«Δεν θα το ξαναπώ. (Βάλε τα παπούτσια σου!/Πάμε για μπάνιο! κλπ)»
Σαφέστατα και θα το ξαναπείτε. Έχετε πει τόσες φορές «δεν θα το ξαναπώ» που έχετε χάσει πια κάθε κύρος. Για κάποιον λόγο, πιστεύετε ότι ακούγεστε πραγματικά απειλητική όταν το λέτε. Προφανώς θα το πείτε ξανά και ξανά, μέχρι να γίνει.
«Δεν με άκουσες; Εντάξει. Θα πάμε στον γιατρό αύριο, λοιπόν, αφού δεν ακούς καλά.»
Αυτό είναι το είδος του κραυγαλέου ψέματος – για τους ενήλικες. Στα παιδιά έχει μια μυστηριώδη άμεση επίδραση. Τα πείθει να παραδεχτούν τελικά, ότι σας άκουσαν και τις τρεις φορές (ή μήπως ήταν τριάντα τρεις;) που τα φώναξατε για φαγητό.
«Αυτό ήταν! Δεν θα πάμε στα ξαδέρφια σου το Σαββατοκύριακο!»
Βεβαιότατα. Έτσι ακριβώς. Θα ακυρώσετε την εκδρομή που οργανώνετε ενάμιση μήνα τώρα, απλώς επειδή δεν μάζεψαν τα παιχνίδια τους.
«Μη φας. Κάτσε να πεθάνεις απ' την πείνα. Δεν με νοιάζει καθόλου.»
Η πανάρχαια τακτική της αντίστροφης ψυχολογίας, κάνει το θαύμα της. Από την προνηπιακή ηλικία, μέχρι την εφηβεία μας βγάζει ασπροπρόσωπες.
«Αν συνεχίσεις να κάνεις τόση φασαρία, θα έρθει η Αστυνομία.»
Θα έρθει να τα συλλάβει, είναι βέβαιο. Θα τους πει: «Τα χέρια στο κεφάλι! Άσε με πολύ αργές κινήσεις το κουνελάκι που κρατάς στο πάτωμα!». Κι αφού συλληφθούν, θα καταφέρετε να κοιμηθείτε για καμιά ώρα.
«Τι ωραία ζωγραφιά!»
Η ζωγραφιά είναι στην πραγματικότητα μια μουτζούρα. Δεν καταλαβαίνετε τίποτα. Νομίζετε ότι το μέσο νεαρό πιθηκάκι ζωγραφίζει λίγο καλύτερα από τον γιό σας. Αλλά γιατί να τον πληγώσετε με όλες αυτές τις σκέψεις;
«Αχ, τι κρίμα! Η παιδική χαρά είναι κλειστή σήμερα!»
Δουλεύει πάντα και σας γλιτώνει απ' όλες τις διαπραγματεύσεις. Το μόνο πρόβλημα είναι, ότι η ηλικία που θα μάθουν πώς οι παιδικές χαρές βρίθουν παιδιών όλα τα απογεύματα, είναι απελπιστικά κοντά.
«Εντάξει. Αν δεν θες, μην πας σχολείο.»
Ακόμη ένα παράδειγμα αντίστροφης ψυχολογίας που λειτουργεί υπέρ σας κάθε φορά. Τρέμετε, βέβαια, την ώρα που θα καταλάβουν το ύπουλο σχέδιό σας.
«Πω πω! Ξέχασα το πορτοφόλι μου στο σπίτι!»
Τυπική άμυνα της σατανικής παγίδας «Μαμά, έφαγα όλο το φαγητό μου. Μπορώ να πάρω παγωτό;». Σημαντική διευκρίνιση: μην ξεχαστείτε και βγάλετε το πορτοφόλι σας αργότερα. Σας παρακολουθεί άγρυπνα.
«Εντάξει, μπορείς να παίξεις στον υπολογιστή, αλλά μόνο για 15 λεπτά.»
Εδώ, αρχικά, οι προθέσεις είναι ειλικρινείς. Ωστόσο, είναι τόσο δελεαστικό να τα αφήσετε λιγάκι ακόμα απ' το όριο που βάλατε. Τουλάχιστον μέχρι να τελειώσει το πλυντήριο. Και να απλώσετε. Και να σιδερώσετε. Και – ίσως- να τσεκάρετε τα μέιλ σας. Τι ένα τέταρτο, τι μία ώρα!
«Α! Κοίτα κοίτα! Μια πεταλουδίτσα!»
Και με μιας τα κλάματα σταματούν! Ακόμη και μετά από τόσο καιρό, δεν σας κάνει φοβερή εντύπωση πόσο εύκολα αποσπάται η προσοχή τους; Ιδίως αν πρόκειται για πουλάκια/σκυλάκια/γατάκια/πεταλουδίτσες (που φυσικά δεν κυκλοφορούν Δεκέμβρη μήνα. Αλλά –πόσο αθώος!- δεν το ξέρει!).
«Ο μπαμπάς έχει πάει στο σούπερ μάρκετ να φέρει γάλα. Μέχρι να ξαπλώσουμε, θα έχει γυρίσει»
Ο μπαμπάς έχει πάει να φάει πίτσες και να δει ποδόσφαιρο με τους φίλους του. Θα γυρίσει, όταν θα ροχαλίζει. Και δεν ξέρετε αν τον ζηλεύετε, ή τον μισείτε περισσότερο.
