Η τσίχλα αποτελείται από μία «λαστιχωτή» βάση, προερχόμενη είτε από τον χυμό του φυτού Achras zapota, στην οποία προστίθενται γλυκαντικά, αρώματα, γεύσεις, συντηρητικά και μαλακτικές ουσίες, είτε από φυσικά ή συνθετικά πολυμερή (π.χ. λάτεξ). Οι ζάχαρες και οι γεύσεις, π.χ. το έλαιο μέντας, μπορούν εύκολα να αποβληθούν από τον οργανισμό. Το υλικό το οποίο εμφανίζεται ιδιαίτερα ανθεκτικό στα οξέα του στομάχου και στα ένζυμα της πέψης, στα έντερα, είναι η βάση της τσίχλας.
Ωστόσο, ακόμα κι αν η βάση αυτή δεν διαλύεται εύκολα από τον οργανισμό, αυτό δεν σημαίνει ότι η τσίχλα παραμένει στα έντερα για επτά χρόνια –δεν υπάρχει καμία επιστημονική βάση πίσω από αυτή τη θεωρία. Με την προϋπόθεση ότι πρόκειται για ένα μικρό κομμάτι, η τσίχλα βρίσκει σιγά-σιγά τον δρόμο της μέσω του πεπτικού συστήματος, κυρίως επειδή είναι μαλακή, και τελικά καταλήγει στα κόπρανα.
Συμβαίνει όμως;
Ο μόνος τρόπος για να μείνει η τσίχλα στα έντερα για επτά χρόνια (ή και περισσότερο) είναι να έχει καταπιεί κανείς μεγάλη ποσότητα αυτής και, ενδεχομένως, να παρουσιάζει συμπτώματα, όπως δυσκοιλιότητα. Μελέτη που δημοσιεύτηκε το 1998, μάλιστα, αναφέρει τρία περιστατικά μικρών παιδιών που σχεδόν κινδύνευσαν εξαιτίας της συνήθειάς τους να καταπίνουν τσίχλες.
Ένα από αυτά τα περιστατικά κάνει λόγο για ένα 4χρονο αγόρι, το οποίο υπέφερε από δυσκοιλιότητα για δύο χρόνια. Του ήταν τόσο δύσκολο να πάει στην τουαλέτα που οι γονείς του άρχισαν να του δίνουν τσίχλες, ως κίνητρο για να προσπαθήσει. Το αγόρι έτρωγε, λοιπόν, περί τις 5-7 τσίχλες τη μέρα και αντί να τις φτύνει πάντα τις κατάπινε! Μετά από τέσσερις μέρες με φυτικά συμπληρώματα, έλαια και κλύσματα χωρίς κανένα αποτέλεσμα, οι γιατροί τον νάρκωσαν και του αφαίρεσαν μία μεγάλη μάζα από τον πρωκτό, αποτελούμενη κυρίως από τσίχλα, η οποία θα μπορούσε να του έχει προκαλέσει σοβαρά προβλήματα.
Το ίδιο έγινε και με άλλα δύο μικρά παιδιά, στα έντερα και το στομάχι των οποίων βρέθηκε τσίχλα κολλημένη με άλλα μικρο-αντικείμενα που τα παιδιά είχαν καταπιεί, με αποτέλεσμα να χρειαστούν χειρουργικές επεμβάσεις για να αφαιρεθούν. Οι γονείς και των δύο παιδιών γνώριζαν ότι αυτά κατάπιναν τις τσίχλες τους, αλλά δεν είχαν δώσει ιδιαίτερη σημασία, πιστεύοντας ότι δεν θα τους δημιουργούσε πρόβλημα.
Έτσι, είναι μάλλον κακή ιδέα για ένα παιδί να καταπίνει τακτικά μεγάλες ποσότητες τσίχλας. Αν, όμως, συμβεί μία φορά κατά λάθος δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι το παιδί θα έχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα.
Πηγή: BBC
