«Έχουμε μπει σε μια δύσκολη φάση στο σπίτι μας.
Είναι αυτή η φάση όπου τα παιδιά (και κυρίως το μεγαλύτερό μου) είναι αρκετά μεγάλο ώστε να εγείρει απαιτήσεις μεγάλου παιδιού, αλλά τα μικρά είναι ακόμη "πολύ μικρά" για τις περισσότερες πράξεις αληθινών ευθυνών.
Πριν από λίγες μέρες, ενώ καθάριζα τα υπολείμματα από το επιδόρπιο φράουλα που είχαμε φάει “γαύγισα” την εντολή να μαζέψουν τον σωρό από μαξιλάρια που οι γιοι μου είχαν χτίσει μεταξύ των κρεβατιών τους.
“Μπορείτε ν’ αρχίσετε να μαζεύετε, παρακαλώ;”
Δεν επρόκειτο για κάτι καινούριο. Αν φτιάχνεις βουνό από μαξιλάρια (δηλαδή από κάθε σκέπασμα, πουφ και μαξιλάρι του σπιτιού, στερεωμένα το ένα πάνω στο άλλο με ύψος ένα χιλιόμετρο για να μπορείς να πηδάς πάνω του) τότε πρέπει να το μαζέψεις. Ωστόσο, εκείνη τη συγκεκριμένη νύχτα -είτε λόγω της μελαγχολίας του σαββατοκύριακου που πέρασε, είτε λόγω εξουθένωσης μετά τον έντονο αγώνα ποδοσφαίρου που είχαν μέσα στο σπίτι με τον μπαμπά τους- τα αγόρια δεν “το είχαν”.
Δεν θέλουμε!
Θα μας βοηθήσεις;
Αφού θα παίξουμε κι αύριο.
Κι ενώ σκεφτόμουν ότι ήθελα να απαντήσω μ’ ένα ηχηρό “Δε με νοιάζει!” και “Eννοείται πως όχι” και “Σιγά το πράγμα, απλώς θα φτιάξετε άλλο”, σώπασα.
Επειδή συνειδητοποίησα ότι εγώ ήμουν εκείνη που είχε κάνει το λάθος. Αυτό ήταν δικό μου σφάλμα. Είχα χρησιμοποιήσει τις δύο φράσεις που εγώ κι ο άντρας μου είχαμε καταργήσει από το γονεϊκό μας λεξιλόγιο πριν πολύ καιρό.
“Μπορείς να…”
Είχα κάνει το θανάσιμο λάθος να ρωτήσω τα παιδιά μου αν, εκείνο το συγκεκριμένο λεπτό, είχαν τη διάθεση να βοηθήσουν. Είχα παρουσιάσει την ερώτηση με έναν τρόπο που την έκανε διαπραγματεύσιμη.
Συνήθως, στο σπίτι μας, όταν ζητάμε απ’ τα παιδιά μας να κάνουν κάτι, το κάνουμε κάπως έτσι:
- Αγάπη μου, θέλω να με βοηθήσεις να καθαρίσω το τραπέζι, σε παρακαλώ.
- Μα θέλω να τελειώσω το φρούριο του Batman με την πτυσσόμενη γέφυρα και τη μυστική πύλη στην σπηλιά που ο Batman θα νικήσει τον Joker και τον Πιγκουίνο και θα σώσει την πόλη απ’ τα διαβολικά όπλα!
- Ωραία. Λοιπόν, θέλω να με βοηθήσεις να μαζέψω το τραπέζι πρώτα. Θες να μαζέψεις πιάτα ή ποτήρια;
Τεράστια παύση. Βλέμμα εκνευρισμού. Ένα μικρό πεισμωμένο χτύπημα του ποδιού στο πάτωμα. Δύο ματιές στα παπούτσια. Χεράκια μέσα στις τσέπες.
- Ποτήρια.
- Οκ. Ας καθαρίσουμε μαζί για να τελειώσουμε γρήγορα και να πας να τελειώσεις το φρούριο του Batman με την πτυσσόμενη γέφυρα και τη μυστική πύλη στην σπηλιά που ο Batman θα νικήσει τον Joker και τον Πιγκουίνο και θα σώσει την πόλη απ’ τα διαβολικά όπλα.
Ο λόγος που επιλέγουμε να χρησιμοποιούμε αυτήν την τεχνική είναι απλός. Όταν παρουσιάζεις στα παιδιά ασφαλείς επιλογές, μαθαίνουν να παίρνουν αποφάσεις, εξακολουθώντας να υπακούν. Όταν δίνω στα παιδιά μου επιλογές, τους προσφέρω την ελευθερία να διατηρούν κάποια αυτονομία, ενώ απαιτώ να ζουν εντός των οδηγιών που έχουν τεθεί από τους ανθρώπους που “κάνουν κουμάντο”.
Αντί να τους ρωτήσουμε “Μπορείς να…;” προσφέρουμε την επιλογή “Μπορείς να… ή να… ” με δύο ισότιμες εναλλακτικές. Μ’ αυτόν τον τρόπο, κανείς δεν βγαίνει εκτός σεναρίου ούτε νιώθει ότι χάνει κάτι. Επειδή το κάνουμε για πολύ καιρό, τα παιδιά ξέρουν ότι ο άντρας μου κι εγώ δεν θα τους παρουσιάζαμε ποτέ δυο επιλογές που δεν είναι για το καλό τους. Έτσι, χτίζουμε τα θεμέλια της εμπιστοσύνης τους στην κρίση μας.»
Πηγή: scarymommy.com
