1. Τις ζημιές που κάναμε και τη γλιτώσαμε
Δίπλα σ’ όλα εκείνα που θυμόμαστε πιο πολύ για την κατσάδα που φάγαμε μετά είναι και κάποια που θυμόμαστε επειδή την κατσάδα την έφαγε κάποιος άλλος. Και αυτό είναι ένα μυστικό που θα πάρουμε στον τάφο μας.
2. Ποια δώρα τους δεν μας άρεσαν καθόλου
Τα δώρα των γονιών είναι ανεκτίμητα και ποτισμένα με την αγάπη τους, αλλά το γούστο τους δεν συμβαδίζει πάντα με το γούστο μας. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε, λοιπόν, είναι να πνίξουμε την απογοήτευσή μας π.χ. για το παλιομοδίτικο φόρεμα που μας χάρισαν και να το φορέσουμε, έστω, σε κάποια οικογενειακή γιορτή, το πολύ σε δύο.
3. Ότι θα θέλαμε να είμαστε και πάλι παιδιά
Είναι εκείνες οι φορές που βρισκόμαστε στριμωγμένες και πολύ θα θέλαμε να έρθει ο μπαμπάς ή η μαμά να μας βγάλει απ’ το λούκι κι ύστερα να πάμε όλοι μαζί έξω για πίτσα ή όταν γριπιαζόμαστε και δεν έχουμε την κοτόσουπα και τα ματζούνια της μαμάς να μας κάνουν καλά σε μία νύχτα. Αλλά πώς να παραδεχτείς κάτι τέτοιο όταν είσαι πια ένας υπεύθυνος, ανεξάρτητος και σοβαρός ενήλικος, αυτό δηλαδή που περίμενες πώς και πώς όταν ήσουν παιδί;
4. Πότε χάσαμε την παρθενιά μας
Το ξέρουμε ότι ξέρουν πως γίναμε γυναίκες πολύ πριν παντρευτούμε, όμως σίγουρα, η χρονολογία που έχουν στο μυαλό τους δεν συμπίπτει με τίποτα με τη χρονολογία που συνέβη το μοιραίο. Μικρό το κακό, αφού ότι δεν γνωρίζουν δεν μπορεί και να τους βλάψει!
5. Ότι... έχουμε μείνει ταπί
Πώς να παραδεχτούμε ότι, όταν ήμαστε μικρότεροι, όλο το φοιτητικό μηνιάτικο έκανε φτερά τις πρώτες 10 μέρες κι έπρεπε να περάσουμε τον υπόλοιπο μήνα μεταξύ λέσχης και σπιτιού, τρώγοντας μόνο μακαρόνια. Αλλά και τώρα, που σχεδόν όλος ο μισθός καλύπτει τις ανάγκες των παιδιών, πώς να τους πούμε ότι μόλις που τα βγάζουμε πέρα;
6. Ότι φοβόμασταν να μην τους μοιάσουμε
Τους αγαπάμε και τους σεβόμαστε, αλλά όταν ήμαστε μικρότεροι βλέπαμε περισσότερα μειονεκτήματα παρά πλεονεκτήματα στον χαρακτήρα τους, σε σημείο που να αναρωτιόμαστε αν θα καταφέρουμε να ξεφύγουμε εμείς απ' αυτά ή αν θα τα «ξεπατικώσουμε» άθελά μας...
7. Και ότι τώρα θέλουμε να τους μοιάσουμε!
Όσο δύσκολο ήταν να παραδεχτούμε ότι δεν θέλαμε να τους μοιάσουμε άλλο τόσο δύσκολο είναι να παραδεχτούμε ότι τώρα είναι το πρότυπό μας. Μπορεί ακόμα κάποια πράγματα να μας ενοχλούν αλλά έχουμε φτάσει στο σημείο να αναγνωρίζουμε ότι τα κατάφεραν μια χαρά και ότι αρκετές φορές μάλλον τους αδικήσαμε.
8. Ότι τρέμουμε για τη στιγμή που θα φύγουν μακριά μας
Έχουμε μεγαλώσει, έχουμε φτιάξει τη δική μας οικογένεια και έχουμε αναλάβει πλέον τον ρόλο των γονιών, όμως δεν παύουμε να τους έχουμε ακόμα ανάγκη. Και, φυσικά, να τρέμουμε για τη στιγμή που θα πρέπει να τους πούμε οριστικά «αντίο». Ακόμα κι αν ξέρουμε ότι πρέπει να είμαστε δυνατοί για τα παιδιά μας, ο πόνος του αποχωρισμού θα είναι αβάσταχτος.
9. Ότι θυμόμαστε πόσες φορές είχαν δίκιο
Πόσες φορές τους αμφισβητήσαμε, πιστέψαμε ότι έκαναν λάθος και ότι εμείς ήμαστε οι σωστοί; Τελικά, (σχεδόν) όλες αποδείχθηκε το αντίθετο. Απλώς, δεν τολμάμε να παραδεχτούμε μπροστά τους: «Μαμά, μου τα' λεγες και δεν σ' άκουσα».
10. Ότι κατά βάθος χαιρόμαστε που κακομαθαίνουν τα παιδιά μας
Οι περισσότερες μαμάδες παραπονιόμαστε ότι οι παππούδες κακομαθαίνουν τα παιδιά μας- και όχι άδικα! Η αλήθεια, όμως, είναι ότι (αν δεν το παρακάνουν) κατά βάθος χαιρόμαστε που ασχολούνται, που τα προσέχουν, που τους παίρνουν δώρα και τα έχουν στα «ώπα-ώπα». Εξάλλου, γι' αυτό, είναι ο παππούς και η γιαγιά! Θα το καταλάβουμε κι εμείς καλά όταν βρεθούμε στη θέση τους.
