Τον τρόπο που αγκαλιάζεις το παιδί σου, κάθε φορά που απλώνει τα χέρια του προς το μέρος σου και το σφίγγεις πάνω σου σχεδόν ασφυκτικά.
Την ευλογία που νιώθεις κάθε φορά που μυρίζεις το κεφαλάκι του.
Την ικανοποίηση που παίρνεις όταν το βλέπεις να παίζει ήρεμο, γαλήνιο και να γελά μόνο του, έτσι χωρίς λόγο.
Την ακόμα μεγαλύτερη ικανοποίηση που παίρνεις, όταν χαμογελά διάπλατα μόλις σε βλέπει.
Το γεγονός ότι -με αδιανόητη χαρά και καρτερικότητα- στερήθηκες τις «ένοχες» απολαύσεις σου, προκειμένου να φέρεις στον κόσμο ένα γερό μωρό.
Το ότι υπέμεινες κάθε αβάσταχτο πόνο, τόσο κατά την διάρκεια όσο και μετά τον τοκετό, τον οποίον ξέχασες πολύ γρήγορα, απλά και μόνο κοιτάζοντας το πρόσωπο του μωρού σου.
Το ότι, παρά την εξάντληση του τοκετού, σηκωνόσουν από το κρεβάτι ξανά και ξανά, αμέτρητες φορές μέσα στη νύχτα, για να θηλάσεις, να αλλάξεις, να ανακουφίσεις…
Το ότι, παρά την κούραση που σου προκαλεί έτσι κι αλλιώς η καθημερινότητα, συνεχίζεις να σηκώνεσαι ξανά και ξανά μέσα στη νύχτα, για να του πιάσεις το κούτελο και να του βάλεις θερμόμετρο όταν είναι άρρωστο, για να του πας νερό, για να το ησυχάσεις έπειτα από ένα κακό όνειρο.
Το ότι μόνο εσύ ξέρεις με απόλυτη ακρίβεια πόσα κιλά είναι και τι ύψος έχει, άρα τι νούμερο ακριβώς φοράει στα ρούχα, πότε πρέπει να κόψει τα νύχια του, πότε έφαγε αυγό τελευταία φορά, αν έφαγε φρούτο μέσα στη μέρα, αν έκανε κακά, πότε πρέπει να κάνει το επόμενο εμβόλιο, πότε πρέπει να πάει στον οδοντίατρο και πότε έχετε την επόμενη συνάντηση με τους δασκάλους του, στο σχολείο.
Το γεγονός ότι έχεις να ψωνίσεις κάτι για τον εαυτό σου… δεν θυμάσαι από πότε, ενώ η γκαρνταρόμπα του παιδιού σου είναι αξιοζήλευτη.
Το -επίσης γεγονός- ότι έχεις κάτι τεράστιες σακούλες κάτω από τα μάτια και τα μαλλιά σου είναι άλουστα και άβαφτα, όμως δεν σε πειράζει καθόλου γιατί είσαι ερωτευμένη με το παιδί σου και ο έρωτας αυτός σου δίνει φτερά!
Το ότι το εβδομαδιαίο σου πρόγραμμα, είναι στην πραγματικότητα το πρόγραμμα του παιδιού σου. Οι έξοδοί σου περιστρέφονται γύρω από παιδικά μουσεία, παιδικά θέατρα, παιδικές ταινίες, παιδικά πάρτι και -ενώ κάποτε έβγαζες σπυράκια με όλα αυτά- τώρα σχεδόν ανυπομονείς!
Το ότι ξεκινάς να ετοιμάζεις το πάρτι γενεθλίων του παιδιού σου σχεδόν ένα μήνα πριν και σχεδόν τσακώνεσαι με τον άντρα σου για το κόστος της τούρτας και της πινιάτας, όμως καταφέρνεις να τον πείσεις!
Το ότι οι καλύτερες στιγμές σου μέσα στη μέρα είναι όταν βλέπετε μαζί παιδικά ή όταν παίζετε ή όταν ξαπλώνετε δίπλα-δίπλα το βράδυ.
Και ότι αυτές είναι και για εκείνο κάποιες από τις καλύτερες στιγμές.
Το ότι δεν μπορείς να συγκρατήσεις τα δάκρυα από τα μάτια σου κάθε φορά που καταφέρνει ένα νέο επίτευγμα, κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή για να χορέψει και να πει ένα ποίημα και που το βλέπεις τόσο αφοσιωμένο και δοσμένο σε αυτό που αγαπά.
Το ότι του έχεις βάλει από νωρίς όρια που το έχουν βοηθήσει να γίνει ένα παιδί καλόκαρδο, ειλικρινές και γεμάτο αυτοπεποίθηση. Ένα παιδί που προσπαθεί -κι ας μην τα καταφέρνει πάντα- να διαχειρίζεται τα δύσκολα συναισθήματα χρησιμοποιώντας λόγια και όχι χέρια, που έχει μάθει να λέει «ευχαριστώ» και «παρακαλώ» και που πάνω απ’όλα είναι πάντα πρόθυμο να βοηθήσει όποιον το έχει ανάγκη.
Το ότι δεν φοβάσαι να πεις «όχι», όταν κρίνεις ότι χρειάζεται, όσες αντιδράσεις κι αν ξέρεις ότι θα προκαλέσει αυτό.
Το ότι η μητρότητα σε έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο. Λιγότερο επικριτικό, με πολύ μεγαλύτερη κατανόηση και ευαισθησία και σίγουρα περισσότερη αγάπη για όλα τα παιδιά.
Το ότι ξέρεις, όμως, ότι αν κάποιος κάνει κακό στο παιδί σου, θα βγάλεις νύχια και θα τον γδάρεις ζωντανό.
Το ότι φυλάς αναμνηστικά από οπουδήποτε, σαν πολύτιμους θησαυρούς. Σώζεις και τυπώνεις φωτογραφίες, κρατάς ημερολόγιο με όλα τα σημαντικά ορόσημα και χώνεις κρυφά σημειώματα αγάπης στο κολατσιό του.
Το ότι δεν υπολογίζεις κούραση: Θα σκύψεις, θα μπουσουλήσεις, θα παίξεις με αυτοκίνητα, θα κάνεις μάγισσες να πετάξουν και δεινόσαυρους να μιλήσουν, θα ράψεις στολές, θα φτιάξεις μάσκες, θα διαβάσεις άπειρα παιδικά βιβλία, ξανά και ξανά και αφού θα το έχεις βάλει για ύπνο και θα έχεις κουρνιάσει -ερείπιο πια- στον καναπέ, θα σηκωθείς όσες φορές ακόμα χρειαστεί, για ένα ακόμα φιλί, μια ακόμα αγκαλιά. Θα δυσανασχετήσεις για ένα δευτερόλεπτο. Αλλά δεν θα το μετανιώσεις.
Το ότι ενημερώνεσαι διαρκώς (από το Mama365.gr φυσικά!) για ό,τι έχει να κάνει με το παιδί σου!
Το ότι καθόλου δεν σε πειράζει που έχεις περίπου 3 μήνες να βγεις βράδυ, γιατί το να φοράς τις πυτζάμες σου και να φτιάχνετε μαζί παζλ για ώρες αποτελεί πλέον πολύ καλύτερη διασκέδαση.
Το ότι το ενθαρρύνεις και το στηρίζεις να ακολουθήσει τον δρόμο του, να πραγματοποιήσει τα όνειρά του, να κάνει ένα ακόμα βήμα μακριά από εσένα, γιατί ξέρεις -όσο κι αν σε αγχώνει- ότι το παιδί σου, τελικά, δεν σου ανήκει. Ανήκει στον εαυτό του.
Το ότι, παρά τις δύσκολες μέρες που πάντα θα έρχονται, το παιδί σου είναι κατά κανόνα χαμογελαστό και χαρούμενο, καθαρό και ταϊσμένο.
Το ότι έχεις βαρεθεί να τρως μακαρόνια. Και να τα μαγειρεύεις. Είναι, όμως, το αγαπημένο του φαγητό!
Το ότι το «σ’αγαπώ» του βγαίνει μέσα από την καρδιά του, ακόμα κι αν στο λέει αφού εσύ του έχεις ζητήσει να πάει για ύπνο.
Το ότι γελάς! Παρά τη μαυρίλα της εποχής, παρά τα παράπονα που έχεις από τον άντρα σου, παρά τα νεύρα που σου προκαλούνται στη δουλειά… μπορείς να γελάς! Γιατί το παιδί σου είναι καλά και γιατί ξέρεις πόσο ευτυχισμένο και ασφαλές το κάνει να νιώθει το γέλιο σου!
Το γεγονός και μόνο ότι ανησυχείς για το αν είσαι καλή μαμά αποδεικνύει πως είσαι. Για την ακρίβεια, είσαι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να έχει το παιδί σου στη ζωή του και θα πρέπει να είσαι τρομερά υπερήφανη για τον εαυτό σου!
