«Γεια σου, φίλη μου.
Μου έλειψες. Με στεναχωρεί που δεν μπορώ να σε βλέπω πια όσο θέλω.
Θυμάμαι την πρώτη μου εγκυμοσύνη σαν να ήταν χτες. Δεν έχουν διαλέξει αυτό το δρόμο πολλές απ’ τις φίλες μας, οπότε ήταν δύσκολο που ήμουν μόνη. Ένιωθα άβολα τον περισσότερο καιρό, αλλά εσύ πάντα με καλούσες να βγούμε. Έκανα ό,τι περνούσε απ’ το χέρι μου για να διασκεδάζω όταν βγαίναμε, γιατί ήξερα ότι ο χρόνος που είχα με τους φίλους μου ήταν πολύτιμος.
Θυμάμαι, όταν γεννήθηκε το πρώτο μου μωρό και πάλευα να συνηθίσω τη μητρότητα. Πέρασες κάποια στιγμή από το σπίτι κι ήταν κάπως αμήχανα. Ήταν δύσκολο για ‘μένα να κάνουμε παρέα, επειδή θήλαζα. Με συγχωρείς που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στην κουβέντα μας. Για τους πρώτους τρεις μήνες, ήμουν κατά βάση μια μηχανή παραγωγή γάλακτος και τίποτα δεν είχε τόση σημασία όσο αυτό.
Συγγνώμη που δεν απαντούσα πάντα στα μηνύματα και στις κλήσεις σου. Είτε κοιμόμουν, είτε θήλαζα.
Σ’ ευχαριστώ που συνέχισες να με καλείς στις διασκεδαστικές εξόδους σου, παρά το ότι ποτέ δεν ήρθα σε καμία. Ίσως είπα, ότι δεν μπορούσα να βρω baby sitter κι ότι ο άντρας μου ήταν στη δουλειά. Ίσως είπα ότι έχω κανονίσει κάτι άλλο.
Η αλήθεια είναι ότι ήμουν κουρασμένη.
Είμαι σχεδόν πάντα κουρασμένη. Ξέρω, ότι είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί. Το μωρό δεν κοιμάται ποτέ και εγώ σπάνια καταφέρνω να κάνω ένα μπάνιο. Δεν μπορούσα να είμαι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από ένα όρθιο ζόμπι, αν κατάφερνα να βγούμε ούτως ή άλλως. Είμαι αρκετά σίγουρη ότι η μυρωδιά του γάλακτος απ’ το στήθος μου θα ήταν αισθητή από οποιονδήποτε σε κοντινή απόσταση.
Ξέρω, ότι τελικά σταμάτησες να με προσκαλείς και δεν πειράζει. Καταλαβαίνω απόλυτα το γιατί.
Όπως μεταφερόμαστε απ’ τη μωρουδίστικη φάση, στη φάση της ανατροφής μικρών ενηλίκων, τα σαββατοκύριακά μου γεμίζουν σιγά-σιγά από πάρτι γενεθλίων και αγώνες ποδοσφαίρου. Έχουμε αποφασίσει να προσφέρουμε στα παιδιά πολλές διαφορετικές δραστηριότητες κι έτσι, είμαστε συνέχεια απασχολημένοι. Συγγνώμη που δεν βρίσκω χρόνο για σένα.
Το να μεγαλώνεις παιδιά είναι σκληρή -και πολλή- δουλειά.
Πρέπει να παραδεχτώ, ότι πού και πού ζηλεύω τα ταξίδια σου και τις εκδρομές με τα κορίτσια. Ονειρεύομαι ότι κανονίζω μια αυθόρμητη εκδρομή, όπου δεν θα χρειάζεται να ανησυχώ για το ποιος θα προσέχει τα κορίτσια ή το πώς θα πληρώσουμε.
Τότε, όμως, συνειδητοποιώ ότι ίσως κάποτε στο μέλλον, να θελήσεις κι εσύ να κάνεις οικογένεια. Ίσως θελήσεις αυτό που εγώ ήδη έχω. Κι εγώ δεν έχω ακόμη βρει τον χρόνο να κάτσουμε οι δυο μας και να το κουβεντιάσουμε. Το θέλω αυτό για ‘σένα. Θέλω να κάνεις την οικογένεια που πάντα ονειρευόσουν, γιατί σου αξίζει.
Και ίσως τότε, καταφέρω να σε βλέπω πιο συχνά. Ίσως σε οικογενειακές συγκεντρώσεις ή σε παιδικά πάρτι.
Μετά σκέφτομαι, ότι ίσως δεν θες να κάνεις οικογένεια. Ίσως η ζωή που ζεις είναι αυτή ακριβώς που σχεδίασες. Το μόνο που εύχομαι είναι να μπορούσα να σε βλέπω περισσότερο.
Ελπίζω, ότι μπορείς να με συγχωρήσεις που έχω γίνει αυτό το είδος φίλης τα τελευταία χρόνια. Ξέρω ότι θα με συγχωρήσεις, γιατί ξέρω ότι είσαι καλός άνθρωπος. Έχεις κατανόηση και υπομονή και τεράστια καρδιά.
Ανυπομονώ να σε σφίξω στην αγκαλιά μου την επόμενη φορά που θα σε δω.
Η παντοτινή φίλη σου.»
