«Αφήστε με να περιγράψω το σκηνικό: είναι ένα απόγευμα Δευτέρας του περασμένου Γενάρη. Ο άντρας μου δούλευε σαν το σκυλί για μια εβδομάδα και σχεδόν δεν τον είχα δει για μέρες. Τα παιδιά ανέρρωναν από μια σειρά ιώσεων και είχαν αυτή την μετά-την-αρρώστια εξάντληση και γκρίνια.
Ήταν μόλις Δευτέρα, αλλά η εβδομάδα φάνταζε αιώνας. Είχα κουραστεί να τα κάνω όλα μόνη μου με τα παιδιά άρρωστα, είχα κουραστεί να ξυπνάω τη νύχτα για να τα φροντίζω, είχα κουραστεί… ας πούμε, απ’ όλα.
Ήμουν επίσης χωμένη για τα καλά σε μια χειμωνιάτικη μελαγχολία, λαχταρώντας λιακάδα και καθαρό αέρα. Εκείνη τη συγκεκριμένη νύχτα, προσπαθούσα να κουμαντάρω τα παιδιά. Ήταν ώρα για μπάνιο και έπρεπε να πάνε αμέσως για ύπνο, για να καταφέρω να κρατήσω όρθιο ό,τι είχε απομείνει από το μυαλό μου.
Ακριβώς έτσι: ήλπιζα να πάνε για ύπνο. Μετρούσα ανάποδα τα λεπτά για να τελειώσει αυτή η μέρα.
Φυσικά, όταν τα παιδιά είναι υπερβολικά κουρασμένα και αναρρώνουν από μια αρρώστια, δεν συμπεριφέρονται σαν κουρασμένα. Αντιθέτως, συμπεριφέρονται σαν χούλιγκαν.
Αυτό ακριβώς συνέβαινε εκείνο το βράδυ. Όσο ανέβαινα τις σκάλες, μαζεύοντας σκόρπια ρούχα για το επόμενο πλυντήριο, ικέτευα τα παιδιά να μπουν στην μπανιέρα. Η κόρη μου υπάκουσε, αλλά τα αγόρια ήταν εκτός ελέγχου. Έτρεχαν σαν τρελά πάνω-κάτω στον διάδρομο.
Εν τω μεταξύ, είχα ένα οικείο “πετάρισμα” πάνω απ’ το αριστερό μου μάτι, που είναι γνωστό σε όσους πάσχουν από ημικρανίες. Εξαιτίας αυτού, δεν ήθελα να σηκώσω τον τόνο της φωνής μου πάνω απ’ τις ήδη δυνατές κραυγές τους. Τελικά, με κάποιον τρόπο, κατάφερα να μεταφέρω τα μικρά τους σωματάκια μέχρι το μπάνιο και να τα βάλω στην μπανιέρα, της οποίας το νερό ήταν πια χλιαρό. Όσο το κοριτσάκι μου πλενόταν, τα αγόρια συνέχιζαν τις χαζομάρες τους –αυτή τη φορά, με νερό.
Τα ικέτευσα να βρέξουν το κεφάλι τους, να βάλουν λίγο σαμπουάν, να ηρεμήσουν επιτέλους για λίγο. Απάντησαν με γέλια και άφθονο νερό. Έχανα τη μάχη, η υπομονή μου τελείωνε και σιωπηλά με επέπληττα που ήμουν μια τόσο γκρινιάρα μαμά όλο το Σαββατοκύριακο.
Η κόρη μου βγήκε απ’ την μπανιέρα και της έδωσα μια πετσέτα. Εκείνη τη στιγμή, το μικρότερό μου επιτέλους έβρεξε το κεφάλι του αλλά το έκανε με τόσο άγριο τρόπο που το νερό κατέληξε να κάνει χάλια όλη την αριστερή μου πλευρά, κάνοντας μούσκεμα την μπλούζα και το παντελόνι μου. Τα αγόρια ξέσπασαν σε άγρια γέλια ξανά.
Δεν είχα σταγόνα ενέργειας πια. Δεν φώναξα. Δεν είπα τίποτα. Αντί γι’ αυτό, έκατσα στο πάτωμα δίπλα στην μπανιέρα. Ίσως ήταν η πρώτη φορά που καθόμουν εκείνη τη μέρα. Ήταν η λευκή μου σημαία. Σήμαινε ότι η μαμά παραιτήθηκε. Τέλος. Καπούτ.
Τότε ακριβώς, όσο καθόμουν στο πάτωμα του μπάνιου και έβλεπα τις λιμνούλες πάνω του να μεγαλώνουν, η κόρη μου με πλησίασε με το κινητό μου στο χέρι και μου είπε: “Μαμά, είσαι πολύ όμορφη σήμερα. Μπορώ να σε βγάλω μια φωτογραφία;”. Το γλυκό μου κοριτσάκι, έχει την πιο ευγενική ψυχή. Χαμογέλασα για τη φωτογραφία της επειδή πώς θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά και, επιπλέον, ήμουν πολύ κουρασμένη για διαπραγματεύσεις.
Έβγαλε αυτή τη φωτογραφία:
Τη λατρεύω αυτή τη φωτογραφία. Νομίζω ότι έχει αιχμαλωτίσει κάθε πτυχή της μητρότητας.
Όταν κοιτάζω μέσα σ’ αυτά τα μάτια, βλέπω μια εξαντλημένη μητέρα. Μπορώ να πω ότι έχει πονοκέφαλο –το βλέπω στο βλέμμα της. Βλέπω όμως και κάτι άλλο.
Βλέπω ένα αληθινό χαμόγελο, ένα βλέμμα αγάπης και ευγνωμοσύνης σε ένα πολύ γλυκό κορίτσι. Βλέπω ένα βλέμμα που δείχνει να κατανοεί ότι, ακόμα και τις μέρες που μίζερα νιώθουμε ότι αποτυγχάνουμε, τα παιδιά βλέπουν πέρα απ’ αυτό και μας αγαπούν παρ’ όλ’ αυτά. Ακόμα και στις χειρότερές μας μέρες, κάνουμε κάτι πολύ ιδιαίτερο βοηθώντας αυτά τα ανθρωπάκια να βρουν τον δρόμο τους στον κόσμο.
Η μητρότητα είναι μια ιερή, θαυματουργή δουλειά. Είναι βρώμικη και θορυβώδης και πολύ, πάρα πολύ, απόλυτα εξαντλητική. Είναι όμως μια μικρή περίοδος και πρέπει να θυμόμαστε ότι υπάρχει ομορφιά στη ρουτίνα. Υπάρχει απόλαυση στο συνηθισμένο. Υπάρχει ευτυχία στο χάος.
Η κόρη μου ήταν αρκετά σοφή για να το δει αυτό εκείνη τη νύχτα και να το αιχμαλωτίσει για πάντα –και, γι’ αυτό, είμαι ευγνώμων. Τα παιδιά είναι οι πιο σοφοί μας δάσκαλοι.
Επομένως, την επόμενη φορά που θα πιάσετε τον εαυτό σας να κάθεται σε ένα βρεγμένο πάτωμα τουαλέτας, μέσα σ’ ένα μουσκεμένο παντελόνι, με ημικρανία, με μια ολοένα και χειρότερη διάθεση, παιδιά σε υστερία και ένα χαμό να συμμαζέψετε, θυμηθείτε αυτό: ακόμα και στις χειρότερες μέρες, το να είσαι μαμά είναι ένα υπέροχο δώρο που κρατάει μια πολύ μικρή περίοδο.»
