Ακολουθούν δεκαπέντε σημάδια που αποδεικνύουν ότι η μητρότητα μας έχει κάνει να παρανοήσουμε.
1. Το παιδί σου έχει από ώρα πάει για ύπνο όπως επίμονα του ζήτησες κι εσύ απολαμβάνεις ακόμη ένα επεισόδιο της αγαπημένης του παιδικής σειράς, γιατί πώς αλλιώς θα ονειρευόταν οποιοσδήποτε σώφρων ενήλικας να περάσει το βράδυ του;
2. Έχεις πολλάκις πιάσει τον εαυτό σου να μουρμουρίζει μόνος του σε δημόσιους χώρους, χωρίς το παιδί να είναι μαζί σου. Το να λες μέσα από τα δόντια σου, όταν βρίσκεσαι στο ταμείο του super market «Ωραιααα… Τώρα ας πληρώσουμε!», σε τοποθετεί κατευθείαν στην κατηγορία του τρελού στα μάτια των παρευρισκομένων. Κι όχι άδικα.
3. «Λίζα, εεεμ, Μάγια, εεεμ Ελέν… Γωγώ! Έλα λίγο στο δωμάτιό μου». Οι πιθανότητες να πεις το σωστό όνομα με την πρώτη προσπάθεια είναι μηδαμινές κι αυτό πρέπει κάποτε να το συνηθίσουν και οι υπόλοιποι και να πάψουν να σε κοροϊδεύουν.
4. Δεν ξέρεις ποτέ πού είναι τα κλειδιά σου. Ξεκινάς πάντα με το δεδομένο ότι δεν είναι στη θέση τους και συνεχίζεις ψάχνοντας στα πιο απίθανα μέρη, όπως η τουαλέτα, η κούνια του μωρού, το ψυγείο ή οποιοδήποτε άλλο σημείο που η αφηρημάδα σου ή τα παιχνίδια των μικρών ή η μοίρα τα έριξε.
5. Όταν ακούς «Μαμά», γυρνάς έντρομη να δεις για ποιο λόγο το σπλάχνο σου σε φωνάζει. Μήπως χτύπησε; Χάθηκε; Το πείραξε κανείς; Να φωνάξεις ίσως την αστυνομία; Το 166; Μετά θυμάσαι: δεν είναι μαζί σου –είναι στη γιαγιά, δεκάδες χιλιόμετρα μακριά.
6. Σου ‘χει κολλήσει η συνήθεια να κόβεις το φαγητό σε μικρές, ισομεγέθεις μπουκίτσες και δεν μπορεί με τίποτα να σου ξεκολλήσει. Το κάνεις στο φαγητό σου, στο φαγητό του άντρα σου κι αν είσαι έξτρα αφηρημένη, μπορεί να το κάνεις και στην μπριζόλα της πεθεράς σου.
7. Ξέρεις ότι είσαι μαμά όταν, έχεις εγκαταλείψει το σπίτι τρέχοντας πανικόβλητη φορώντας διαφορετικά παπούτσια ή πιτζάμες ή το μπουρνούζι σου.
8. Ακούς φωνές, σαν την Ζαν ντ’ Αρκ. Για την ακρίβεια, ακούς φωνές παιδιών, κλάματα μωρών, απελπισμένα «Μαμά» που είσαι σίγουρη ότι βγήκαν από το στόμα του παιδιού σου που είσαι ακόμα πιο σίγουρη ότι βρίσκεται σε τεράστιο κίνδυνο. Όταν κάνεις μπάνιο, όταν απλώνεις, όταν κάθεσαι το βράδυ στον καναπέ σου, πάντα και παντού είσαι βέβαιη ότι κάποιος σε χρειάζεται.
9. Πηγαίνεις στο super market, ψωνίζεις, βάζεις τα ψώνια στις σακούλες, πηγαίνεις στο αυτοκίνητο, επιβιβάζεις τους πάντες μέσα, τους βάζεις ζώνες, τους βάζεις την αγαπημένη τους μουσική να παίζει, μπαίνεις μέσα, ξεκινάς, φτάνεις σπίτι. Θυμάσαι ότι τα ψώνια είναι στο ταμείο.
10. Σου συμβαίνουν τακτικά πράγματα όπως:
-Ψάχνεις τα γυαλιά σου, αλλά είναι στο κεφάλι σου.
-Ψάχνεις την τσάντα σου, αλλά την κρατάς.
-Φωνάζεις τα παιδιά, αλλά είναι δίπλα σου.
-Ξεκινάς να πάρεις τρία λεμόνια που σου λείπουν για τους λαχανοντολμάδες και καταλήγεις να αγοράσεις οτιδήποτε άλλο χρειάζεται ένα σπίτι για να επιβιώσει σε καιρό πολέμου, εκτός από λεμόνια.
Τα παιδιά κάνουν το μυαλό μας πουρέ –αυτό είναι γεγονός.
Το ερώτημα όμως είναι: πριν αποκτήσουμε μυαλό αμοιβάδας, ήμαστε πιο ευτυχείς;
