Δεν πας στην παραλία. Μετακομίζεις στην παραλία.
Όταν μια οικογένεια πηγαίνει στην παραλία, παίρνει μαζί της ό,τι θα χρειαζόταν ένα φρεσκοερωτευμένο ζευγαράκι για να αλλάξει ζωή -και ήπειρο. Μετά τα παιδιά, κουβαλάς μαζί σου όλα αυτά τα αντικείμενα, που μικρότερος, παρατηρώντας τις οικογένειες στις παραλίες, αναρωτιόσουν σε τι μπορεί να χρειάζονται. Το ένα σακίδιο, γίνεται οκτώ σακίδια, το «θα βρούμε κάπου μια σκιά, μωρέ», γίνεται μια ομπρέλα σε μέγεθος αερόστατου, οι ανάγκες που πρέπει να προβλεφθούν είναι άπειρες, τα παιχνίδια ακόμη περισσότερα και, κάπως έτσι, καταλήγεις να σκέφτεσαι ότι πρέπει να πάρεις μεγαλύτερο αυτοκίνητο.
«Μαμά, μαμά! Κοίτα!»
Αν κάποιος μας υποχρέωνε με το πιστόλι στον κρόταφο να γράψουμε ένα και μόνο στοιχείο-σήμα κατατεθέν του πώς κάνουν μπάνιο οι μαμάδες, αυτό θα ήταν το διαρκές «Μαμά, κοίτα!» στο οποίο πρέπει να ανταποκριθούν. Το βλαστάρι σας έκανε μια βουτιά (μια περίπου βουτιά, αυτό που μάλλον θα έκανε η στρουθοκάμηλος αν ήθελε να κρυφτεί στο νερό), η κόρη σας νιώθει ως αθλήτρια συγχρονισμένης κολύμβησης και κάνει ανάποδα ψαλίδια, το μικρό σας έφτιαξε ένα καστράκι, το μεγάλο βρήκε ένα κοχύλι… Η λίστα με τους λόγους που η μαμά πρέπει «να κοιτάξει» είναι ατελείωτη. Και, πάντα, το ζήτημα είναι κατεπείγον.
Το παιδί το βλέπει κανείς;
Ξέρεις ότι το παιδί σου έχει μεγαλώσει κι ότι μπορείς να επιστρέψεις στα προ του παιδιού επίπεδα, όταν μπορείς να ξαπλώσεις ανάσκελα στην πετσέτα σου, να φορέσεις τα γυλιά-μάσκα οξυγονοκολλητή σου, να ανοίξεις το βιβλίο σου και να αφήσεις τον κόσμο να σβήσει. Αυτό όμως αργεί. Οι μαμάδες με μικρά παιδιά έχουν συνέχεια τον νου τους στα μικρά τους μήπως χαθούν, μήπως πνιγούν, μήπως απαχθούν (και πολύ καλά κάνουν). Με δυο λόγια: οι μαμάδες στην παραλία έχουν τα μάτια τους δεκατέσσερα –ακριβώς όπως και οπουδήποτε αλλού δηλαδή.
Σκιά, αντηλιακό, καπέλο: Οι αιώνιες μάχες
Να είσαι λουόμενη μαμά σημαίνει να κυνηγάς ένα παιδί με το αντηλιακό (ή ένα κεφτεδάκι) στο χέρι. Όλοι το ξέρουν αυτό.
Δεν γεννήθηκε ακόμα το παιδί που θα χάσει αμαχητί τον αγώνα «έλα να βάλουμε αντηλιακό»/ «βάλε καπέλο» κ.ο.κ.. Όσο είναι χρέος της μαμάς να προστατεύσει το παιδί της απ’ τις βλαπτικές ακτίνες του ήλιου, άλλο τόσο είναι χρέος του μέσου παιδιού να αντισταθεί –στο κάτω-κάτω κάνει διαγωνισμό βουτιάς τώρα. Δεν το καταλαβαίνει η μαμά ότι είναι πραγματικά απασχολημένο;
Το ατέλειωτο παιχνίδι
Μπορεί να μην μπορείς να πιείς τρεις γουλιές καφέ σερί, να μην βρίσκεις λεπτό ησυχία, να μην γίνεται να ολοκληρώσεις μια κουβέντα με τον άντρα σου, να τρέχεις να φορέσεις καπέλα και μπλουζάκια, να απαντάς σε διαρκή παράπονα όπως «ποτέ δεν κάνεις μπάνιο μαζί μας!», όμως δεν μπορεί, θα το διασκεδάσεις. Θα κάνεις αγκαλιές που μυρίζουν θάλασσα, θα φτιάξεις κάστρα-αρχιτεκτονικά στολίδια, θα κολλήσεις κι εσύ με το νεροπίστολο, θα αφήσεις τα παιδιά να σου κάνουν διακόσιες «πατητές» και να σε κερδίσουν στους αγώνες ταχύτητας.
Και –το σημαντικότερο- θα έχεις την λαμπρή ευκαιρία, να απολαύσεις το θέαμα του ροδαλού, απαλού μωρού σου με μαγιό.
