Αν υπάρχει μία φράση που έχω να θυμάμαι πάντα από εσένα, μαμά μου, είναι «Μην ανησυχείς για τίποτα. Όπου κι αν είσαι, θα είμαι πάντα δίπλα σου». Αν υπάρχει μία αίσθηση, αυτή είναι το σφιχτό κράτημα του χεριού σου, όταν ήμουν μικρή. Κι αν υπάρχει μία εικόνα είναι το ζεστό, διαπεραστικό σου βλέμμα που μοιάζει να διαβάζει την σκέψη μου πριν ακόμα μιλήσω.
Είμαι 32 χρονών κι όμως ακόμα υπάρχουν μέρες που έχω την ανάγκη να τρέξω στην αγκαλιά σου. Ξέρεις πάντα τι πρέπει να μου πεις για να με κάνεις να νιώσω καλύτερα, ακόμα κι όταν προσπαθώ να κρύψω τι είναι αυτό που με βασανίζει.
Υπάρχουν μέρες που νιώθω ότι κανείς δεν με βλέπει, δεν με ακούει. Που νιώθω ότι δεν κάνω τίποτα σωστά, ότι το σπίτι μου είναι άνω-κάτω, ο άνδρας μου έχει παράπονα, η κόρη μου λειτουργεί ανεξέλεγκτα, το αφεντικό μου γκρινιάζει και εσύ είσαι η μόνη που όχι μόνο θα ανοίξεις την αγκαλιά σου για εμένα αλλά θα ακούσεις με προσοχή κάθε μου λέξη και θα μου πεις αυτό που ξέρω ότι θα μου πεις, αλλά έχω τόσο πολύ ανάγκη να ακούσω: Μην σε νοιάζει τίποτα. Εγώ είμαι εδώ.
Είσαι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο όλο που θα νιώσει απόλυτα αυτό που νιώθω: τη λύπη μου, την αγωνία μου, τον ενθουσιασμό μου. Χάνεις τον ύπνο σου όταν δεν είμαι καλά. Πετάς στα σύννεφα όταν είμαι ευτυχισμένη. Και ξέρεις, καλύτερα από τον καθένα, πώς να μου αναπτερώνεις το ηθικό και να μου τονώνεις την αυτοπεποίθηση, με δυο κουβέντες μόνο. Ειλικρινά, πάντα, όταν κλείνουμε το τηλέφωνο, αναρωτιέμαι πώς το καταφέρνεις...
Πίστευα πως όταν μεγαλώσω θα σταματήσω σιγά-σιγά να σε χρειάζομαι. Όταν έγινα μαμά, νόμιζα ότι πλέον μπορώ να κάνω τα πάντα χωρίς εσένα. Η ενθάρρυνσή σου με έκανε να το πιστεύω. Κι όμως, υπάρχουν στιγμές που μου περνά από το μυαλό ότι κάποια μέρα δεν θα είσαι πια δίπλα μου, δεν θα μου κρατάς το χέρι, δεν θα με κοιτάζεις με αυτά τα γλυκά, μελιά σου μάτια και με τη σκέψη μόνο διαλύομαι. Πώς θα είναι η ζωή μου, μανούλα μου, χωρίς εσένα;
Το ευχαριστώ δεν μπορεί καν να πλησιάσει την ευγνωμοσύνη που σου έχω. Δεν μπορεί ούτε στο ελάχιστο να συγκριθεί με τις θυσίες που έχεις κάνει για εμένα. Με τον αγώνα που έδωσες για να με αποκτήσεις, για να με μεγαλώσεις σωστά, για να με υπερασπίζεσαι και να με νουθετείς και να με φροντίζεις και να με προστατεύεις και για «να μη μου λείψει τίποτα».
Σ'αγαπώ, μαμά. Όχι απλά γιατί έτυχε να είσαι η μαμά μου. Όχι γιατί έτσι πρέπει. Αλλά γιατί το κέρδισες με το σπαθί σου.
