Πίσω από κάθε παιδί-ορκισμένο εχθρό της ισορροπημένης διατροφής, βρίσκεται ένας γονιός που απελπίζεται καθημερινά, εφευρίσκει ένα κάρο ύπουλους τρόπους να προσφέρει λαχανικά, μαγειρεύει το ίδιο και το ίδιο φαγητό κάθε μέρα και κοιτάζει με ανησυχία τις καμπύλες ανάπτυξής του.
Ποιες είναι λοιπόν οι μικρές μάχες που κάθε γονιός με παιδιά «δύσκολα» στο φαγητό δίνει;
-Έχει σιχαθεί να μαγειρεύει καθημερινά μακαρόνια, ρύζι, μπιφτέκια, πατάτες ή όποιο άλλο είναι το μοναδικό φαγητό που καταδέχεται να βάλει στο στόμα του το πολύτιμο μικρό της.
-Εχεί ζήσει τουλάχιστον μία φορά την άγρια χαρά που τη διαδέχεται η απογοήτευση: όταν το παιδί αποφασίζει την Τρίτη ότι τελικά το κοτόπουλο στο φούρνο δεν είναι κι άσχημο, αλλά την Τετάρτη έχει ξαναβρεί τον παλιό, κακό του εαυτό. Σημαντικό είναι σ' αυτό το σημείο να υπογραμμίσουμε ότι τέτοιες καταστάσεις πάνε πάντα ασορτί με τη φράση «Μα, αφού το έχεις ξαναφάει και σ' άρεσε!»
-Σφίγγεται στο στομάχι του όταν συνειδητοποιεί πόσο περιορισμένο είναι το διατροφολόγιο του παιδιού του και σφίγγεται ακόμη περισσότερο όταν σκέφτεται τι επιπτώσεις μπορεί αυτό να έχει στην υγεία του.
-Τα παραπάνω, έχουν ως αποτέλεσμα να κάνει τον παιδίατρο κολλητό, να μελετά με μανία τις καμπύλες ανάπτυξής του και να το τρέχει συχνά-πυκνά για εξετάσεις αίματος.
-Έχει να αντιμετωπίσει αλλόκοτες ιδιοτροπίες όπως:
Δεν θέλω χρωματιστά πράγματα στο φαγητό μου!
Δεν θέλω το κρεατάκι να ακουμπάει τις πατάτες!
Δεν θέλω να φάω αγγούρι γιατί είχε δίπλα του μισή ντομάτα!
Το τυρί βρωμάει!
-Κάθε γονιός με παιδιά «δύσκολα» στο φαγητό έχει ζήσει επικίνδυνα. Δεν ξέρεις τι σημαίνει να ζεις τη ζωή στα άκρα με την αδρεναλίνη να κορυφώνεται, αν δεν έχεις ύπουλα καμουφλάρει κάτι υγιεινό μέσα στο φαγητό του παιδιού σου και περιμένεις τη στιγμή που θα το ανακαλύψει και τίποτα δεν θα μπορεί να σε γλιτώσει απ' την οργή του!
-Είναι εντελώς σίγουρο ότι κάθε φορά που το παιδί θα σου ζητήσει να του φτιάξεις κάτι απρόσμενο για τα γούστα του, θα δοκιμάσει μισή μπουκιά και θα το παρατήσει.
-Κι αυτό, σημαίνει ότι ο γονιός με παιδί επιλεκτικό στο φαγητό είναι καταδικασμένος να παίζει τον ρόλο του σκουπιδοφάγου, τρώγοντας μια ζωή -μετά το φαγητό του- τα απομεινάρια της μισοτελειωμένης μερίδας του μικρού.
-Αν μεγαλώνεις ένα παιδί με διατροφικές ιδιοτροπίες, έχεις σίγουρα ακούσει απ' τη μαμά σου ότι «Κι εσύ ήσουν πολύ δύσκολη στο φαγητό, όταν ήσουν μικρή! Τίποτα δεν σου άρεσε!» και αυτό σε έχει κάνει να σκεφτείς ότι όλα εδώ πληρώνονται εν τέλει.
-Έχεις διαβάσει ό,τι έχει γραφτεί για την περίπτωσή σου, έχεις ξεκοκκαλίσει άρθρα επί άρθρων και δεν έχεις βρει πουθενά μία λύση ή ένα μικρό κόλπο που να μην έχεις ήδη δοκιμάσει και να μην έχει ήδη αποτύχει!
-Προσπαθείς -μάταια!- να λύσεις τον αιώνιο γρίφο: πώς γίνεται ένα παιδί να τρώει παγωτό φράουλα αλλά να μισεί τις φράουλες, να κατασπαράζει με χαρά μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα αλλά να αποφεύγει τις ντομάτες λες και πρόκειται να εκραγούν στο στομάχι του, να λατρεύει τις τηγανητές πατάτες αλλά να μην ακουμπάει τις πατάτες φούρνου.
-Να περνάς τη μισή σου μέρα με διαπραγματεύσεις για τις μπουκιές που πρέπει να φαγωθούν, πριν του επιτρέψεις να φάει γλυκό και οι διαπραγματεύσεις αυτές να μοιάζουν πραγματικά βασανιστικότερες από αυτές Ευρωπαίων-κυβέρνησης.
Αγαπητοί γονείς-ήρωες, δεχτείτε τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς μας και μη σκύβετε το κεφάλι! Κάποια μέρα, ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός και η διατροφή του παιδιού σας πιο πλούσια. Καλό κουράγιο!
