«Πρόσφατα βρήκα και διάβασα ένα βιβλίο της Lenore Skenazy με τον τίτλο Παιδιά ελευθέρας βοσκής. Η συγγραφέας αποκαλείται από πολλούς "η χειρότερη Αμερικανίδα μαμά", επειδή άφησε τον μικρό γιο της να μπει και να κινηθεί μόνος του στο μετρό της Νέας Υόρκης, για να πάει στο σπίτι. Σημείωση: Έφτασε με απόλυτη ασφάλεια. Δεύτερη σημείωση: Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να το είχα κάνει με το δικό μου παιδί.
Η Lenore ξεκίνησε πρόσφατα ένα κίνημα, ονόματι "κίνημα ελευθέρας βοσκής", με το οποίο προσπαθεί να παρακινήσει τους γονείς να χαλαρώσουν και να προσφέρουν στα παιδιά τους μεγαλύτερη ελευθερία για να παίξουν, να ανακαλύψουν τον κόσμο και να γίνουν πιο ανεξάρτητα, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και κοινωνικές επιδεξιότητες. Για τις ανάγκες του βιβλίου της, έχει μελετήσει διεξοδικά τις υπερβολές που κάνουν οι γονείς του δυτικού κόσμου, προκειμένου να "προστατεύσουν" τα παιδιά τους.
Για παράδειγμα, αναφέρει ότι σε κάποια αμερικανική πολιτεία υπάρχει νόμος ο οποίος απαιτεί από τους οδηγούς λεωφορείων που παραλαμβάνουν τα παιδιά μετά το σχολείο, να τα οδηγούν στην κοντινότερη στάση σχολικού και αν δεν υπάρχει κάποιος ενήλικος να περιμένει εκεί, να επιστρέφουν το παιδί στο σχολείο ώστε να τηλεφωνήσει σε κάποιον για να έρθει να το πάρει. "Τι;;; Ποιος το κάνει αυτό;", θα αναρωτηθείτε. Κανείς. Άλλωστε, ο σκοπός της στάσης του σχολικού είναι ακριβώς αυτός: να βρίσκεται σε απόσταση μερικών βημάτων από το σπίτι του παιδιού, ώστε να μπορεί το παιδί να περπατήσει μέχρι εκεί.
Όταν ήμασταν εμείς παιδιά...
Όταν ήμουν μικρή, περίπου στην Γ' Δημοτικού, περπατούσα μερικά τετράγωνα από τη στάση του σχολικού μέχρι το σπίτι παρέα με κάποια φίλη και μετά, για αρκετή ώρα περπατούσα ολομόναχη. Η μαμά μου δεν ήταν άκαρδη ή αδιάφορη. Ήρθε μαζί μου μερικές φορές, για να μου δείξει πού ακριβώς έπρεπε να πάω και ποιο σχολικό λεωφορείο έπρεπε να πάρω, αλλά μετά με άφησε να το κάνω μόνη μου.
Στα 9 μου, περνούσα και έπαιρνα από το σπίτι του το 5χρονο παιδί της δασκάλας μου, για να το συνοδεύω στη στάση του σχολικού. Στην ηλικία αυτή μου επέτρεπαν να πηγαίνω με το ποδήλατο στο σπίτι της φίλης μου, που ήταν μερικά τετράγωνα μακριά και από εκεί πηγαίναμε μαζί στην παιδική χαρά. Δεν είχαμε επιτήρηση από κανέναν ενήλικο και ορίστε που έφτασα να κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου, τόσα χρόνια μετά, απολύτως ασφαλής. Αυτό θέλει να πει και η Lenore στο βιβλίο της.
Κι αυτό γιατί η μητέρα και ο πατέρας μού έδειξαν εμπιστοσύνη. Όταν εγώ ήμουν γύρω στα 9 και ο αδερφός μου γύρω στα 11, θέλαμε να πάμε σε ένα μαγαζί με ηλεκτρονικά παιχνίδια. Ο μπαμπάς μου δεν είχε σκοπό να μας δώσει λεφτά για πέταμα, επομένως μας παρότρυνε να καταφέρουμε να βγάλουμε τα δικά μας λεφτά. Πρότεινε να πάμε να καθαρίσουμε τζάμια, να σκουπίσουμε πατώματα ή να κάνουμε οποιαδήποτε άλλη αντίστοιχη δουλειά που θα μας εξασφάλιζε λίγα χρήματα. Φυσικά, κανείς δεν θα μας έδινε τέτοια δουλειά, αλλά δεν το ξέραμε. Νομίζω ότι ούτε ο πατέρας μου το ήξερε. Πράγματι, πήγαμε σε κάποια μαγαζιά και ζητήσαμε δουλειά. Είχε πολύ γέλιο.
Δεν μας άφησε τελικά να πάμε στο μαγαζί με τα ηλεκτρονικά, αλλά μας έδωσε μία ευκαιρία να είμαστε λίγο πιο ανεξάρτητοι, να μάθουμε όχι μόνο να είμαστε υπεύθυνοι αλλά και τι σημαίνει να μάχεσαι για αυτά που θέλεις. Επιπλέον, μας έδωσε μία ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε την φαντασία μας. (Ειλικρινά, θέλαμε τόσο πολύ να πάμε με τον αδελφό μου που ήμασταν διατεθειμένοι να κυλιστούμε στη λάσπη, να σκίσουμε τα ρούχα μας ή ακόμα και να ζητιανέψουμε για να συγκεντρώσουμε τα χρήματα).
Μία άλλη φορά επισκεφθήκαμε τον νονό μου, αλλά επειδή ο πατέρας μου δεν είχε χρόνο να μας πάει, μας άφησε σε ένα σημείο της πόλης από το οποίο γνωρίζαμε τη διαδρομή. Αρχίσαμε να περπατάμε μόνοι μας, αλλά αποφασίσαμε να κόψουμε δρόμο, με αποτέλεσμα να χαθούμε. Οι γονείς μας, όμως, μας είχαν διδάξει να έχουμε αυτοπεποίθηση, την οποία χρησιμοποιήσαμε για να πλησιάσουμε μία άγνωστη, να της ζητήσουμε οδηγίες για τον δρόμο και τελικά να φτάσουμε στον προορισμό μας σώοι και ασφαλείς.
Το ένστικτο των παιδιών και τα μαθήματα των γονιών
Προφανώς, η ιδέα του παιδιού σου να έχει χαθεί στην πόλη είναι τρομακτική. Κι εγώ τρόμαξα εκείνη τη φορά που χάθηκα. Αλλά χρησιμοποιώντας τα μαθήματα που είχα πάρει από το σπίτι, αλλά και το ένστικτό μου, τα κατάφερα μια χαρά. Και δεν ξαναχάθηκα ποτέ από τότε.
Στη φύση, ο άνθρωπος είναι ένα ακόμη ζώο. Εμείς μπορεί να μην αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας έτσι σε καθημερινή βάση, αλλά στην πραγματικότητα αυτό είμαστε. Και τι έχουν κοινό όλα τα ζώα; Ένστικτο. Τα παιδιά μας είναι εξοπλισμένα με αυτό ακριβώς το ένστικτο αλλά και με τα μαθήματα που διδάσκονται από εμάς καθημερινά.
Ένα από τα μαθήματα που η Lenore προτείνει να αλλάξουμε ως γονείς είναι το "μη μιλάς σε αγνώστους". Αν, όμως, ο αδερφός μου και εγώ δεν είχαμε ζητήσει οδηγίες για να βρούμε τον δρόμο από αυτή τη γυναίκα, το πιθανότερο είναι ότι θα είχαμε πραγματικά χαθεί.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων που κυκλοφορούν εκεί έξω είναι σαν εμάς. Αν ένα παιδί ερχόταν ενώ περπατάς στον δρόμο και σου ζητούσε βοήθεια, φυσικά θα το βοηθούσες. Αν λέμε συνεχώς στα παιδιά να μην μιλούν σε ξένους και τους κάνουμε πλύση εγκεφάλου με αυτόν τον φόβο δεν πρόκειται ποτέ να ζητήσουν βοήθεια αν βρεθούν σε ώρα ανάγκης, γιατί θα ανησυχούν μήπως ο "ξένος" τα βλάψει. Ίσως το μάθημα, λοιπόν, που θα έπρεπε να δώσουμε στα παιδιά να είναι το "μην ακολουθείς ξένους".
Το βιβλίο της Lenore δίνει μία ενδιαφέρουσα, νέα προοπτική στους γονείς. Και παρόλο που δεν συμφωνώ απόλυτα μαζί της με όλη αυτή την ελευθερία που προτείνει να δώσουμε στα παιδιά, σίγουρα θα προσπαθήσω να τα εμπιστευτώ τόσο όσο εμπιστεύτηκαν οι γονείς μου εμένα, προκειμένου να απολαύσουν τα παιδικά χρόνια που τους αξίζουν. Για να διασκεδάσουν και να ανακαλύψουν τον κόσμο, με το κεφάλι ψηλά και με σίγουρο το κάθε τους βήμα.»
Πηγή: Modernmom
