«Μπαμπά,
Έπαψα εδώ και καιρό να νιώθω θυμό απέναντί σου. Τα χρόνια όμως που πέρασα σαν παιδί ήταν δύσκολα. Δεν ήξερα ποια είμαι. Επειδή δεν σε γνώρισα ποτέ θεωρούσα ότι λείπει ένα κομμάτι μου. Σε θεοποίησα τόσο ως παιδί που πίστευα ότι εσύ με ορίζεις. Ευτυχώς, όμως, έκανα λάθος.
Μόνο εγώ μπορώ να ορίσω τι άνθρωπος θέλω να είμαι. Είμαι δυνατή, ικανή και συμπονετική και εσύ δεν είχες καμία συμμετοχή σ’ αυτό.
Πάλεψα πολύ να καταλάβω γιατί δεν με ήθελες. Θα μπορούσες να με μεγαλώσεις, να νιώσεις περήφανος για μένα, να μου δώσεις αξίες και συμβουλές. Αλλά δεν ήσουν εκεί. Είχες μια ευκαιρία να είσαι δίπλα μου και εσύ την κλώτσησες.
Το γεγονός ότι δεν με ήθελες με έκανε να πιστεύω ότι δεν άξιζα σαν άνθρωπος. Και αυτό με οδήγησε σε λάθος επιλογές και μου προξένησε αφόρητη θλίψη. Χρειάστηκε πολλή δουλειά με τον εαυτό μου για να σταθώ στα πόδια μου, να με κοιτάξω στον καθρέφτη και να πω «Σου αξίζει το καλύτερο»!
Τα πρώτα μου βήματα, τον πρώτο μου έπαινο στο σχολείο, το πτυχίο μου, τον γάμο μου - τα έχασες όλα. Και τώρα θα χάσεις την ευκαιρία να γνωρίσεις και την εγγονή σου. Κρίμα…
Μπαμπά παρόλο που δεν μπορώ να σε συγχωρήσω, οφείλω να σε ευχαριστήσω. Γιατί η απουσία σου και οι δυσκολίες που ακολούθησαν με έκαναν δυνατή. Με έκαναν να θέλω να αγαπήσω, να θέλω να δώσω αλλά και να θέλω να αγαπηθώ και να πάρω.
Αυτή την στιγμή περιτριγυρίζομαι από υπέροχους ανθρώπους και ζω με αξιοπρέπεια, κάτι που μου δίδαξε η γυναίκα που εγκατέλειψες - η μητέρα μου, ο βράχος μου.
Δεν υπήρξα ποτέ το κοριτσάκι σου, ούτε θα γίνω ποτέ. Δεν πειράζει, όμως, είμαι ευτυχισμένη και έτσι. Είμαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου και εν μέρει το χρωστάω στην φυγή σου.
Αν τύχει και το διαβάσεις ποτέ, θέλω να ξέρεις ότι δεν σου κρατάω κακία. Ελπίζω να είσαι καλά… Γιατί εγώ σίγουρα είμαι και αυτό το οφείλω μόνο σε μένα.»
Πηγή: odyssey.com