύσκολα. Η πρώην μου νοιάζεται πάρα πολύ για τα παιδιά μας και είναι απίστευτη μαμά, αλλά δεν είναι το ίδιο πια, πιστέψτε με. Δεν είναι το ίδιο με τα ζευγάρια που μεγαλώνουν μαζί τα παιδιά τους.
Ανταλλάσσουμε απόψεις για την ανατροφή τους με μηνύματα. Ή κάποιες φορές, όταν βγαίνουμε για καφέ. Αλλά δεν ξενυχτάμε μιλώντας για ό,τι μας προβληματίζει. Παλιά το κάναμε και αυτό μου λείπει πολύ.
Να διαφωνείτε για ό,τι θεωρείτε σωστό, αλλά ταυτόχρονα να συμβιβάζεστε τις μισές φορές. Αφήστε τον σύντροφό σας να έχει δίκιο αυτές τις μισές φορές. […] Είναι πολύ όμορφο να κάνετε πίσω για τον δεύτερο άνθρωπο πάνω στη γη που αγαπάει τα παιδιά σας όσο εσείς. Εγώ κερδίζω σε κάθε διαφωνία με τον εαυτό μου. Αλλά πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερα εάν δεν κέρδιζα.
Να μοιράζεστε την ευτυχία σας
Αυτό είναι το δυσκολότερο για μένα. Μου λείπει το να μοιράζομαι την χαρά μου με κάποιον. Ειλικρινά. Να μοιράζεστε την χαρά σας- να χαμογελάτε ο ένας στον άλλον, ακόμα και όταν το μικρό σας πετάει την πάνα του κάτω ή λερώνει το χαλί του σαλονιού. Οι πρώτες λέξεις, οι πρώτες ζωγραφιές στον τοίχο, οι φορές που η κόρη σας θα σας ζητήσει να της τραγουδήσετε το αγαπημένο σας τραγούδι- να ζείτε μαζί αυτές τις στιγμές.
Εγώ δεν το ‘χω αυτό πια. Κάθε υπέροχη στιγμή που τα παιδιά μου αποδεικνύουν ότι είναι έξυπνα, αστεία, γενναιόδωρα, δεν έχω κανέναν να κοιτάξω και να του χαμογελάσω. Είναι τόσο απλό. Οι γονείς που μεγαλώνουν μόνοι τα παιδιά τους, νιώθουν όλη αυτή την ευτυχία, αλλά αυτό μπορεί και να τους στενοχωρεί καμιά φορά. Η ευτυχία πρέπει να μοιράζεται.
Να μην το ξεχνάτε αυτό.
Δεν χρειάζεται να στενοχωριέστε για μένα. Είμαι μια χαρά. Είμαστε μια χαρά. Αλλά εσείς, κοιτάξτε πώς είστε εσείς. Μοιράζεστε τη χαρά. Χαμογελάτε ο ένας στον άλλο. Ακούγεται “μελό” αλλά ξέρω ότι έχω δίκιο. Έχω υπάρξει και στις δύο πλευρές και ξέρω.»
Πηγή: babble.com
