Είμαι μία γυναίκα 59 ετών, με πολύ καλή υγεία και σε καλή φυσική κατάσταση. Έχω ύψος 1,75μ. και βάρος 61 κιλά. Φοράω medium στα ρούχα και το στήθος μου δεν βρίσκεται πουθενά κοντά στον αφαλό μου. Μάλιστα δείχνει έως και κάπως ανασηκωμένο αν φορέσω ένα σουτιέν με ενίσχυση, σε Cup-B. Οι μηροί μου δεν είναι πλέον βελούδινοι και ο πισινός μου είναι γεμάτος λακάκια. Τα μπράτσα μου είναι λίγο κρεμαστά και στο δέρμα μου υπάρχουν λεκέδες από τον ήλιο. Το απαλό δέρμα γύρω από τη μέση μου δεν είναι πια εντελώς τεντωμένο, και η κοιλιά μου κρεμά λίγο για να καταλήξει στην τομή της καισαρικής, η οποία δεν είναι πια φλατ μέσα από το μπικίνι –αλλά είναι αυτή που μου χάρισε τον γιο μου.
Γιατί τέτοιος βάναυσος, εξονυχιστικός έλεγχος του εαυτού μου; Επειδή είχε φτάσει η στιγμή να αντικρούσω την ζημιά του πολιτισμού μου, του δικού μου επιπόλαιου φόβου και να στάξω ζεστή αγάπη στην ψυχή μου. Είχε φτάσει η στιγμή να διεκδικήσω κάθε σημάδι και κάθε εκατοστό ατέλειας στο σώμα μου –ένα σώμα, το οποίο αποκάλεσε «πολύ ρυτιδιασμένο» ένας άνδρας, ο οποίος γοητεύτηκε μεν από την ενέργεια και το μυαλό μου, αλλά δεν του άρεσε η γυμνή μου αλήθεια. Το όνομά του ήταν Ντέιβ και ήταν 55 ετών.
Γνωριστήκαμε μέσω ενός site γνωριμιών. Ήταν ενδιαφέρων, ευγενικός και έξυπνος. Μου κρατούσε το χέρι και με πήγαινε βόλτες με τη μηχανή του. Οδηγούσε πολλά χιλιόμετρα για να έρχεται στο σπίτι μου. Μαγείρευε και για τους δυο μας και χάιδευε το κεφάλι του σκύλου μου. Είχα ξελογιαστεί και ανυπομονούσα να γνωρίσω αυτόν τον άνδρα ακόμα περισσότερο. Και έτσι, αποφασίσαμε να περάσουμε ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο μαζί. Τότε τα πράγματα άρχισαν να μπερδεύονται, να μην πηγαίνουν όπως θα έπρεπε. Βρεθήκαμε στο κρεβάτι, σαν κανονικό ζευγάρι, χωρίς ρούχα, να αγγιζόμαστε, εντελώς γυμνοί. Φιληθήκαμε και έπειτα κοιμηθήκαμε αγκαλιά. Προσπάθησα να τον πλησιάσω λίγο παραπάνω τις επόμενες ημέρες, όμως πάντα έβρισκα εμπόδιο.
Το απόγευμα της Δευτέρας, στο τηλέφωνο, ρώτησα αυτόν τον άνδρα, με τον οποίον είχα μοιραστεί το κρεβάτι μου για τρία βράδια, γιατί δεν είχαμε κάνει έρωτα. «Το σώμα σου είναι πολύ ρυτιδιασμένο» μου απάντησε με μία παύση. «Έχω κακομάθει τόσα χρόνια με νέες γυναίκες. Απλά δεν με διεγείρεις. Μου αρέσει η ενέργεια που έχεις και το γέλιο σου. Μου αρέσει το κεφάλι σου και η καρδιά σου. Αλλά, απλά δεν με ελκύει το σώμα σου».
Έπαθα σοκ. Ο πόνος θα ερχόταν αργότερα. Τον ρώτησα αργά και προσεκτικά αν είχε δυσκολευτεί να κοιτάζει το σώμα μου. Μου είπε πως ναι. «Οπότε, αυτό σημαίνει ότι το να με βλέπεις γυμνή ήταν πρόβλημα για εσένα;», τον ρώτησα. Μου είπε ότι απλά κοίταζε αλλού. Και όταν τα φώτα έσβησαν, φανταζόταν ότι το σώμα μου ήταν νεανικό –ότι εγώ ήμουν πιο νέα. Η ανάσα μου έγινε βαθιά και αργή καθώς επεξεργαζόμουν αυτές τις πληροφορίες. Το πρόσωπό μου κοκκίνισε και ένιωσα ντροπή όταν θυμήθηκα πόσο άνετα κυκλοφορούσα γυμνή μπροστά του τις προηγούμενες μέρες.
Μιλήσαμε για λίγη ακόμη ώρα, το μυαλό μου είχε γίνει κουβάρι. Μου είπε για κάτι ειδικά καλσόν και ρούχα που θα «έκρυβαν» τα χρόνια μου. Με γελοίο τρόπο μου είπε ότι του αρέσουν τα «μικρά μαύρα φορέματα» και τα πέδιλα με λουριά. Μου είπε ότι τα μαλλιά μου δεν ήταν αρκετά μακριά και κυματιστά, όπως του αρέσουν, αλλά αυτό δεν τον πείραζε γιατί έχω στιλ. Ένιωσα σαν Μπάρμπι που της έχουν ρίξει οξύ, ακούγοντας αυτόν τον άνδρα. Δεν είχε ιδέα πόση κακία έβγαζαν τα λόγια του. Με είχε μετατρέψει σε ένα αντικείμενο που το ντύνεις και το τοποθετείς έτσι ώστε να ικανοποιεί τις ιδέες που έχει ως προς το πώς πρέπει να απεικονίζεται η τέλεια γυναικεία σεξουαλικότητα.
Μου εξήγησε ότι τώρα που ήξερα τις απαιτήσεις του, θα μπορούσαμε να περάσουμε καλά στο κρεβάτι. Του είπα όχι. Δεν θα κρυβόμουν από το ίδιο μου το σώμα. Δεν θα φορούσα ρούχα που να κάνουν το σώμα μου πιο «υποφερτό». Δεν θα γδυνόμουν στο σκοτάδι, ούτε θα έκανα μπάνιο με την πόρτα κλειστή. Δεν θα μείωνα τον εαυτό μου για αυτόν –για κανέναν! Το σώμα μου είναι όμορφο και πηγαίνει «πακέτο» με το μυαλό και την καρδιά μου.
Όταν είπα στον Ντέιβ ότι δεν ήθελα ποτέ να τον ξαναδώ ή να τον ξανακούσω, μπερδεύτηκε και παραπονέθηκε ότι μεγαλοποιώ το θέμα από το τίποτα. Γκρίνιαξε ότι πήρα ένα μικρό κομμάτι της σχέσης μας και το έκανα τόσο σοβαρό ζήτημα. Δεν μπήκα καν στην διαδικασία να του εξηγήσω τον πόνο και τον τρόμο που μου είχε επιβάλλει. Για την ακρίβεια ένιωσα μια αρρωστημένη λύπηση για τον άνδρα αυτόν την ώρα που έκλεινα το τηλέφωνο. Ήταν έπειτα από αυτό το τηλεφώνημα που πήγα στο δωμάτιό μου και αργά-αργά άρχισα να γδύνομαι.
Καθώς κοίταζα στον καθρέφτη -με βλέμμα ανοιχτό και γενναίο- διεκδίκησα κάθε εκατοστό του σώματός μου, με καμάρι και βαθιά φροντίδα. Αυτό το σώμα είμαι εγώ. Έχει κουβαλήσει την ψυχή και την καρδιά μου όλη μου τη ζωή. Κάθε ρυτίδα και ατέλεια είναι παράσημο της ζωής μου και της ζωής που έφερα στον κόσμο. Με δάκρυα στα μάτια, αγκάλιασα τον εαυτό μου σφιχτά. Ευχαρίστησα τον Θεό για το δώρο του σώματός μου και της ζωής μου. Και ευχαριστώ και εσένα αξιολύπητε Ντέιβ που μου θύμισες πόσο πολύτιμα είναι όλα αυτά.
*Το παραπάνω κείμενο προέρχεται από την συγγραφέα και ομιλήτρια Robin Korth.
