«Συνέβη κάτι περίεργο την περασμένη εβδομάδα. Καθώς τριγυρνούσα αμέριμνη στο σούπερ μάρκετ, συνειδητοποίησα ότι τα παιδιά μου έχουν πια ξεπεράσει τους διαδρόμους με τα βρεφικά/παιδικά είδη. Δεν θα αγοράσω ποτέ ξανά κάτι από το τμήμα αυτό για τα βλαστάρια μου.
Σταμάτησα μία στιγμή για να το συνειδητοποιήσω και, πιστή στους μελοδραματισμούς μου, ανέτρεξα νοητά στις άπειρες ώρες που έχω περάσει σε αυτό το σούπερ μάρκετ στο παρελθόν.
Θυμάμαι να περπατώ στους διαδρόμους κοιτάζοντας το τίποτα και τα πάντα ταυτόχρονα. Έχω αγοράσει τόσες πολλές πάνες που δεν μπορώ καν να τις υπολογίσω και έχω βρει κάποιες πραγματικά καλές προσφορές.
Θυμάμαι να επιθεωρώ κάθε πιθανή θηλή για μπιμπερό και να αναρωτιέμαι αν κάποια θα δώσει τη μαγική απάντηση στην άρνηση του μωρού μου να δεχτεί το μπιμπερό. (Καμία δεν βοήθησε. Για κανένα από τα τέσσερα παιδιά μου. Είχα φτάσει τότε να αναρωτιέμαι αν έχω το μαγικό στήθος. Ο χρόνος απέδειξε ότι απλά έχω τα πιο πεισματάρικα παιδιά).
Η μυρωδιά των Pampers με μεταφέρει αυτόματα σε εκείνες τις απίστευτα δύσκολες και, εκ των υστέρων, τρομερά γλυκές ημέρες με ένα νεογέννητο… όταν δεν ήμουν σίγουρη αν θα κατάφερνα να κάνω κάτι σωστά… αλλά τώρα ξέρω με βεβαιότητα ότι δεν υπήρξε ποτέ σπουδαιότερο δώρο από το φανταστικό μωρό μου.
Θυμάμαι να κάνω την πρώτη «βόλτα της ντροπής» με ένα πιτσιρίκι να ουρλιάζει και να σέρνεται στα πατώματα. Θυμάμαι να μην είναι καν η τελευταία μου βόλτα αυτή. Αυτές οι έξοδοι, με έναν περίεργο τρόπο, συμβολίζουν την ωρίμανσή μου ως μαμά στην πάροδο των ετών. Την πρώτη φορά κατέληξα με κλάματα, να αγκαλιάζω ένα παιδί που έμοιαζε ξένο. Στην πιο πρόσφατη, τα μεγαλύτερα παιδιά μου προσπαθούσαν να συγκρατήσουν τα γέλια τους καθώς ο μικρός τους αδερφός έχασε τον έλεγχο με αφορμή μια φιγούρα Spiderman.
Έχω αγοράσει χριστουγεννιάτικες παντόφλες… καλσόν για το μπαλέτο… δώρα γενεθλίων…
Έχω βρεθεί εδώ καλυμμένη με γουλίτσες… με το στήθος μου να στάζει… μερικές φορές και με τα μάτια μου να στάζουν…
Αν μπορούσαν να μιλήσουν, οι διάδρομοι αυτού του σούπερ μάρκετ θα είχαν πολλά να πουν. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Έχω ακόμα μικρά παιδιά, οπότε δεν είναι ότι οι μέρες που ξοδεύω πολλά λεφτά στο σούπερ μάρκετ έχουν τελειώσει.
Έχουν τελειώσει, όμως, και οι πάνες, οι πιπίλες, οι βρεφικές κρέμες και τα εκπαιδευτικά ποτηράκια.
Καθώς ανατρέχω σε εκείνες τις ατελείωτες μέρες, όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά, το μόνο πράγμα που εύχομαι να ήξερα τότε (και ξέρω τώρα) είναι ότι… όλα θα πάνε καλά.
Το μωρό που δεν κοιμόταν ποτέ, τελικά κοιμήθηκε.
Ο εθισμός στην πιπίλα τελείωσε.
Ο μικρός που έκανε καθημερινά κακά πάνω του, κάποια στιγμή σταμάτησε.
Τα ξεσπάσματα και τα ουρλιαχτά έδωσαν τη θέση τους σε πιο διαχειρίσιμα συναισθήματα.
Το παιδί που αρνιόταν να μάθει το αλφάβητο τελικά έμαθε να διαβάζει.
Το υπερβολικά ντροπαλό παιδί πλέον μιλά με αυτοπεποίθηση.
Και αυτό που ήταν απίστευτα προκλητικό, δεν είναι πια.
Πόσο κλάμα έχω ρίξει, πόσες φορές έχω ανησυχήσει, πόσο στρες μου έχουν προκαλέσει τα παιδιά μου… κι όμως όλα κάποια στιγμή λύθηκαν.
Ξέρω ότι δεν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να μου πει κάποιος τα πρώτα χρόνια για να κάνει το μεγάλωμα των παιδιών μου πιο εύκολο. Μέρος του να είσαι γονιός είναι και το να μαθαίνεις να πλοηγείσαι μόνος σου, στο προσωπικό σου ταξίδι, με όλη την ομορφιά και την απάτη του. Και επειδή είμαι πεισματάρα όπως και τα παιδιά μου, τα έμαθα όλα αυτά με τον δύσκολο τρόπο.
Καθώς, όμως, τα παιδιά μου κάνουν τη μετάβαση προς την πιο παιδική έως και προ-εφηβική ηλικία, είμαι τόσο υπερήφανη για το ποια είναι. Όταν ήταν μικρά, ήμουν βέβαιη ότι έχω κάνει δραματικά λάθη μαζί τους. Δεν είχα ιδέα τι έκανα και πίστευα ότι αποτύγχανα με κάθε πιθανό τρόπο.
Οι δύσκολες συμπεριφορές τους, συνδυασμένες με τις δικές μου ενοχές, με οδηγούσαν στο να πιστεύω ότι η οικογένειά μας θα αποτύχει εντελώς. Αποδεικνύεται, όμως, ότι δεν ήμουν τόσο κακή μαμά όσο νόμιζα.
Τα παιδιά μου είναι μια χαρά. Καλύτερα από όσο φανταζόμουν, βασικά. Το μεγαλύτερο είναι μόλις 10, οπότε έχουμε πολλά χρόνια ακόμα μπροστά μας. Δεν θα προσποιηθώ ότι πλέον ξέρω τα πάντα ή ότι δεν θα υπάρξουν δύσκολες στιγμές στο μέλλον. Είμαι σίγουρη γι’αυτό.
Αυτό που λέω είναι ότι τα παιδιά μου είναι πιο φανταστικά από όσο ποτέ θεωρούσα πιθανό. Οι ανεπάρκειές μου ως μαμά δεν τα κατάστρεψαν. Οι ανεπάρκειές τους ως παιδιά που ακόμα μαθαίνουν αυτόν τον μεγάλο, τρελό κόσμο, δεν τα έχουν εμποδίσει.
Δεν είναι τέλεια. Δεν είμαι τέλεια και εγώ. Αλλά, ευτυχώς για όλους μας, στόχος μας δεν είναι η τελειότητα.
Το να προσπερνάς το βρεφικό/παιδικό τμήμα του σούπερ μάρκετ προκαλεί ένα περίεργο συναίσθημα. Από τη μία τα παιδικά χρόνια είναι τα καλύτερα. Το διάστημα αυτό ανάμεσα στη νηπιακή και την εφηβική ηλικία είναι μαγικό. Τα παιδιά μου είναι σχεδόν ανεξάρτητα και έχουν τόση πλάκα. Έχω πλέον λιγότερους λόγους να ανησυχώ, γιατί δεν προσπαθούν πια να σκοτώσουν το ένα το άλλο, ούτε πηδούν από καναπέδες σε τραπεζάκια κ.ο.κ. Αλλά δεν είναι και αρκετά μεγάλα για να κάνουν ανοησίες, όπως να οδηγούν μηχανάκια ή να έχουν ερωτικές περιπτύξεις με αγόρια. Τα παιδικά χρόνια είναι πραγματικός θησαυρός, αυτό είναι σίγουρο!
Αλλά και τα πρώτα χρόνια… αν δεν είναι τρομερά δύσκολα… είναι τόσο γλυκά. Τα μικρά παιδιά έχουν τόσες πολλές ανάγκες, αλλά είναι τόσο γενναιόδωρα στην τρυφερότητά τους. Τα μικρά παιδιά που δεν μπορούν ακόμα να προφέρουν καλά κάποιες λέξεις. Τα μικρά παιδιά που δεν σε αφήνουν ούτε στην τουαλέτα να πας μόνη σου και είναι τόσο ευτυχισμένα όταν είναι κοντά σου που ούτε το να φύγεις για 5 λεπτά δεν αντέχουν. Ξέρω ότι είναι κουραστικό τώρα, αλλά θα νιώσετε πόσο γλυκό είναι αργότερα.
Δεν είμαι από αυτές που θα σας πουν να απολαύσετε κάθε στιγμή με τα παιδιά σας. Αν και ντρέπομαι να το ομολογήσω, γιατί και εμένα με ενοχλούσε πολύ όταν μου το έλεγαν, ότι οι τρομακτικές και άσχημες στιγμές σταδιακά θα μεταμορφωθούν σε όμορφες αναμνήσεις. Και εγώ έχω ακόμα ένα παιδί 4 ετών. Ωστόσο, ποτέ δεν θα ασκήσω αυτή την ενοχλητική πίεση σε καμία μαμά. Είναι αδύνατο να απολαμβάνεις να μην κοιμάσαι, να αλλάζεις διαρκώς βρωμερές πάνες και να γίνεσαι ρεζίλι όταν το παιδί σου βρίσκεται σε κατάσταση πανικού σε δημόσιο χώρο. Μπορείς, όμως, να είσαι ευγνώμων για τα παιδιά σου χωρίς να απολαμβάνεις κάθε στιγμή.
Αυτό που θα πω, όμως, ειδικά σε εσάς που έχετε πολύ μικρά παιδιά, είναι να συνεχίσετε να κάνετε αυτό που κάνετε. Μην αφήνετε τον εαυτό σας να πιστεύει ότι είστε ανεπαρκείς ή ότι αποτυγχάνετε. Δεν είναι έτσι. Η σκληρή σας δουλειά και οι θυσίες σας θα αποδώσουν. Οι στιγμές και οι μέρες και οι εβδομάδες που σας φαίνονται μαρτυρικές θα δώσουν τη θέση τους σε ευκολότερες. Αυτό που κάνετε αξίζει τον κόπο. Θα δείτε την επιβράβευση του να έχετε δώσει την καρδιά και την ψυχή σας σε αυτά τα παιδιά. Δεν είναι εύκολο. Δεν είναι τόσο όμορφο. Δεν είναι πάντα διασκεδαστικό. Αλλά σας υπόσχομαι ότι αυτό που σας περιμένει στην αντίπερα όχθη είναι καλύτερο απ’ όσο φαντάζεστε.
Αν μπορώ, λοιπόν, να σας πω ένα μόνο πράγμα είναι, ότι όλα θα πάνε καλά.
Μαμάδες, κάνετε τόσο καλή δουλειά με τα παιδιά σας. Καλύτερη από όσο μπορείτε να φανταστείτε. Συνεχίστε να τα λατρεύετε. Σας υπόσχομαι ότι κάθε μικρή πράξη αγάπης, κάθε θυσία που κάνετε, κάθε λεπτό ύπνου που χάνετε, κάθε δάκρυ που σκουπίζετε και κάθε βαβά που φιλάτε… χτίζει ένα φανταστικό παιδί. Είναι όλα τόσο σημαντικά και αξίζουν τόσο πολύ. Περιμένετε και θα δείτε!»
Πηγή: huffingtonpost.com
