Απολαμβάνεις τα οφέλη του να έχεις μεγαλύτερο αδερφό ή αδερφή
Αν είσαι το δεύτερο παιδί της οικογένειας, αυτό απαραίτητα σημαίνει το εξής: έχεις ένα μεγαλύτερο αδερφάκι! Και το να έχεις μεγαλύτερη αδερφή ή αδερφό είναι σπουδαίο. Υπάρχει κάποιος που σε κορόιδευε για τα σιδεράκια σου, αλλά τραμπούκιζε στο σχολείο όποιον τολμούσε να σε κοροϊδέψει για τα σιδεράκια σου. Υπάρχει κάποιος στην οικογένειά σου που είναι λίγο μαμά ή μπαμπάς και λίγο αδερφάκι. Λίγο διδακτικός και πολύ συντροφικός. Υπάρχει κάποιος που σ' αγαπάει, σε καθοδηγεί, σε προστατεύει –κάποιος που ήταν πρότυπο και «εχθρός» ταυτόχρονα. (-Δηλαδή τη Λίζα γιατί την αφήνεις να βγει μέχρι τις 12; -Γιατί είναι μεγάλη. –Κι εγώ είμαι μεγάλη. –Μεγάλο είναι το στόμα σου!).
...και τη χαρά να έχεις μικρότερο αδερφάκι!
Την ίδια στιγμή που έχεις κάποιον να σε προστατεύει και να σε «μανατζάρει», έχεις κι εσύ έναν ακόμη μικρότερο να βγάλεις το άχτι και την αγάπη σου! Πρόκειται για λαχείο! Μπορείς να κρύβεσαι στην αγκαλιά του αδερφού σου για να αποφύγεις το κατσάδιασμα και την ίδια μέρα να το παίζεις μέντορας στην αδερφή σου, υποδεικνύοντάς της τι είναι σωστό και τι όχι, ποια ταινία είναι καλή ή ποια ρούχα της ταιριάζουν. Μαθαίνεις να αγαπάς και να φροντίζεις ένα πλάσμα πιο άπειρο και πιο απροστάτευτο από 'σένα. Και το bonus: εκπαιδεύεσαι από μικρός σε τάισμα, καθάρισμα βρωμερών εκκρίσεων, νανούρισμα και ατέλειωτο παιχνίδι με τουβλάκια.
Γίνεσαι προσαρμοστικός
Ζώντας κάτω από την ίδια στέγη με δύο ακόμη αδέρφια διαφορετικών ηλικιών, μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι στις καταστάσεις. Τα μεσαία παιδιά μαθαίνουν ευθύς εξ αρχής να αγωνίζονται διαρκώς να προσαρμοστούν στις ανάγκες και τις επιθυμίες του μικρότερου ή του μεγαλύτερου. Μαθαίνουν να αγωνίζονται να φτάσουν στο αναπτυξιακό επίπεδο του μεγαλύτερου αδερφού ή αδερφής και, αντίστοιχα, μαθαίνουν να αγκαλιάζουν τις αδυναμίες του μικρότερου, "πέφτοντας στο επίπεδό του". Όπως κάθε παιδί με αδέρφια, έτσι και τα δεύτερα παιδιά, ξέρουν ότι για να περάσεις καλά, πρέπει να είσαι ευέλικτος και διαθέσιμος για όλα!
… ισορροπημένος
Η μαμά σου έμαθε τα sos της μητρότητας μεγαλώνοντας το μεγαλύτερο αδερφάκι σου. Όταν έκανε δεύτερο παιδί ήταν πιο σίγουρη για τον εαυτό της, λιγότερο αγχωμένη, πιο ασφαλής με τις επιλογές της –έτοιμη, προετοιμασμένη για όλα. Ένα το κρατούμενο. Και δεύτερο: Οι ανάγκες σου δεν έρχονταν πρώτες στην ημερήσια διάταξη της οικογένειας. Τα «θέλω» σου δεν ήταν απαραίτητα προτεραιότητα. Η αδερφή σου αρρώστησε, οπότε η μαμά δεν μπόρεσε να σε πάει στην παιδική χαρά, γεννήθηκε το αδερφάκι σου, άρα θα πρέπει να μοιραστείς το δωμάτιό σου. Αν είσαι το μεσαίο παιδί της οικογένειας, μαθαίνεις από 0 ετών, μια και καλή, το σκληρό, χρήσιμο και, τελικά, αυτονόητο: δεν είσαι το κέντρο του κόσμου.
…και ανεξάρτητος.
Ξοδεύοντας πολύ από τον χρόνο και τη σκέψη σου στην προσπάθεια να να σταθείς στα πόδια σου παραπαίοντας ανάμεσα σε διαφορετικά περιβάλλοντα, μαθαίνεις να λειτουργείς αυτόνομα. Ο μεγαλύτερος μπορεί να είναι πολύ μεγάλος και ο μικρότερος πολύ μικρός, επομένως οι λύσεις είναι λίγες: πρέπει να μάθεις να κινείσαι ανεξάρτητα. Οι καθημέρινες μάχες που το μεσαίο παιδί δίνει, αντίθετα με όσα συχνά λέγονται, δεν το καθιστούν ούτε αδικημένο, ούτε αποπαίδι. Αντιθέτως, του δίνουν την ευκαιρία να αποκτήσει πολύτιμα προσόντα.
