Ο θηλασμός δεν πονάει
Μπορεί ο θηλασμός γενικά να μην πρέπει να πονάει, αλλά ειδικά στην αρχή πονάει και πολύ! Οι περισσότερες μαμάδες θα συμφωνήσουν πως ειδικά τις πρώτες δύο εβδομάδες, το «δάγκωμα» που νιώθουν από το μωρό γύρω από την θηλή είναι πραγματικά ανυπόφορο. Και πονάει εξίσου, ακόμα και στο δεύτερο ή τρίτο παιδί μιας γυναίκας. Οι θηλές της νέας μαμάς είναι πάρα πολύ ευαίσθητες και, ακόμα κι αν το μωρό «πιάνει» καλά τον μαστό για να θηλάσει, θα χρειαστεί μια περίοδος προσαρμογής μέχρι η γυναίκα να φτάσει να θηλάζει χωρίς να νιώθει καθόλου πόνο.
Δύο εβδομάδες μετά οι θηλές έχουν σκληρύνει και, αν η γυναίκα δεν αντιμετωπίσει κάποιο άλλο πρόβλημα (π.χ. κάποια λοίμωξη), ο θηλασμός είναι... ευτυχία! Το πρόβλημα του να λέει κανείς ότι ο θηλασμός δεν πονά καθόλου, πέρα από μη ειλικρινές, είναι ότι όταν οι νέες μαμάδες ξεκινούν να θηλάσουν και βιώσουν όλον αυτόν τον πόνο, τρομοκρατούνται και πιστεύουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Μπορεί, μάλιστα, να ανησυχήσουν τόσο που να προτιμήσουν ακόμα και να διακόψουν τον θηλασμό. Υπάρχει τρόπος να περιοριστεί κάπως ο πόνος (κάποιες γυναίκες π.χ. χρησιμοποιούν αλοιφή λανολίνης για τις θηλές), αλλά πάνω από όλα χρειάζεται υπομονή για μερικές ημέρες.
Ύπνος καθ'όλη την διάρκεια της νύχτας
Γενικά η έννοια του «ύπνου όλο το βράδυ», η οποία παρουσιάζεται ως ορόσημο στην ανάπτυξη του παιδιού, όπως π.χ. το περπάτημα ή η ομιλία, είναι ένα μεγάλο ψέμα και ο λόγος είναι απλός: Ακόμα κι αν ένα μωρό ή ένα νήπιο κοιμηθεί για μερικά συνεχόμενα βράδια πολλές συνεχόμενες ώρες, πάντα θα έρθει εκείνο το βράδυ που θα ξυπνήσει γιατί βγάζει δόντια, θέλει νερό, θέλει να φάει, θέλει τουαλέτα, θέλει αγκαλιά, είδε ένα κακό όνειρο κ.ο.κ. Και αυτό μπορεί να συμβεί ακόμα κι αν το παιδί φτάσει 8 και 9 ετών. Σίγουρα όσο μεγαλώνει το παιδί τόσο μεγαλώνουν και τα διαστήματα ολονύκτιων ύπνων, όμως δεν είναι σε καμία περίπτωση δεδομένο ότι έτσι θα είναι συνέχεια.
Αξίζει, μάλιστα, εδώ να αναφέρουμε ότι αυτό που κάποιοι «ειδικοί» εννοούν όταν κάνουν λόγο για «ύπνο όλο το βράδυ», αναφερόμενοι σε μωρά, είναι στην πραγματικότητα 5-6 ώρες. Οι 5-6 ώρες δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση «όλο το βράδυ» -είναι περισσότερο κάτι σαν... μεγάλος μεσημεριανός ύπνος!
Αν αγνοήσεις το κλαψούρισμα, θα σταματήσει
(ή «αν δεν ενδώσεις στο κλαψούρισμα, θα σταματήσει» ή «τα παιδιά κλαψουρίζουν για να πάρουν αυτό που θέλουν»)
Τα παιδιά κλαψουρίζουν για δεκάδες λόγους και το να πάρουν αυτό που θέλουν είναι μόνο ένας από αυτούς. Κλαψουρίζουν γιατί κρυώνουν, γιατί πεινούν, γιατί είναι κουρασμένα, γιατί είναι εκνευρισμένα, γιατί είναι τεσσάρων, γιατί η ζωή είναι άδικη, γιατί έχασαν κάτι και δεν το βρίσκουν, γιατί θέλουν την προσοχή μας, γιατί τα δημητριακά τους δεν έχουν αρκετή σοκολάτα και ίσως -λέμε ίσως- τους αρέσει ο ήχος της φωνής τους όταν κλαψουρίζουν.
Το κλαψούρισμα, λοιπόν, είναι μία ενστικτώδης αντίδραση για τα παιδιά, όπως είναι το λαχάνιασμα, το γέλιο ή τα ουρλιαχτά. Τα παιδιά πολλές φορές ξέρουν ότι κλαψουρίζοντας δεν θα κερδίσουν κάτι, όμως και πάλι το κάνουν. Με την πάροδο των χρόνων οι γονείς δοκιμάζουν να τα αγνοούν, να κλαψουρίζουν κι εκείνοι, να γελούν, να το εκλογικεύουν, να τιμωρούν τα παιδιά, να δείχνουν κατανόηση... να κάνουν ό,τι μπορεί να φανταστούν προκειμένου αυτά να σταματήσουν να κλαψουρίζουν. Κι όμως, τίποτα πραγματικά δεν πιάνει. Χρειάζεται απλά υπομονή μέχρι τα παιδιά να μεγαλώσουν –να μεγαλώσουν αρκετά!
Οι καλοί γονείς δεν κάνουν ποτέ κακές σκέψεις
Αυτό δεν είναι ακριβώς ψέμα, αλλά κάτι που οι άνθρωποι περισσότερο σκέφτονται παρά ομολογούν. Καταρχάς, να διευκρινίσουμε ότι πολλοί γονείς, οι οποίοι κακοποιήθηκαν ως παιδιά θα χρειαστεί να το παλέψουν πολύ με τον εαυτό τους (ιδανικά και με ψυχολόγο), για να μην χτυπήσουν και εκείνοι τα παιδιά τους. Ωστόσο, την ίδια παρόρμηση μπορεί κάποια στιγμή να νιώσει και ένας γονιός που δεν έχει υποστεί καμία κακοποίηση. Ακόμα και ένας χαμηλών τόνων γονιός.
Υπάρχουν κάποιες στιγμές, όταν μεγαλώνεις ένα παιδί, που είναι τρομερά δύσκολο να συγκρατηθείς και να μην το χαστουκίσεις, να μην το ταρακουνήσεις ή να μην το βλάψεις με κάποιον τρόπο. Είναι πολύ δυσάρεστο, αλλά είναι αλήθεια. Είναι εκείνες οι στιγμές που ένα μωρό κλαίει ασταμάτητα για ώρες, παρόλο που έχεις κάνει ό,τι μπορείς για να ηρεμήσει και δεν ηρεμεί με τίποτα –και εσύ είσαι τόσο κουρασμένη... Είναι οι στιγμές που το τρίχρονο παιδί σου φτύνει μέσα στο φαγητό που έχεις κοπιάσει ώρες για να μαγειρέψεις... Εκείνες τις στιγμές ξυπνά το βαθύ, σκοτεινό ένστικτο που όλοι οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας (ακόμα και οι μαμάδες) και σε οδηγεί σε πραγματικά κακές σκέψεις.
Και είναι ακριβώς εκείνες οι στιγμές που οι γονείς, οι οποίοι δεν έχουν μεγαλώσει σε υγιές περιβάλλον, χάνουν τον έλεγχο και την ικανότητα να υπερισχύσει το προστατευτικό ένστικτο. Και κάπως έτσι καταλήγουν να χτυπούν τα παιδιά τους.
Όσο τρυφερή και υπομονετική να είναι μια μαμά, θα υπάρξει, λοιπόν, η στιγμή που θα καθίσει κάτω το παιδί της με δύναμη λόγω εκνευρισμού ή θα του πιέσει λίγο παραπάνω το χέρι λόγω θυμού, ή που θα του μιλήσει με τέτοια αγριότητα, συχνά χωρίς ο λόγος να είναι τόσο σημαντικός.
Το να χτυπήσει ένας γονιός το παιδί είναι ανεπίτρεπτο. Το να κάνει τέτοιες σκέψεις, όμως, είναι απλά... αληθές!
Τα παιδικά χρόνια περνούν τόσο γρήγορα
Αυτό είναι ένα ψέμα που μόνο πολλά χρονιά μετά ανακαλύπτεις ότι έχει δόσεις αλήθειας. Είναι σαν να έχεις ανέβει στην κορυφή ενός πολύ ψηλού βουνού και να κοιτάς κάτω –η απόσταση δεν θα σου φανεί τόσο μεγάλη. Αν, όμως, είσαι στα μισά της διαδρομής; Δεν σου φαίνεται και τόσο κοντινή η κορυφή, ε;
Όταν, λοιπόν, είναι κάποιος γονιός μικρών παιδιών, τα παιδικά χρόνια περνούν πολύ-πολύ αργά. Το να ακούει ότι περνούν γρήγορα είναι σαν να ακούει συνεχώς ένας ορειβάτης «απόλαυσε το τοπίο! Απόλαυσε το τοπίο!». Δεν βοηθά, δηλαδή, πάντα. Αλλά το βουνό είναι εκεί και πρέπει να το ανέβεις.
Όταν μεγαλώνει κανείς μικρά παιδιά μερικές φορές νιώθει το τοπίο να θολώνει. Έχει να διαχειριστεί την καθημερινότητα, να αντιμετωπίσει προβλήματα, να προλάβει καταστάσεις, να διορθώσει άλλες. Δεν είναι, λοιπόν, πάντα εύκολο να «απολαύσει την στιγμή» πριν περάσει.
Το να μεγαλώνεις ένα παιδί απαιτεί σκληρή δουλειά για πολλά χρόνια. Γι'αυτό καλό είναι οι γονείς να ακούν αντί του «τα παιδικά χρόνια περνούν γρήγορα», ότι «είναι δύσκολο, μερικές φορές ανυπόφορο, αλλά συνέχισε να προσπαθείς! Μπορείς να τα καταφέρεις!»
