«Μεγάλωσα. Κανείς δεν με προειδοποίησε για το τι θα συνέβαινε.
Σίγουρα κάποια πράγματα είναι αυτονόητα. Το σακουλιασμένο δέρμα γύρω απ’ τα μάτια και οι ρυτίδες έκφρασης στο μέτωπο είναι κάτι που περιμένεις να συμβεί με το πέρασμα του χρόνου. Έχω φωτογραφίες που αποδεικνύουν ότι παλιά δεν ήμουν έτσι. Όσο μεγαλώνω, κοιτάζω το πρόσωπό μου όλο και περισσότερο στον καθρέφτη για να δω τα σημάδια που αφήνει ο χρόνος πάνω μου.
Η ουλή της καισαρικής "μαζεύεται’" όλο και περισσότερο και από την πάνω μεριά την κρύβει ένα κρεμασμένο κομμάτι λίπος που φτάνει μέχρι την περιοχή των γεννητικών οργάνων. Όταν ήμουν νέα δεν ήξερα ότι έπρεπε να εκτιμήσω τα λακάκια στη μέση ή τα καλοσχηματισμένα μου γόνατα. Κανείς δεν βγάζει φωτογραφίες τα γόνατά του όταν είναι νέος. Χθες κοίταγα μια φωτογραφία που είχα τραβήξει πριν δεκαπέντε χρόνια. Δεν είχα ρυτίδες. Και ξαφνικά, συνειδητοποίησα ότι τα γόνατά μου τότε δεν είχαν "δίπλες".
Στην ηλικία που έχω φτάσει, αναρωτιέμαι για πολλά μέρη του σώματός μου. Πώς ήταν το σώμα μου πριν περάσω το κατώφλι της μέσης ηλικίας; Νομίζω θα το θυμόμουν αν στα είκοσί μου, η κοιλιά μου φαινόταν «κρεμασμένη». Αλλά όχι! Τότε, με απασχολούσε το γεγονός ότι δεν ήταν εντελώς επίπεδη.
Τότε νόμιζα ότι το κολλαγόνο ήταν ένα είδος σαπουνιού για τους ηλικιωμένους ανθρώπους. Αλλά πλέον ξέρω ότι το κολλαγόνο είναι η πηγή της νεότητας, που κάποιος μου έκλεψε όταν έκλεισα τα 42 μου χρόνια. Τότε κατάλαβα ότι έβλεπα απλώς τα νεανικά χρόνια να φεύγουν μακριά μου. Να χάνονται. Για πάντα.
Προσπαθώ να σταματήσω τον χρόνο. Κάνω πιλάτες, τρέχω. Αλλά όχι τόσο όσο παλιά. Λόγω της τενοντίτιδας και της απονευρωσίτιδας- κάτι πολύ περίεργο. Αν κάνετε μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο, θα δείτε ότι πρόκειται για μια ασθένεια που εκδηλώνεται σε ηλικιωμένους ανθρώπους.
Δεν θέλω πίσω αυτό το κορίτσι. Το κορίτσι που ήθελε ν’ αποκτήσει την τέλεια, επίπεδη κοιλιά, την 25άρα που δεν είχε αποκτήσει ακόμα αρκετή αυτοπεποίθηση, τη γυναίκα που ήθελε όσο τίποτα στον κόσμο να μείνει έγκυος και να γίνει μαμά.
Το παλιό μου εγώ μοιάζει με τους συγγενείς που λυπάσαι και που προσπαθείς να αποφύγεις στις οικογενειακές συγκεντρώσεις. Βλέπω ένα μέρος του παλιού εαυτού μου σ’ εκείνους, αλλά και πάλι δεν θα μπορούσαμε να έρθουμε κοντά, να γίνουμε φίλοι.
Αλλά αυτό το καινούριο «εγώ»; Η πιο σοφή και δυνατή γυναίκα που έχω γίνει; Απλώς θα ήθελα κάποια κομμάτια μου να μην πέφτουν, να μην σακουλιάζουν και να μην φοβάμαι πώς θα είναι το επόμενο ραντεβού μου στο γυναικολόγο.
Χθες έκανα την ετήσια μαστογραφία μου. Η νοσοκόμα πίεσε το πεσμένο στήθος μου ανάμεσα στις γυάλινες πλάκες του μηχανήματος για να βγάλει την μαστογραφία. Προφανώς, δεν είδε τον ιδρώτα που κυλούσε στην πλάτη μου και την γροθιά με την οποία κρατούσα την άκρη του μηχανήματος από τον πόνο, και με ρώτησε: "Είναι όλα καλά;"
Συνειδητοποίησα ότι το στήθος μου μπορεί να ήταν το επόμενο ‘χτύπημα’, το επόμενο μέρος του σώματός μου που θα χάλαγε. Και σκέφτηκα ότι έτσι κι αλλιώς, πρέπει να το μάθω. Τα πρησμένα μου πόδια, τα εύθραυστα κόκκαλά μου, η υψηλή χοληστερίνη, το ρυτιδιασμένο δέρμα και τα σημάδια δείχνουν ότι αυτό το σώμα ξεκίνησε από το τέλειο σώμα ενός μικρού μωρού για να χάσει την ομορφιά του μέσα στα χρόνια. Έτσι γίνεται με όλους.
Αλλάζουμε τις ζωές των αγαπημένων μας ανθρώπων, κερδίζουμε μικρές, καθημερινές μάχες, μεγαλώνουμε τα μωρά μας και αγαπάμε τους συζύγους μας. Δουλεύουμε, ασχολούμαστε με το σπίτι και οργανώνουμε τα πάρτι των παιδιών μας. Κάνουμε τόσα πράγματα που ποτέ δεν φανταζόμαστε. Επομένως, είναι λογικό η ψυχή και το μυαλό μας να ωριμάζουν, να διευρύνονται, να γίνονται κάθε χρόνο όλο και πιο δυνατά, αλλά το σώμα που τις περιέχει να κουράζεται και να γεμίζει σημάδια. Μια παλιά παροιμία έλεγε ότι πρέπει να αποδεχτείς την αγάπη.
Αν δεν μπορείς να είσαι με εκείνον που αγαπάς, αγάπησε αυτόν που έχεις ήδη.
Εγώ έχω κάνει τη μισή διαδρομή, τουλάχιστον έτσι πιστεύω. Το σώμα μου έχει αρχίσει να καταρρέει. Τα επόμενα χρόνια θα καταπέσει κι άλλο, αν συνεχίζω να το προσέχω και αν είμαι αρκετά τυχερή.
Γι’ αυτό, νομίζω πως ήρθε η ώρα να αγαπήσω το σώμα με το οποίο ζω: τα πεσμένα μπράτσα μου, το ακόμα πιο πεσμένο στήθος μου, τους ‘γεμάτους’ γλουτούς μου, που ακόμα μπορούν να τρέχουν πού και πού και τα σακουλιασμένα γόνατά μου. Μπορεί να μην είμαι χάρμα οφθαλμών, αλλά είμαι ο εαυτός μου!
"Είναι όλα καλά;" Ξαναρώτησε η νοσοκόμα.
"Εννοείται", απάντησα σφίγγοντας τα χείλη μου. "Είμαι μια χαρά!"»
Πηγή: Scarymomy.com
