Το κλάμα είναι ένας από τους τρόπους των παιδιών να επικοινωνούν μαζί μας. Τα κροκοδείλια δάκρυα, λοιπόν, σε κάποιες περιπτώσεις ενδεχομένως «ισχύουν» και τα παιδιά με αυτόν τον τρόπο να προσπαθούν να κερδίσουν την προσοχή μας, όμως το να τα αγνοήσουμε εντελώς δεν είναι η λύση. Πρέπει να τους δείξουμε πως είμαστε δίπλα τους ό,τι κι αν γίνει και αν έχουμε την υποψία ότι «εκμεταλλεύονται» την αγάπη μας, να τους μιλήσουμε, αλλά όχι να αδιαφορήσουμε!
«Τα αγόρια είναι αγόρια. »
Εννοώντας ότι τα αγόρια επιτρέπεται να βρίσουν, να χτυπήσουν και γενικώς να έχουν περισσότερες «κακές» ελευθερίες σε σχέση τα κορίτσια. Εν έτει 2017, λοιπόν, θεωρούμε μία απ’ τις χειρότερες συμβουλές το να παροτρύνεις έναν γονιό να φέρεται διαφορετικά στον γιο απ’ ότι στην κόρη του. Τόσο απλά. Αντίστοιχα, όμως, και για να είμαστε δίκαιοι, ρητά όπως το ότι τα «αγόρια δεν πρέπει να κλαίνε», είναι εξίσου παροχυμένα και το μόνο που καταφέρνουν είναι να διαιωνίζουν στη νέα γενιά τις προκαταλήψεις για τους ρόλους ανάμεσα στα δύο φύλα.
«Ασ’ το να κάνει ό,τι θέλει , είναι μικρό ακόμα»
Για κανέναν γονιό δεν είναι εύκολο να να πειθαρχήσει το παιδί του, να το νουθετεί και ενδεχομένως κάποιες φορές να το στενοχωρεί. Όμως, η αλήθεια είναι, ότι όσο πιο νωρίς του βάζουμε όρια, τόσο πιο εύκολο θα είναι να το πειθαρχήσουμε στη συνέχεια. Αντίθετα, η λογική του «ασ’ το μωρέ, μικρό είναι ακόμα», προτρέπει τους γονείς να μεγαλώνουν κακομαθημένα παιδιά. Σε παλαιότερο άρθρο μας, έχουμε μιλήσει για το πότε πρέπει να αρχίζει η πειθαρχία στα παιδιά- διαβάστε το και προβληματιστείτε.
«Με δυο ξυλιές στον ποπό, δεν θα πάθει τίποτα. »
Έχουμε μιλήσει σε πολλά άρθρα μας, όπως αυτό εδώ, για τις καταστροφικές συνέπειες του ξύλου στα παιδιά,οπότε δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης. Είναι γεγονός ότι μέχρι τη δική μας εποχή, περισσότεροι γονείς ασκούσαν σωματική βία στα μικρά τους. Είναι επίσης γεγονός ότι οι δάσκαλοι των δικών μας γονιών ασκούσαν με τη βέργα ή τον χάρακα σωματική βία σ’ εκείνους. Πολλά πράγματα γίνονται διαφορετικά όσο περνούν τα χρόνια και μέρος της δικής μας ευθύνης είναι να μην κάνουμε τα ίδια λάθη με τους παλιούς.
«Πρέπει να είστε πρώτα φίλοι με το παιδί και μετά γονείς»
Πρέπει να έχουμε καλές σχέσεις με τα παιδιά μας, χωρίς όμως να ξεπερνάμε κάποια όρια και ένα απ’ αυτά είναι να το «παίζουμε» κολλητοί. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε απλησίαστοι ή αυστηροί αλλά να τηρούμε και στις δύο περιπτώσεις κάποια όρια. Καλώς ή κακώς, τα παιδιά μας θα αποκτήσουν άλλους συνομήλικους κολλητούς, με τους οποίους θα παίζουν και θα μοιράζονται τα μυστικά τους.
«Φίλησε Γιωργάκη τη γιαγιά»
Με τη λογική ότι θα γίνει αντι-κοινωνικό όταν μεγαλώσει. Η πρακτική αυτή περιλαμβάνει το ότι το παιδί θα πρέπει να «ανέχεται» τα φιλιά και τις αγκαλιές από φίλους και συγγενείς που σίγουρα έχουν την καλύτερη πρόθεση αλλά το «πνίγουν» με την υπερβολική εκδήλωση της αγάπης τους. Σε παλαιότερο άρθρο, έχουμε αναφέρει τους λόγους για τους οποίους δεν πρέπει να πιέζουμε τα παιδιά να φιλήσει ή να αγκαλιάσει τη γιαγιά/ τον παππού/ τη θεία/ τη νονά…
«Τα παιδιά πρέπει διαρκώς να απασχολούνται με κάτι»
Είμαστε υπέρ της δημιουργικής απασχόλησης και υπέρ των δραστηριοτήτων που γυμνάζουν το σώμα και το μυαλό των παιδιών, όμως σε όλα πρέπει να υπάρχει ένα όριο. Οι πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες «φορτώνουν» το παιδί με περιττή κούραση και άγχος που μπορούν να αποφύγουν για να απολαύσουν τα παιδικά τους χρόνια. Ποιος γονιός θέλει να μεγαλώσει αγχωμένα παιδιά;
«Ασ’ το να χαζεύει στο ίντερνετ για να ησυχάσεις. Δεν θα πάθει τίποτα»
Όλοι οι γονείς το ‘χουμε κάνει γιατί, κακά τα ψέματα, ο υπολογιστής, το κινητό και το τάμπλετ μπορούν να κρατήσουν το παιδί απασχολημένο για ώρα κι έτσι εμείς να ησυχάσουμε. Όμως, η παθητικότητα που έχει η χρήση του διαδικτύου, τα αμφιλεγόμενα μηνύματα που περνάει στα παιδιά και οι κίνδυνοι με την ασφάλειά τους είναι υπαρκτοί όσο κι αν μας «βολεύει».
