Ερώτηση:
Έχω ένα κοριτσάκι 22 μηνών που από όταν γεννήθηκε, κοιμόταν στην αγκαλιά μου, αρχικά γιατί θήλαζε και αργότερα γιατί το νανούριζα, μέχρι να το πάρει ο ύπνος και το έβαζα στο κρεβάτι του κοιμισμένο. Καθώς μεγάλωνε και αφού πήγε στο μεγάλο κρεβάτι, στο δωμάτιό της, αντί να την κρατάω αγκαλιά, ξάπλωνα μαζί της μέχρι αποκοιμηθεί. Πριν έξι μήνες, όμως, γέννησα το δεύτερο παιδάκι μου και τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πάρα πολύ. Για να μπορέσω να ξαπλώσω μαζί της, πρέπει πρώτα να κοιμίσω το μωρό μου, το οποίο θηλάζει και καθυστερεί πολύ να κοιμηθεί (μετά τις 23:00). Ακόμα κι όταν καταφέρω να την ξαπλώσω νωρίς, περνάει 1 και 1μιση ώρες μέχρι να αποκοιμηθεί και να μπορέσω να φύγω. Ο σύζυγός μου δεν μπορεί να με βοηθήσει, γιατί και τα δύο θέλουν εμένα για να κοιμηθούν. Εδώ και 5 μέρες εφαρμόζω τη μέθοδο της σταδιακής απομάκρυνσης από το κρεβάτι, αλλά όσο απομακρύνονται, κλαίει όλο και πιο πολύ. Έχω, όμως, πολλές απορίες:-Πώς να την παρηγορήσω όταν κλαίει; Σήμερα έκλαιγε για μισή ώρα και άπλωνε τα χεράκια της από τα κάγκελα για να με φτάσει.
-Όταν θα βγω εντελώς από το δωμάτιο, τι θα κάνω αν κλαίει για πολλή ώρα;
-Η ύπαρξη του δεύτερου παιδιού, πόσο δυσκολότερη θα κάνει αυτή τη διαδικασία και κατά πόσο τα συνδέει και πληγώνεται;
Γενικότερα, είναι συνετό να το συνεχίσω ή της κάνω κακό; Περιμένω με αγωνία την απάντησή σας και ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.
Απάντηση:
Αγαπητή αναγνώστρια,Όπως πολύ ωραία περιγράφετε στο παράδειγμά σας, ανάλογα με την ηλικία του παιδιού, διαφοροποιούνται και οι ανάγκες του. Ενώ λοιπόν αρχικά ξεκινήσατε να κοιμίζετε το μωρό σας μαζί σας, σήμερα είναι νήπιο, οπότε και οι ανάγκες της έχουν διαφοροποιηθεί. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να την μάθετε τις νέες συνθήκες, που σύμφωνα με την ηλικία της μπορεί να αξιοποιήσει. Σήμερα λοιπόν, μπορεί να κοιμάται μόνη της και μάλιστα με πολλαπλό όφελος σε βιολογικό και ψυχολογικό επίπεδο. Όπως κάθε αλλαγή συνθήκης, έτσι και αυτή, θα δημιουργήσει άγχος, τόσο σε εκείνη, όσο και σε εσάς. Αυτό το άγχος είναι θεμιτό, ωστόσο δεν πρέπει να σταθεί εμπόδιο στο προχώρημά σας. Επομένως, με απλά λόγια της εξηγείτε ότι πλέον έχει μεγαλώσει και μπορεί να κοιμάται μόνη της, και αυτό θα της το μάθετε μέχρι να το καταφέρει. Κάντε μια αλλαγή στη ρουτίνα του ύπνου. Για παράδειγμα αντί να ξαπλώνετε μαζί της, συμφωνείτε ότι θα της διαβάσετε ένα παραμύθι και μετά θα πάτε για ύπνο. Διαβεβαιώστε την ότι είστε διαθέσιμη για εκείνη αν χρειαστεί κάτι. Ανταποκριθείτε για όσο χρειαστεί σε οποιαδήποτε απορία, και δώστε απλόχερα αγάπη και κατανόηση. Μπορείτε αν θέλετε να επιστρέφετε αν δείτε ότι κλαίει, για να την καθησυχάσετε και να δείξετε έμπρακτα την διαθεσιμότητά σας και όχι για να ξαπλώσετε μαζί της. Μιλήστε της, αγκαλιάστε την και δώστε τρυφερότητα. Όσο αντιλαμβάνεται ότι με τη νέα συνθήκη δεν σας χάνει, αλλά σας έχει με άλλο τρόπο, τόσο πιο δεκτική θα είναι στην αλλαγή. Η ύπαρξη του δεύτερου παιδιού μπορεί να νιώθετε ότι δυσκολεύει, ταυτόχρονα όμως τη μαθαίνετε πώς να μοιράζεται, ακόμη και το χρόνο.
Ο σύζυγός σας φυσικά και μπορεί να σας βοηθήσει, και χάνετε εάν δεν τον εμπλέκετε ενεργά σε αυτή τη διαδικασία. Θυμηθείτε, τα παιδιά μπορεί να ζητάνε εσάς μέχρι τώρα αλλά η κατάσταση αυτή δεν είναι στάσιμη. Μπορείτε να τη συνεχίστε έτσι, μπορείτε όμως και να την αλλάξετε. Επομένως εάν το θέλετε, εμπλέκεται και ο πατέρας κι εσείς αποκτάτε περισσότερο χρόνο τα βράδια σας, όχι μόνο για τα παιδιά αλλά και για τον άντρα σας!
*Η Ρομίνα Σαλούστρου είναι ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια.
