Τοκετός αλά φυσιολογικά
«Μπήκαμε στις 8 το πρωί στο αυτοκίνητο. Εγώ ήμουν στο πίσω κάθισμα, λίγο ξαπλωμένη, λίγο γονατιστή, προσπαθώντας να βρω ποια θέση με βόλευε. Έκλαιγα, ίδρωνα, πονούσα και έκανα εμετό. Ήμασταν κολλημένοι στην κίνηση της Αθήνας για περισσότερη από μισή ώρα, όταν ένιωσα ότι πρέπει να σπρώξω. Φτάσαμε στο μαιευτήριο και οι συσπάσεις επέστρεψαν δριμύτερες. Νόμιζα ότι το μωρό θα γλιστρούσε ανά πάσα στιγμή μέσα απ’ τα πόδια μου!
Έσπρωχνα για τρεις ώρες. Δοκίμασα κάθε πιθανή στάση, φώναξα, έβρισα χωρίς λόγο τον άντρα μου και είχα χάσει εντελώς την αίσθηση του χρόνου. Ήμουν ράκος απ’ την κούραση και τον εκνευρισμό. Στις 12.15, ήρθε η Έλλη στον κόσμο. Και δεν έχω νιώσει ποτέ ξανά τόση ευτυχία και ανακούφιση. Έχετε ακούσει αυτό που λένε, ότι τους πόνους του τοκετού δεν τους θυμάσαι; Ψέμα είναι. Μια χαρά τους θυμάσαι. Απλώς δεν έχει πια καμία, μα καμία σημασία. Το μόνο που έχει σημασία είναι το πλάσμα που κρατάς στην αγκαλιά σου.»
Ειρήνη, 31 ετών.
Τοκετός με καισαρική
«Είχα αυτό που λέμε “δύσκολο τοκετό” όταν γέννησα τον πρώτο μου γιο, το 2012. Οκτώ ώρες μετά την εισαγωγή μου στο μαιευτήριο, οι συσπάσεις στον καρδιοτοκογράφο αυξάνονταν. Έγινε η σχετική προεργασία για επισκληρίδειο, εγώ είχα ένα σχετικό άγχος αλλά όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά. Μέχρι που χάθηκαν οι παλμοί του μωρού, ο γιατρός συγκάλεσε χειρουργείο-express και σε 5 λεπτά το μωρό βγήκε υγιές.
Δύο πράγματα θυμάμαι σαν τώρα: να φωνάζω στη μαία “Δώσε μου να κρατήσω τον γιο μου!”, γιατί είχα “θολώσει” απ’ τον πανικό και την ένταση και ότι τα χέρια μου είχαν μουδιάσει εντελώς απ’ τη μεγάλη δόση της επισκληριδείου και δεν μπορούσα να τον κρατήσω καλά.»
Χριστίνα, 37 ετών.
Τοκετός στο νερό
«Ξέρω ότι στην Ελλάδα δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη η μέθοδος και οι περισσότερες έγκυοι νιώθουν ανασφάλεια με το ενδεχόμενο τοκετού στο νερό. Ο γιατρός μου μου είπε: “Το νερό λειτουργεί σαν το καλύτερο φάρμακο για την επίτοκο –γι’ αυτό και στον τοκετό στο νερό δεν χορηγούνται φάρμακα.”
Γέννησα στο ΛΗΤΩ, γιατί έψαξα κι έμαθα ότι εκεί πραγματοποιήθηκε το ‘99 ο πρώτος τοκετός στο νερό. Δεν ξέρω αν θα λειτουργούσε έτσι για τον οποιοδήποτε, πάντως εμένα ο χώρος, η διαρκής παρουσία του προσωπικού και το νερό αυτό καθ’ αυτό, με χαλάρωσαν πάρα πολύ. Μπήκα στην ειδικά διαμορφωμένη πισίνα –σκεφτείτε μια μπανιέρα πολύ μεγαλύτερη απ’ αυτήν που έχουμε σπίτι μας- με το ζεστό νερό, με τη μαία και τον άντρα μου ακριβώς δίπλα μου. Τα φώτα ήταν χαμηλωμένα και η ατμόσφαιρα πολύ χαλαρωτική, με απαλή μουσική και αρωματικά έλαια.
Το νερό απάλυνε πολύ τις ωδίνες και έκανε τον χρόνο να κυλάει πιο αργά και ήρεμα. Περίπου μία ώρα έμεινα, νομίζω, στην πισίνα αλλάζοντας θέσεις και βουτώντας το κεφάλι μου στο νερό για να ξεχαστώ από τους πόνους. Η όλη διαδικασία της γέννησης της Άννας δεν κράτησε πάνω από 15-20 λεπτά!
Ο γιατρός μού έδινε οδηγίες κι εγώ σαν σε όνειρο τις ακολουθούσα, μέχρι που η μικρή μου (ένα μωράκι 2.800 γραμμαρίων) σχεδόν γλίστρησε ενώ εγώ ήμουν πια όρθια.
Ξέρω ότι πολλές γυναίκες φοβούνται να μπουν σ’ αυτή τη διαδικασία. Σκεφτείτε, όμως: είστε σε περιβάλλον νοσοκομείου, με εξειδικευμένο προσωπικό γύρω σας. Επιπλέον, αν υπάρξει οποιαδήποτε επιπλοκή, αν δεν τηρούνται οι απαραίτητες προϋποθέσεις ή αν οι πόνοι είναι πολύ έντονοι και χρειαστεί επισκληρίδεια νάρκωση, ο γιατρός και η μαία θα σας απομακρύνουν απ’ το νερό. Οπότε, αν ρωτάτε εμένα (κι αν έχετε καλή σχέση με το νερό), μην το φοβηθείτε.»
Αντιγόνη, 29 ετών.
