« Όταν η κόρη μου Έλλη ήταν στην Δ' Δημοτικού, μπήκε στο αυτοκίνητο μια μέρα που πήγα να την πάρω από το σχολείο και ανακοίνωσε ότι θα έβαζε υποψηφιότητα στις σχολικές εκλογές.
Στο σχολείο της, κάθε τάξη έχει έναν εκπρόσωπο, και εγώ ενθουσιάστηκα με τη ιδέα ότι σκόπευε να βάλει το όνομά της στην λίστα των υποψηφίων. Ακόμα κι αν δεν κέρδιζε, θα ήταν μία καλή εμπειρία για εκείνη.
Μου είπε ότι σχεδόν κάθε κορίτσι στην τάξη της θα έβαζε υποψηφιότητα, καθώς και δύο αγόρια. Όσο πιο κομψά μπορούσα, της είπα ότι πιθανώς τα αγόρια να είχαν πλεονέκτημα έναντι των κοριτσιών, καθώς οι ψήφοι των κοριτσιών θα μοιράζονταν, όπως εξάλλου συμβαίνει και στις κανονικές εκλογές. Είπα πάντως στην Έλλη ότι ήμουν περήφανη για εκείνη, που είχε το θάρρος να είναι υποψήφια, και ότι θα γίνει μια εξαιρετική εκπρόσωπος, αν εκλεγεί.
Την επόμενη μέρα, μετά το σχολείο, η Έλλη μου ανέφερε ένα δίλημμα που είχαν, αυτή και η φίλη της η Άννα, στο οποίο όμως βρήκαν λύση. Την Παρασκευή όλοι οι υποψήφιοι έπρεπε να βγάλουν μία ομιλία. Καθώς η οικογένειά μας θα έλειπε εκδρομή την ημέρα εκείνη, η Έλλη δεν θα ήταν εκεί για την δική της ομιλία.
«Όμως η Άννα, είχε μία τέλεια ιδέα», μου είπε η Έλλη, αναφερόμενη σε μία από τις πιο καλές της φίλες, η οποία ήταν στην τάξη της εκείνη τη χρονιά. «Πρότεινε να βγάλω την ομιλία μου σε βίντεο, και εκείνη θα την προβάλλει με την βοήθεια της δασκάλας στην τάξη.»
Συγκινήθηκα από την πρόταση της Άννας. Γιατί; Γιατί και η Άννα έβαζε, επίσης, υποψηφιότητα στις εκλογές και θα ήταν αντίπαλος της Έλλης. Κι όμως, αντί να φερθεί στην Έλλη ανταγωνιστικά, της φέρθηκε σαν φίλη.
Η δασκάλα της Έλλης συμφώνησε με την ιδέα της βιντεο-ομιλίας, έτσι την ετοιμάσαμε και της την στείλαμε με mail. Δεν ξανασκέφτηκα τις εκλογές, μέχρι την ημέρα εκείνη, το απόγευμα της Παρασκευής, που ήμασταν για φαγητό με την οικογένειά μου, οπότε έλαβα ένα mail από την δασκάλα της Έλλης. Μας είχε τα καλύτερα νέα: Η Έλλη είχε κερδίσει στις εκλογές! Οι συμμαθητές της την ψήφισαν για εκπρόσωπο της τάξης!
Αγκαλιάσαμε την Έλλη και την συγχαρήκαμε. Μπορούσα να καταλάβω από το χαμόγελο στο πρόσωπό της τι σήμαινε για εκείνη η ψήφος εμπιστοσύνης των συμμαθητών της. Περίπου δέκα λεπτά αργότερα χτύπησε το κινητό μου. Ήταν η μαμά της Άννας (και καλή μου φίλη), η οποία πήρε να μου πει: «Είμαστε τόσο χαρούμενοι για την Έλλη!», με ειλικρινή ενθουσιασμό στην φωνή της. «Ήταν το πρώτο πράγμα που μου είπε η Άννα όταν την πήρα από το σχολείο! Είναι τόόόσο χαρούμενη! Δεν θα χαιρόμασταν περισσότερο αν είχε κερδίσει η ίδια!»
Το τηλεφώνημα δεν με εξέπληξε, γιατί είναι σύνηθες για την συγκεκριμένη οικογένεια. Αυτό που με κατέλαβε εξ απήνης ήταν ο χρόνος του τηλεφωνήματος. Μιλάμε για 10χρονα παιδιά και τα συναισθήματα των 10χρονων παιδιών πολύ συχνά είναι εύθραυστα. Η αυτόματη αντίδρασή τους δεν είναι να χαρούν όταν ένας φίλος τους κερδίζει κάτι που ήθελαν και τα ίδια. Αν ήταν η Έλλη στην θέση της Άννας δεν είμαι βέβαιη ότι θα τηλεφωνούσα τόσο γρήγορα. Ίσως να χρειαζόταν πρώτα να βοηθήσω την Έλλη να ξεπεράσει την απογοήτευσή της, έστω για λίγη ώρα, μέχρι να ενδιαφερθεί για την φίλη της.
Όμως για την Άννα και τη μαμά της, η νίκη της καλύτερης φίλης της Άννας ήταν σαν νίκη για την ίδια. Μία νίκη για τη μία, ήταν νίκη και για τις δυο τους. Αν με ρωτάτε, αυτή είναι η πραγματική εικόνα της φιλίας. Είναι ο τρόπος που θα έπρεπε όλοι να λειτουργούμε σε κάθε επίπεδο.
Και οι τέσσερις κόρες μου έχουν βρει φίλες όμοιες με την Άννα. Παρόλο που καμία φιλία δεν είναι τέλεια, μου έχει κάνει εντύπωση η καλοσύνη που βλέπω μερικές φορές σε τόσο μικρά παιδιά. Ξέρουν πώς να φροντίζουν για τον φίλο τους. «Το έχουν». Και ξέρετε τι κοινό έχουν όλες αυτές οι καλές φίλες; Καλές μαμάδες. Κάθε φορά, ξανά και ξανά, γίνομαι φίλη με τις μαμάδες που γνωρίζω μέσω των αγαπημένων φίλων των παιδιών μου, γιατί έχουν καλές ψυχές. Και δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο που και τα παιδιά τους είναι καλόψυχα.
Όλοι θέλουμε να μεγαλώσουμε καλόκαρδα κορίτσια. Θέλουμε να είναι καλές φίλες και να έχουν καλές φίλες. Παρόλο που αναγνωρίζω πλήρως την υποστήριξη της Άννας για την Έλλη -εξάλλου εκείνη πρότεινε το βίντεο και γιόρτασε πρώτη τη νίκη της- ξέρω ότι η συμπεριφορά της αυτή δεν ήταν τυχαία. Έτσι έμαθε να φέρεται από την οικογένειά της, γιατί είναι άνθρωποι που σκέφτονται με τόση αγάπη για τους άλλους.
Η νίκη ενός φίλου, είναι νίκη και για τον άλλον.
Η καλοσύνη μεταξύ των μικρών κοριτσιών, δεν ξεκινά στον παιδότοπο ούτε στον παιδικό σταθμό –ξεκινά από το σπίτι. Και κυρίως, ξεκινά από τις καλές μαμάδες που μεγαλώνουν καλές κόρες. Οι κόρες μας βλέπουν πώς φερόμαστε στις φίλες μας. Προσέχουν, επίσης, πώς φερόμαστε στις δικές τους φίλες.
Αν αντιμετωπίζουμε τις φίλες τους σαν ανταγωνίστριες, το ίδιο θα κάνουν και οι κόρες μας. Αν αγαπάμε τις φίλες τους, σαν να είναι δικά μας παιδιά, θα τους φέρονται σαν να είναι αδελφές τους και μέλη της οικογένειάς τους.
Και σκεφτείτε ότι δεν ήταν μόνο η Άννα που γιόρτασε τη νίκη της Έλλης στις σχολικές εκλογές. Ήταν και η μαμά της. Κι εκείνη ήταν εξίσου ενθουσιασμένη. Ξέρετε πόσα σήμαινε αυτό για εμένα; Μπορείτε να φανταστείτε την εμπιστοσύνη που πρόσθεσε στην σχέση μας;
Ειλικρινά, πιστεύω ότι είναι σπάνιο τόσο για μία μητέρα όσο και για μία κόρη να χαρούν ενστικτωδώς, όπως έκαναν αυτές οι δύο. Από την άλλη, βέβαια, ίσως αυτό να είναι που αποδεικνύει αυτό που θέλω να πω.
Εμείς οι μαμάδες επηρεάζουμε τρομερά τις κόρες μας. Με τον καιρό, ο τρόπος που σκεφτόμαστε γίνεται δικός τους τρόπος σκέψης. Αν θέλουμε, λοιπόν, να μεγαλώσουμε καλές κόρες, πρέπει να ξεκινήσουμε με το να γίνουμε εμείς καλές μαμάδες. »
