Κοιτάζω τα μικροσκοπικά σου δαχτυλάκια και βλέπω δέκα πολύτιμα πετράδια. Σφίγγω το χεράκι σου και νιώθω να κυλά στην παλάμη μου χρυσός. Το άγγιγμά σου διαπερνά το σώμα μου και χαϊδεύει την καρδιά μου. Νιώθω την αγάπη σου να κυλά μέσα μου, την ανάγκη σου να ηλεκτρίζει κάθε μου κύτταρο.
Το άγγιγμά σου με κάνει κάθε φορά να συνειδητοποιώ ότι «αυτό» δεν το έχω ξαναζήσει. Ότι είμαι μαμά! Είσαι το παιδί μου, είσαι κομμάτι από το δέρμα μου, σταγόνες από το αίμα μου, έχεις τούφες από τα μαλλιά μου! Είσαι... λίγο από εμένα.
Το άγγιγμά σου μου λέει «μαμά, μην ανησυχείς. Είμαι καλά. Είμαι παραπάνω από καλά.» Και με τον τρόπο αυτό παίρνω δύναμη για να κάνω όνειρα και πλάνα, για την κάθε επόμενη ώρα, για τον κάθε επόμενο χρόνο. Όταν το άγγιγμα θα γίνει σφίξιμο, χεράκι μικρό μέσα στο δικό μου χέρι, καθώς θα κάνουμε τα πρώτα μας βήματα δίπλα-δίπλα.
Το άγγιγμά σου μου δίνει αξία. Μου δείχνει ότι με γνωρίζεις. Καταλαβαίνεις ότι εγώ είμαι αυτή που θέλεις και πρέπει να είμαι και έτσι νιώθεις ασφάλεια και έτσι απλά, καθώς με αγγίζεις, αποκοιμιέσαι ικανοποιημένο.
Το άγγιγμά σου μοιάζει λίγο με αυτό του μπαμπά σου. Τα δάχτυλά σου είναι μικρογραφία των δικών του και τα φαντάζομαι να πιάνουν, να σφίγγουν, να φτιάχνουν και να είναι εξίσου επιδέξια με τα δικά του. Είναι άγγιγμα αληθινό. Και γι'αυτό σας αγαπώ και τους δύο ακόμα πιο πολύ.
Το άγγιγμά σου με πείθει ότι μπορώ να κάνω τα πάντα! Μου λέει «μια χαρά τα πας, μαμά, συνέχισε έτσι!» και άλλες φορές «μαμά, ξέρω, σου φαίνεται δύσκολο, αλλά το'χεις!»
Το άγγιγμα σου μου θυμίζει ότι είμαι ευλογημένη! Ότι η ζωή μου χάρισε το καλύτερο δώρο της! Μου έδωσε να καταλάβω, με τον πιο γλυκό τρόπο, τον σκοπό της ύπαρξής μου: να είμαι η μαμά σου.
Το άγγιγμά σου δεν με αφήνει ποτέ. Ακόμα κι όταν βρίσκομαι χιλιόμετρα μακριά σου, το άγγιγμά σου είναι εκεί, απαλό και σφιχτό μαζί, να μου θυμίζει, να με ανακουφίζει και να με τραβά με μια αόρατη κλωστή κοντά σου.
Το άγγιγμά σου μου μαθαίνει ότι με αγαπάς. Ότι είσαι εδώ για να με αγαπάς.
Το άγγιγμά σου είναι ζωή.