Η μαμά φωνάζει ότι το φαγητό είναι έτοιμο, αλλά έχω μόλις σκεφτεί τον καλύτερο τρόπο για να απελευθερώσει ο ιππότης την πριγκίπισσα από το κάστρο. Δεν πειράζει. Θα πάω αργότερα. Ο ιππότης μου θα σκαρφαλώσει τον τοίχο, θα ξεγελάσει τον δράκο, θα περάσει απ’ την καταπακτή και θα… Καλά, καλά. Έρχομαι. Μου τη δίνει το φαγητό.
Μου αρέσει η χαρτοκοπτική! Θα κόψω μια πεταλουδίτσα και θα την κολλήσω πάνω στη ζωγραφιά μου. Το μόνο που χρειάζομαι είναι λίγη κόλλα ακριβώς εδώ, κι η ζωγραφιά μου θα γίνει ένα αριστούργημα. Α. ναι. Κι εδώ, γιατί όχι; Κι εδώ, κι εδώ, κι εδώ! Στο παντελόνι μου ίσως δε χρειαζόταν. Ούτε στο στόμα μου. Μισώ τη χαρτοκοπτική!
Έχω ήδη κάνει την παραχώρηση να φορέσω παντελόνι, παρά το ότι θεωρώ τα ρούχα περιττή εφεύρεση. Το ότι η ταμπέλα με τρώει, είναι πάνω απ’ τις δυνάμεις μου. Μαμά, θεία, παππού, γιαγιά, νονά, λυπάμαι. Θα το βγάλω. Χαίρε ελευθερία!
Η βόλτα σήμερα ήταν τέλεια! Θα ‘θελα να πηγαίνουμε στο πάρκο κάθε μέρα! Οι πάπιες όμως, νομίζω ότι με κούρασαν και το αυτοκίνητο πάντα με νανουρίζει. Θα κοιμηθώ. Όποιος τολμήσει να μου πει «Φτάσαμε. Σήκω να πάμε στο κρεβάτι σου» θα δοκιμάσει την οργή μου. Αν ήθελα να κοιμηθώ στο κρεβάτι μου, θα περίμενα μέχρι να φτάσουμε σπίτι.
Αγαπάω πολύ το κοριτσάκι από το διπλανό σπίτι. Έχει ωραία ξανθά μαλλιά και μοιραζόμαστε το ίδιο απαγορευμένο πάθος για γλυκά. Μου αρέσει να έρχεται σπίτι μου και να παίζουμε μαζί. Θέλω όμως να ρωτήσω: Μαρία, δεν γίνεται να φέρνεις τα δικά σου παιχνίδια; Μου τη δίνει να μοιράζομαι!
Κάτι που μπορεί να καταστρέψει τη μέρα μου: Γυρίζουμε με τη μαμά σπίτι. Ξεκλειδώνει την εξώπορτα και μπαίνουμε στο ασανσέρ. Όσοι με ξέρουν πραγματικά, γνωρίζουν ότι λατρεύω να πατάω τα κουμπιά του ασανσέρ! Γιατί μαμά το πατάς εσύ; Έπρεπε απ’ όλους τους ανθρώπους να με προδώσει η ίδια μου η μάνα; Πόσες χαρές έχω πια στη ζωή;
Καμιά φορά νομίζω ότι περιβάλλομαι από χαζούς. Ενώ μιλάω δυνατά και καθαρά και ζητάω με σαφήνεια από τη μαμά να μου βάλει το αγαπημένο μου dvd, δείχνει να μην καταλαβαίνει καθόλου τι λέω. Το επαναλαμβάνω πιο δυνατά, κι εκείνη όχι μόνο εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει, αλλά εκνευρίζεται. Άλυτο μυστήριο.
Μου αρέσουν πολύ τα φιλιά. Απλά προτιμώ να τα δίνω και να τα παίρνω όταν το θέλω. Δεν καταλαβαίνω γιατί η μαμά συνέχεια μου ζητάει «να δώσω ένα φιλάκι» πότε στον έναν και πότε στον άλλο. Είναι πολύτιμα τα χάδια μου – δεν τα σκορπάω όπου κι όπου. Αφήστε με ήσυχο!
Η μουσική είναι πολύ σημαντική για ‘μένα. Για την ακρίβεια υπάρχουν δύο ή τρία τραγούδια που θα ήθελα να τραγουδάμε με τη μαμά όλη την ημέρα. Εκείνη όμως, μετά την έκτη φορά, δυσανασχετεί. Πραγματικά, βρίσκω ακατανόητα τα νεύρα της. Θα κλάψω, μήπως πειστεί.
Μισώ το πρωινό ξύπνημα. Γιατί πρέπει να ξυπνάω τόσο νωρίς κάθε μέρα και τι ακριβώς σημαίνει η φράση «θ’ αργήσω στη δουλειά» που μου λέει κάθε μέρα η μαμά; Προτείνω να καταργηθούν τα πρωινά και να ξυπνάμε όλοι μεσημέρι! (Επίσης προτείνω να καταργηθεί ο παιδικός σταθμός και η δουλειά της μαμάς. Γιατί να μην μένουμε όλη μέρα σπίτι, αφού περνάμε τόσο καλά μαζί;)
