1. Έχουν συνηθίσει στους «μεγάλους»
Το πρωτότοκο παιδί μιας οικογένειας αναγκαστικά έχει περάσει περισσότερο χρόνο με τους γονείς και όλους τους υπόλοιπους ενήλικες συγγενείς του. Όσους στενούς φίλους ή κοντινά ξαδέλφια και αν έχει, ο χρόνος που είναι με τους γονείς/ θείους/ νονούς του είναι σαφώς μεγαλύτερος. Έτσι, απλά και μόνο ακούγοντας τις συζητήσεις των μεγάλων, οι προσλαμβάνουσες που παίρνει είναι σαφώς πιο «εξελιγμένες» από αυτές της ηλικίας του.
2. Μέχρι που ξαφνικά γίνονται εκείνα οι «μεγάλοι»
Με τον ερχομό του δεύτερου παιδιού, αυτόματα γίνεται ο «μεγάλος». Μπορεί να είναι περισσότερο μια τυπική λέξη, που ίσως χρησιμοποιούν οι γονείς για να ξεχωρίζουν τα παιδιά μεταξύ τους, όμως η βαρύτητά της δεν είναι μικρή για ένα παιδί. Από εκεί που έχει συνηθίσει να είναι το «μικρό» της οικογένειας, ξαφνικά αλλάζει ρόλο. Πλέον, δεν είναι μόνο οι γονείς του και εκείνο, αλλά και το καινούριο, τέταρτο μέλος, που του «πήρε» τη θέση «αναγκαστικά».
3. Μαθαίνουν να φροντίζουν τον εαυτό τους
Αναμφισβήτητα, με το που έρχεται το μικρό αδελφάκι στον κόσμο, το βάρος της φροντίδας πέφτει σ’ αυτό, αφού οι ανάγκες του είναι πολύ μεγαλύτερες. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι και το μεγάλο δεν απολαμβάνει την φροντίδα των γονιών του αλλά ότι μοιραία, αφού μπορεί να κάνει περισσότερα πράγματα μόνο του, θα τα κάνει! Μπορεί σε άλλη περίπτωση να είχε τους γονείς του περισσότερο «δίπλα του», όμως με το δεύτερο παιδί ο χρόνος που αφιερώνουν οι γονείς, αν δεν γέρνει περισσότερο προς το νέο μέλος της οικογένειας, τουλάχιστον μοιράζεται. Έτσι, αναγκαστικά μαθαίνει να στηρίζεται περισσότερο στις δυνάμεις του, όποιες κι αν είναι αυτές, ανάλογα με την ηλικία του.
4. Γίνονται οι «δεύτεροι» γονείς των μικρών
«Κράτα κι εσύ τον μικρό στον δρόμο», «Βοήθησέ με να του αλλάξω τις πάνες», «Πρόσεχέ την αδελφή σου μέχρι να γυρίσω απ’ το σούπερ μάρκετ», είναι φράσεις που ακούν συχνά τα μεγάλα παιδιά, ακόμα και αν ο γονιός προσπαθεί να κάνει την όλη διαδικασία παιχνίδι. Αυτόματα, λοιπόν, τα πρωτότοκα παιδιά γίνονται οι δεύτεροι γονείς των αδελφών τους. Εκείνη την ώρα, αναλαμβάνουν την φύλαξή τους, εκείνη την ώρα είναι υπεύθυνοι για έναν ακόμη άνθρωπο. Δεν έχει σημασία αν είναι για δύο λεπτά, μέχρι η μαμά να ετοιμάσει την φρουτόκρεμα του μωρού ή μέχρι ο μπαμπάς να βγει από το μπάνιο, ούτε έχει τόση σημασία αν η μεταξύ τους διαφορά ηλικίας είναι μικρή ή μεγάλη. Η αίσθηση της ευθύνης εκείνη τη στιγμή είναι η ίδια και δεν αλλάζει!
5. Είναι το πρότυπο για τον αδελφό/ αδελφή του
Αρκετοί γονείς, απευθυνόμενοι στον πρωτότοκο, χρησιμοποιούν τη φράση «Μην το κάνεις αυτό, πρέπει να δώσεις το παράδειγμα στον αδελφό σου». Το πιθανότερο είναι πως έχουν και δίκιο, αφού ένα μικρό παιδί πολύ πιο εύκολα θα μιμηθεί ένα συνομήλικό του από έναν μεγάλο γιατί τον αισθάνεται πιο κοντά του, όμως έτσι το «φορτώνουν» με άλλη μια υποχρέωση: ότι πρέπει να είναι σωστός για τον αδελφό του. Τότε, τα περιθώρια του λάθους ή της αποτυχίας στο μυαλό του στενεύουν.
6. Προσπαθούν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των γονιών τους
Τα μεγάλα παιδιά τις περισσότερες φορές είναι πιο κοντά στους γονείς τους, με αποτέλεσμα να επηρεάζονται περισσότερο από τα δικά τους «θέλω». Σε πολλές περιπτώσεις, προσπαθούν να φανούν αντάξια των προσδοκιών των γονιών τους, γεγονός που μπορεί να τα κάνει να προσπαθήσουν περισσότερο για να κερδίσουν το «μπράβο».
7. Μαθαίνουν να μοιράζονται τα πάντα
Ένα μεγάλο παιδί βλέπει τα παλιά του ρούχα να φοριούνται από το αδελφάκι του, να «σφετερίζεται» τα αγαπημένα του παιχνίδια και να έχει κάθε δικαίωμα να μπαίνει στο δωμάτιό του, ζητώντας την παρέα του γιατί πολύ απλά είναι «το μικρό της οικογένειας». Έτσι, μαθαίνει να μοιράζεται τα πράγματά του, χωρίς να διαμαρτύρεται, και να «ρίχνει νερό στο κρασί του» κάποιες φορές για χάρη του μικρού του αδελφού….