«Αγαπημένε μου Miles,
Σήμερα γίνεσαι ενός! Νιώθω σα να ήταν μόλις χθες που σε έφερα στον κόσμο. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πόση χαρά θα έφερνες στη ζωή μας, πόση χαρά μας θα δίνεις κάθε μέρα. Μας κάνεις όλους να γελάμε. Ταίριαξες αμέσως με την υπόλοιπη “ομάδα” μας- από την πρώτη κιόλας μέρα.
Όταν μου έλεγαν να “απολαμβάνω την κάθε στιγμή” με τ’ αδέλφια σου, τρελαινόμουν. Μου φαινόταν ακατόρθωτο να το κάνω ανάμεσα στις ξαφνικές εκρήξεις οργής και το μαρτύριο των δοντιών. Θα περάσει, μου έλεγαν όλοι. Πώς; Σκεφτόμουν. Κάθε μέρα έμοιαζε με αιωνιότητα από την ώρα του πρωινού μέχρι τον μεσημεριανό ύπνο και έτσι δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου έλεγαν. Αλλά η αλήθεια είναι ότι οι μέρες περνάνε. Εδώ και επτά χρόνια είμαι μαμά. Επτά χρόνια πέρασαν τόσο γρήγορα που μου φαίνεται απίστευτο.
Γι’ αυτό, όταν είδα για πρώτη φορά το μικρό σου προσωπάκι τη νύχτα που γεννήθηκες, ήξερα τι εννοούσαν. Ήξερα πόσο γρήγορα θα μεγάλωνες και θ’ άλλαζες. Ήξερα ότι τα βράδια που ξενυχτούσα δίπλα σου θα έφευγαν γρήγορα και μαζί μ’ αυτά θα έφευγε και το μικρό, νεογέννητο μωρό που χωράει στην αγκαλιά μου. Γι’ αυτό, έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου και σε σένα: να απολαύσω αυτές τις φευγαλέες, “μωρουδίστικες» στιγμές μαζί σου.
Αλλά εκτός του να “ζεις” κάθε λεπτό, δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο: δεν μπορείς να σταματήσεις τον χρόνο. Αυτό άρχισε να με φοβίζει και να με στεναχωρεί. Είσαι το τελευταίο μου μωρό. Γιατί δεν γίνεται ο χρόνος να κυλίσει πιο αργά; Ήμαστε τρομερά ενθουσιασμένοι κάθε φορά που βλέπαμε ότι κατάφερνες κάτι καινούριο αλλά μαζί μ’ αυτό, κάθε φορά αποχαιρετούσαμε μια ακόμη περίοδο στη ζωή σου, αλλά και μια ακόμη περίοδο στη δική μας ζωή.
Θα ήταν ψέμα να πω ότι τον τελευταίο μήνα ήμουν πραγματικά ενθουσιασμένη που οργάνωνα τη μέρα των γενεθλίων σου. Η οργάνωση του πάρτι και η αντίστροφη μέτρηση που έκαναν οι αδερφές σου ήταν πολύ ξεχωριστές. Η προετοιμασία της γιορτής ήταν ένα ευχάριστο γεγονός. Όμως, εγώ πέρασα αρκετά βράδια που ήμουν στενοχωρημένη. Όταν δίπλωνα τα μικρά σου ρουχαλάκια, είπα στον μπαμπά σου “Δεν το πιστεύω ότι τον επόμενο μήνα, δεν θα έχουμε πια κανένα μωράκι”. Με ενόχλησε το ότι στενοχωρήθηκα. Μου φάνηκε εγωιστικό να νιώθω έτσι μια μέρα χαράς, απλά και μόνο επειδή δεν ήθελα να αποδεχτώ ότι ένα στάδιο της ζωής μου τελειώνει, ότι το αφήνω πίσω μου. Δεν ήμουν έτοιμη να δεχτώ ότι το μικρότερό μας παιδί γινόταν ενός και ότι αφήναμε πίσω μας, μια και καλή, τις ημέρες με τα νεογέννητα, τις μέρες που μετράγαμε την ηλικία του παιδιού με μήνες. Δεν θα είχαμε άλλα μωρά μέσα στο σπίτι.
Αλλά τότε το κατάλαβα: Θα είσαι πάντα το μωρό μου- εσύ και τ’ αδέρφια σου. Το να είσαι γονιός δεν σταματά στον πρώτο χρόνο. Θα πω “αντίο” σε πολλά πράγματα ακόμη, μετά τον πρώτο χρόνο, τόσα πράγματα που αγαπούσα, αλλά θα είμαι η μαμά σας για όλη την υπόλοιπη ζωή μου.
Θα με χρειάζεσαι με διαφορετικούς τρόπους όσο μεγαλώνεις, αλλά θα είσαι για πάντα το μωρό μου. Ο μπαμπάς σου αστειεύτηκε για το πόσα πράγματα κάνουμε για τ’ αδέρφια σου και μου είπε πως ουσιαστικά κι εκείνα είναι ακόμα μωρά. Τον τελευταίο χρόνο, και τα τρία αδέρφια σου μαζί με έχουν χρειαστεί περισσότερα βράδια απ’ όσο εσύ. Από την αρχή λέγαμε “Ο Μάιλς είναι το πιο εύκολο παιδί!”. Ξέρω ότι θα μου λείψει να σε κρατάω, όσο χρονών και να’ σαι γιατί θα είσαι για πάντα το μωρό μου. Και, ως το μικρότερο ανάμεσα σε τέσσερα παιδιά, προβλέπω ότι πολλές φορές θα μου πεις “Όχι πάλι, μαμά”, όταν σου υπενθυμίζω ότι για μένα θα είσαι το “μωρό” της οικογένειας.
Σήμερα γιορτάζουμε το ότι έγινες ενός έτους. Μεγαλώνεις και μαθαίνεις. Η χαρά σου είναι μεταδοτική. Είσαι ο εκκολαπτόμενος “αστειάκιας” της οικογένειας. Τίποτα δεν σου αρέσει περισσότερο από το να κάνεις τ’ αδέρφια σου να γελάνε. Θες να σε κρατάμε και απολαμβάνεις τις αγκαλιές μας. Τα μάτια σου αστράφτουν μόλις μας βλέπεις και το χαμόγελό σου δίνει φως στη ζωή μας.
Γι’ αυτό, χρόνια πολλά, αγαπημένο μου αγόρι, και να θυμάσαι: Δεν θα κρατάς για πάντα το χέρι μου απλώς πιάνοντας το ένα μου δάχτυλο και τα μικρά λακάκια που έχεις τώρα στην εξωτερική πλευρά της παλάμης σου σου θα εξαφανιστούν, αλλά θα είσαι για πάντα το μωρό μου.
Δεν θα κρέμεσαι από τα πόδια μου ενώ μαγειρεύω ούτε θα με κοιτάς με τα μεγάλα σου ματάκια, αλλά θα είσαι για πάντα το μωρό μου.
Δεν θα με χρειάζεσαι κάθε μέρα όπως με χρειάζεσαι τώρα, αλλά θα είμαι δίπλα σου μόλις νιώσεις ότι μ’ έχεις ανάγκη, γιατί θα είσαι πάντα το μωρό μου.
Θα μου λείψει η μυρωδιά του μικρού σου κεφαλιού μετά το μπάνιο, όταν κάθεσαι στην αγκαλιά μου να σου διαβάσω ένα παραμύθι. Αλλά θα σε θαυμάσω την πρώτη φορά που θα σε ακούσω να διαβάζεις ένα βιβλίο μόνος σου.
Θα μου λείψει ο γλυκός τρόπος που μπουσουλάς μέσα στο σπίτι τόσο γρήγορα. Αλλά θα σου πω μπράβο όταν κάνεις τα πρώτα σου βήματα, όταν μάθεις να τρέχεις και αργότερα, όταν μάθεις να οδηγείς.
Θα μου λείψει το πώς με αφήνεις να σ’ έχω αγκαλιά και να σε κουβαλάω μέσα στο σπίτι και το πώς μας χαιρετάς κάθε φορά που βλέπεις την αντανάκλασή μας στον καθρέφτη του διαδρόμου ή στο παράθυρο. Όμως, ακόμα και όταν δεν θα περπατάμε μαζί, να ξέρεις ότι πάντα θα σε στηρίζω.
Δεν θα είσαι πια το μωρό εκείνο, που ζύγιζε 3 κιλά όταν γεννήθηκε. Παρά τις επίμονες προσπάθειές μου να “παγώσω” τον χρόνο τους τελευταίους δώδεκα μήνες, ήρθε η στιγμή να αποδεχτώ ότι η επόμενη περιπέτειά μου θα είναι να μεγαλώσω τέσσερα παιδιά. Οι ανάγκες σου θα αλλάζουν, αλλά θα είσαι για πάντα το μωρό μου.»
Πηγή: scarymnommy.com