Ερώτηση:
Είμαι φρεσκοχωρισμένη, αν και με τον πρώην άντρα μου ζούμε χώρια 1,5 χρόνο. Ο γιος μου είναι 27 μηνών. Έχουμε κοινή επιμέλεια και κηδεμονία. Επειδή εργαζόμαστε και οι δυο, μοιραζόμαστε την καθημερινότητα του παιδιού με τη βοήθεια της μητέρας του σε ώρες που τυχαίνει να δουλεύουμε και οι δυο. Από τη μέρα που γεννήθηκε, ήμουν συνέχεια μαζί με τον μικρό μου και τελευταίους 6 μήνες εργάζομαι. Αφού περάσαμε την φάση ότι η μαμά δεν θέλουμε να πάει για δουλίτσα και αφού του εξήγησα ότι η μαμά πρέπει να πάει και ότι τον αγαπάω πάρα πολύ και μου λείπει στην δουλειά, κάπως βελτιώθηκε η κατάσταση. Όλο τον ελεύθερό μου χρόνο τον περνάω μαζί του αλλά το τελευταίο διάστημα αρχίζει να μην με θέλει και να προτιμά τον μπαμπά του. Με πληγώνει πολύ αυτό. Κάνω κάτι λάθος ή το κάνει από αντίδραση;Απάντηση:
Αγαπητή αναγνώστρια,Σύμφωνα με τα λεγόμενά σας, η τελευταία περίοδος μοιάζει αρκετά δύσκολη τόσο για το παιδί σας, όσο και για εσάς. Ο ερχομός ενός παιδιού ακολουθείται από μια διάσταση μεταξύ των γονέων, αλλαγή στέγης, στη συνέχεια χωρισμό και επιστροφή σε επαγγελματικές υποχρεώσεις. Μοιάζουν πράγματι πολλές αλλαγές σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Οι δυσκολίες αυτές ζητούν λύσεις από εσάς τους ενήλικες, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάτε να φροντίζετε τον εαυτό σας! Είναι υπέροχο που έχετε διαρκή αγωνία για το μεγάλωμα του γιου σας, ωστόσο επειδή εσείς συντελείτε στο μεγάλωμα αυτό, διατηρήστε διαρκή αγωνία και για εσάς.
Και επανέρχομαι στο ερώτημά σας. Η σχέση που αναπτύσσουν τα παιδιά με τους γονείς είναι ξεχωριστή με τον καθένα, αν και υπάρχουν αρκετά κοινά στοιχεία. Ωστόσο, τα «διαφορετικά» είναι πολύ σημαντικά, καθώς εμπλουτίζουν το παιδί και το βοηθούν να συνθέσει το δικό του χαρακτήρα επιλέγοντας από αυτά που έχει βιώσει. Επιπλέον, η σχέση του εκάστοτε παιδιού με τον ομόφυλο γονέα είναι πολλή σημαντική, καθώς αυτή το διδάσκει ουσιαστικά το ρόλο του φύλου του, τα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα, τους περιορισμούς και τα κοινωνικά πρότυπα. Με λίγα λόγια σε κάθε αναπτυξιακή φάση των παιδιών είναι πολύ σημαντικό να συνοδεύονται από τους γονείς και μάλιστα να κερδίζουν από αυτούς ότι κάθε φορά αντιστοιχεί. Κάποιες φορές αυτό θα τα φέρνει πιο κοντά στον έναν γονέα για να βρουν απαντήσεις, και κάποιες φορές πιο κοντά στον άλλο. Αυτό δεν είναι κακό. Ο ρόλος του γονέα δεν έχει ανταγωνιστικότητα, καθώς καθένας από τους γονείς έχε διαφορετικό ρόλο, σημαντικότατο και αναντικατάστατο. Εάν ο στόχος είναι κοινός, δηλαδή το προχώρημα και το καλό του παιδιού σας, τότε δεν έχετε για τίποτα να ανησυχείτε. Προσφέρετε και οι δύο, και αυτό έχει πολλαπλό όφελος και δεν είναι εναντίον σας.
*Η Ρομίνα Σαλούστρου είναι ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια.
