«Έτσι ήταν το χολ μου την προηγούμενη Τετάρτη.
Σπασμένο, κοφτερό κι επικίνδυνο.
Ο γιος μου το έκανε.
Μερικές φορές -αρκετά συχνά για την ακρίβεια- τα πράγματα σπάνε. Κι αυτό σου κόβει την ανάσα αμέσως.
Η ανάσα μου κόπηκε όταν ο γιος μου όρμησε μέσα στο μπάνιο, αναστατωμένος, θυμωμένος, «ως εδώ» για τους δικούς του, πολύ σημαντικούς γι’ αυτόν λόγους. Και τότε, επέλεξε να βροντήξει με όλη του τη δύναμη την πόρτα του μπάνιου, κάνοντας τον βαρύ, μεγάλο καθρέφτη που κρεμόταν πίσω της να γλιστρήσει από το γάντζο του και πέσει σπάζοντας στο πάτωμα –χιλιάδες σπασμένα κομμάτια γυαλιού βρίσκονταν στο πάτωμα αντανακλώντας το απογευματινό φως.
Δεν φώναξα. Εκτίμησα τη ζημιά και πήρα μια βαθιά ανάσα. Έβγαλα έξω το σκύλο για να μην κόψει τα πόδια του κι έβαλα την γάτα στο υπόγειο για τον ίδιο λόγο.
Πήγα στην πίσω αυλή και άφησα τα ζεστά δάκρυα να τρέξουν στα μάγουλά μου. Είναι φοβερό το πόσο μόνο σε κάνουν να νιώθεις κάτι τέτοιες στιγμές, αν είσαι γονιός που μεγαλώνει μόνος τα παιδιά του. Κατάλαβα πόσο τρομαγμένη και απογοητευμένη ένιωθα. Έγινε πράγματι αυτό; Ναι. Έγινε.
Όσο καθόμουν και σκεφτόμουν αν αυτό που μόλις έγινε είναι μια ένδειξη του χαρακτήρα του που αναπτύσσεται, άκουσα το κλάμα του να έρχεται από το παράθυρο του μπάνιου.
Η ψυχή του πονάει. Αυτό δεν τον περίμενε ούτε αυτός. Γεια σου, Θυμέ –δεν θυμάμαι να σε κάλεσα σπίτι μου.
Απειλητική.
Τρομαγμένη.
Ντροπιασμένη.
Ανήσυχη.
Φοβισμένη.
Βαθιές ανάσες, μαμά-αγωνίστρια, βαθιές ανάσες! Αυτή η μικρή, ευαίσθητη ψυχή σε χρειάζεται αυτή τη στιγμή. Χρειάζεται από εσένα να βάλεις τα δυνατά σου. Να δείξεις όλη σου την συμπόνοια. Να δείξει την πιο γλυκιά και απόλυτη μητρική αγάπη και ασφάλεια. Πάρε ανάσες. Πάμε.
Πήγαινε, μαμά. Τώρα. Πήγαινε, άνοιξε την πόρτα, περπάτα στις μύτες πάνω από τα σπασμένα γυαλιά, άκου τον να σε ακούει να τον πλησιάζεις, δες την πόρτα του μπάνιου μισάνοιχτη, δες το πρόσωπο που αγαπάς περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο κόκκινο από άγχος και βρεγμένο από δάκρυα, η φωνή του είναι ξαφνικά τόσο λεπτή: «Μαμά, δεν θα το ξανακάνω, λυπάμαι ΤΟΣΟ πολύ!» Περισσότερα δάκρυα. Περισσότεροι λυγμοί. Τόση ανησυχία στο γλυκό του πρόσωπο.
Πήγαινε, μαμά. Κράτησέ τον. Κάθισέ τον στην αγκαλιά σου. Ναι, κλαις κι εσύ. Κράτησέ τον σφιχτά. Κοίταξέ τον πώς κουλουριάζεται σαν μια μπάλα στα χέρια σου τόσο γρήγορα. Δες πόσο πρόθυμος είναι να τον αγαπήσεις. Δες πόσο θέλει να νιώσει ασφάλεια. Δες πόσο μικρός είναι ακόμα. Δες πόσο εύθραυστο είναι το πνεύμα του.
Σ’ αγαπάω.
Είσαι ασφαλής.
Είμαι εδώ.
Τα χειρότερα πέρασαν.
Σε κρατάω.
Είμαι εδώ.
Σ’ αγαπάω.
Εμπρός, μαμά. Μίλησέ του για τον Θυμό. Μίλα του τώρα. Ο θυμός είναι ένα πολύ ισχυρό συναίσθημα. Έχεις δικαίωμα στον Θυμό. Μπορεί να σε λυτρώσει, αλλά μπορεί και να σε καταστρέψει. Γνέφει. Το νιώθει. Έχει γνωρίσει πια τον Θυμό.
Υπάρχει καλύτερος τρόπος να δείξεις τα ισχυρά σου συναισθήματα.
Θα το δουλέψουμε μαζί… αύριο.
Είναι εδώ για να βοηθήσω.
Είσαι ασφαλής.
Δεν θα μείνεις μόνος με τον θυμό σου ποτέ ξανά.
Δεν θα μείνεις μόνος με τους φόβους σου ποτέ ξανά.
Είμαι εδώ. Είμαστε μαζί.
Τώρα, έλα να καθαρίσουμε παρέα.
Και καθαρίσαμε τα σπασμένα γυαλιά. Σκουπίσαμε και σφουγγαρίσαμε. Κάναμε τη δουλειά ήσυχα. Την κάναμε προσεκτικά. Την κάναμε με σκέψη.
Μερικές φορές τα πράγματα σπάνε. Μερικές φορές τα σπάμε εμείς. Δεν έχει σημασία που έσπασαν, το πώς και το γιατί. Αυτό που έχει σημασία είναι το με ποιον τρόπο διαλέγουμε να αντιδράσουμε όταν κάτι σπάει. Μας σκοτώνει; Μας ρίχνει σε ένα φαύλο κύκλο κατηγοριών και τιμωρίας;
Ή
Μας βοηθάει να θυμηθούμε πώς να αγαπάμε αληθινά; Μας σπρώχνει να γίνουμε πιο συμπονετικοί και να μετατρέψουμε το «σωστό» και το «λάθος» σε αγάπη;
Ναι. ΑΓΑΠΗ.
Πήγαινε λοιπόν. Πήγαινε τώρα. Κράτα το μωρό σου. Δείξ’ του, μάθε του, ζήσε το! Λέγεται αγάπη. Πήγαινε τώρα!»
Πηγή: Popsugar.com
