Στο τέλος, βέβαια, αντιλαμβάνονται και οι ίδιες ότι κάτι δεν πάει και πολύ καλά με αυτό που μόλις είπαν... Όπως, για παράδειγμα:
Γιαννάκη, μην τραβάς παιδί μου συνέχεια το πουλάκι σου!
Γιατί; Ε... Απλά μην το τραβάς!
Δεν πιάνουμε τα βυζάκια της μαμάς!
Και κυρίως, δεν πιάνουμε τα βυζάκια άλλων μαμάδων...
Δεν πιστεύω να προσπάθησες να πιάσεις τα βυζάκια της δασκάλας σου..;
(Τα 3χρονα αγόρια συνηθίζουν να πιέζουν το στήθος της μαμάς τους και να ξεσπούν σε γέλια –οι μαμάδες ελπίζουν ότι είναι οι μόνες στις οποίες το κάνουν αυτό)
Όχι, αγάπη μου, δεν γίνεται να βγεις έξω χωρίς παντελόνι!
(Ερώτηση που την ακολουθεί πάντα: Γιατί;)
Δεν παίζουμε με τα κακάκια...
Ούτε προσπαθούμε να τα πιάσουμε μέσα από την λεκάνη...!!!
Δεν γίνεται να κάνεις τσίσα καθιστός για πάντα!
(Βασικά, μπορεί και να γίνεται, αλλά γιατί να μην εκμεταλλευτείς το φοβερό γεγονός ότι μπορείς να κάνεις τσίσα όπου σταθείς και όπου βρεθείς... όρθιος!)
Να, έλα να δεις πώς το κάνει ο μπαμπάς!
(Προφανώς οι μαμάδες παθαίνουν εμμονή με τα τσίσα των αγοριών...)
Δεν χρειάζεται αγοράκι μου να το ανακοινώνεις κάθε φορά που κάνεις «πρίτσες»!
(Μαμά, έκανα πρίτσα! Μαμά, έκανα πρίτσα! Μαμάάά! Έκανα πρίτσααα!)
Όχι αγάπη μου! Οι μύξες δεν τρώγονται!!!
Ούτε είναι νόστιμες!!
Δώσε ένα φιλάκι στο κοριτσάκι!
(Είπε η αγορομάνα για πρώτη και τελευταία φορά στην ζωή της!)
