Διαπιστώνουν ότι ο σύντροφός τους, τους λέει ψέματα
Η έλλειψη ειλικρίνειας είναι ίσως η συχνότερη αιτία διαζυγίου για τα ζευγάρια. Είτε πρόκειται για απιστία είτε για κρυφά πάθη και συνήθειες (όπως το αλκοόλ ή ο τζόγος), όταν ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του ενός συζύγου αποκρύπτεται -για να αποκαλυφθεί κάποτε τυχαία- αυτός που μένει στο σκοτάδι είναι απόλυτα λογικό να θυμώσει, να χάσει όλη του την εμπιστοσύνη και τελικά να θελήσει να βγει από τη σχέση. Ποιος μπορεί να κατηγορήσει έναν άνθρωπο που θεωρεί την ειλικρίνεια το απόλυτο θεμέλιο για μια σχέση;
Χάνουν τον εαυτό τους μέσα στη σχέση
Οι σύζυγοι είναι ομάδα και ως τέτοια πρέπει να δρουν. Αυτό όμως δεν πρέπει να σημαίνει την ολοκληρωτική απορρόφηση του ενός από τον άλλο και την τελική εκμηδένιση του ενός από τα δύο «εγώ». Δυστυχώς, δεν είναι λίγες οι γυναίκες (παντρεμένες ή μη) που προσκολλώνται στους συντρόφους τους και αφήνουν πίσω όνειρα, φίλους, συνήθειες, εαυτό. Αντίστοιχα, δεν είναι καθόλου σπάνιο το φαινόμενο της ακούσιας και χρόνιας απώλειας στόχων και προσδοκιών. Η καθημερινότητα και ο χρόνος κάνει μερικούς ανθρώπους να ξεχνούν ποιοι είναι και πού θέλουν να πάνε…
Είναι θύματα βίας ή στερούνται την ελευθερία τους
Η ενδοοικογενειακή βία καλά κρατεί στην Ελλάδα τόσο σε επαρχεία, όσο και σε αστικά κέντρα. Βία ψυχική και σωματική και άσκηση απόλυτου ελέγχου κι εξουσίας, οδηγούν –ευτυχώς!- αρκετές γυναίκες στο διαζύγιο. Το προβληματικό σ’ αυτή την περίπτωση είναι ότι εκατοντάδες γυναίκες-θύματα, επιλέγουν από φόβο ή αδυναμία να μείνουν στην άρρωστη σχέση τους γιατί «τον αγαπάνε», «δεν έχουν πού να πάνε», «τα παιδιά χρειάζονται έναν μπαμπά». Ένα μικρό ποσοστό των χωρισμών στην Ελλάδα, οφείλεται στις γενναίες αποφάσεις μερικών γυναικών να πουν «όχι» στη βία, να πάρουν το καπελάκι τους και να φύγουν –και τους αξίζουν πολλά «μπράβο».
Απουσία/ Έλλειψη επικοινωνίας/ Συναισθηματική απόσταση
Δεν είναι λίγα τα ζευγάρια που, με τον καιρό, αποξενώνονται και αποστασιοποιούνται. Το να μιλάς δεν σημαίνει ότι επικοινωνείς και σημαντικός αριθμός γυναικών καταλήγει να νιώθει μοναξιά (κι ας υπάρχει φυσική παρουσία του συντρόφου). Για πολλές γυναίκες η συναισθηματική επικοινωνία είναι το βασικότερο θεμέλιο για τη σχέση τους. Όταν ο χρόνος και οι αλλαγές που φέρνει, κάνουν την επικοινωνία να αρχίζει και να τελειώνει σε ζητήματα πρακτικά και… υπηρεσιακά, ένα μικρό ζιζάνιο ψιθυρίζει «πρέπει να χωρίσετε». Κι αν, μετά από κοινές προσπάθειες και υποχωρήσεις, οι δύο σύντροφοι συνεχίζουν να ζουν σαν δύο ξένοι στον ίδιο σπίτι, τότε το μικρό ζιζάνιο αρχίζει να ψιθυρίζει διευθύνσεις δικηγορικών γραφείων -και είναι λογικό. Αν δύο σύντροφοι δεν είναι και καλοί φίλοι, τότε δεν γίνεται να συμβιώσουν ομαλά.
Θεωρούν το σύζυγό τους ανεπαρκή πατέρα
Όταν ο σύντροφος της ζωής μιας γυναίκας γίνεται πατέρας του παιδιού της, τότε αυτόματα οι απαιτήσεις απ' αυτόν αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Υπάρχουν οπωσδήποτε μητέρες που θέλουν και διεκδικούν από τους συζύγους τους περισσότερα απ' όσα μπορούν να δώσουν -κι αυτό, ναι είναι κατακριτέο. Υπάρχουν όμως (σαφώς λιγότεροι σε σχέση με περασμένες δεκαετίες) και πατέρες απόντες και αδιάφοροι, που θεωρούν ότι τα καθήκοντά τους περιορίζονται στο να χρηματοδοτούν την οικογένεια, να λένε πότε-πότε κανένα «Μπράβο» και να βγαίνουν καμιά Κυριακή όλοι μαζί για μπιφτέκια στη Βάρη. Αυτούς τους μπαμπάδες, πολλές μαμάδες τους χωρίζουν -και δεν μπορεί κανείς να τις αδικήσει.
