Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση «Μια θαυμάσια μέρα»
Κ.Α. Στην παράσταση όλα ξεκινάνε “κανονικά”. Η πρωταγωνίστρια ξυπνάει όπως κάθε μέρα, κάνει την γυμναστική της όπως κάθε μέρα και φροντίζει το σπίτι της όπως κάθε μέρα. Μόνο που αυτή η μέρα δεν είναι όπως οι άλλες γιατί όλα αναποδογυρίζουν με έναν τρόπο αναπάντεχο που κάνει την ηρωίδα να χάσει ακόμα και τα λόγια της. Έτσι πιάνει το νήμα από την αρχή μαθαίνοντας ξανά τους ήχους και την μορφή των γραμμάτων. Και αυτό είναι το σημείο που η ποίηση λειτουργεί ως οδηγός. Επιλέξαμε ένα ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη το οποίο είναι τόσο απλό, αλλά και τόσο πυκνό, και απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο πέρα από την ηλικία ή την αντιληπτική του ικανότητα και μας διδάσκει πως να μένουμε στη στιγμή και να την απολαμβάνουμε.
Επίσης, αξίζει να αναφέρουμε ότι η παράσταση δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού προγράμματος Mapping – a map on the aesthetics of performing arts for early years, με την υποστήριξη του Creative Europe και του ΥΠΠΟΑ, το 2020-21, και έχει ήδη ταξιδέψει σε διεθνή φεστιβάλ στη Γερμανία, την Ιταλία και την Ουγγαρία.
Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο στη σκηνοθεσία αυτής της παράστασης;
Μ.Τ. Στην παράσταση αυτή θελήσαμε πολύ συνειδητά να δημιουργήσουμε ένα έργο που να απευθύνεται εξίσου, τόσο στους νεαρούς θεατές μας, όσο και στους συνοδούς τους, με την έννοια όχι απλώς να περάσουν καλά βλέποντάς την, αλλά να τους αφορά όλους. Ήταν μία πρόκληση, η οποία μας απασχόλησε και συνεχίζει να μας απασχολεί πολύ κατά τη δημιουργία των παραστάσεών μας.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσει η παράσταση τόσο στους μικρούς όσο και στους μεγάλους θεατές;
Κ.Α. Κάποιες φορές ο τρόπος που ζούμε δεν έχει πια νόημα και μας εμποδίζει να νιώσουμε πραγματικά. Τότε έρχεται το χάος. Το χάος είναι μέρος της ζωής και συνδιαλεγόμαστε με αυτό καθημερινά. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν μας ακινητοποιεί και δεν μας κάνει να χάνουμε ακόμα και τα λόγια μας. Αυτό που είναι σημαντικό είναι να το εκλάβουμε ως μια ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό. Έρχεται μόνο όταν τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν.
Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή και γιατί;
Μ.Τ. Η αγαπημένη μου σκηνή στο έργο, ένα σημείο που με συγκινεί πολύ κάθε φορά που το βλέπω, είναι η στιγμή όταν η ηρωίδα πάει να μιλήσει και δεν μπορεί. Διότι είναι η στιγμή που το «χάος» που έλεγε η Κατερίνα πριν την έχει κατακλύσει, είναι η στιγμή μετά από την οποία θα έρθει η αλλαγή. Αυτό αφενός έχει μία τραγικότητα για την ηρωίδα και αφετέρου χρειάζεται πολύ δύναμη από μέρους της για να το αντιμετωπίσει. Γι’ αυτό με συγκινεί.
Όσον αφορά την παράσταση «…και βγαίνω» που έχει τεράστια επιτυχία, πείτε μας δυο λόγια για το πώς αισθάνεστε που θα συνεχίσετε και φέτος.
Κ.Α. Το «…και βγαίνω!» είναι για πολύ νεαρούς θεατές, από 10 μηνών και είναι σημαντικό για μας να υπάρχει πάντα μια παράσταση στο ρεπερτόριό μας που να μιλάει σε αυτήν την ηλικία. Για τους περισσότερους θεατές μας είναι η πρώτη τους επαφή με το θέατρο κάτι που μας τιμά, αλλά μας δημιουργεί και μεγάλη ευθύνη για την έκβαση αυτής της σχέσης. Γονείς και παιδιά μοιράζονται τις εντυπώσεις τους μετά την παράσταση και νιώθουμε ότι είμαστε στο σωστό δρόμο.
Τι είναι για εσάς το βρεφικό θέατρο και τι έχει να δώσει σε ένα τόσο μικρό παιδί;
Μ.Τ. Κατ’ αρχήν για μένα δεν υπάρχει βρεφικό, παιδικό, εφηβικό ή ενήλικο θέατρο. Υπάρχει θέατρο. Και αυτό που συμβαίνει κάθε φορά, είναι ότι ο σκηνοθέτης, ο δραματουργός και όλη η δημιουργική ομάδα δουλεύουν πάνω σε ένα «κείμενο παράστασης» (και με τον όρο αυτό εννοώ όχι μόνο το κείμενο αυτό καθαυτό, αλλά την κίνηση, τη δράση, τους φωτισμούς, τον λόγο και τον μη λόγο, οτιδήποτε συμβάλλει στην αφήγηση της ιστορίας της παράστασης) προσδοκώντας να μοιραστούν μία ζωντανή εμπειρία με τους θεατές στους οποίους απευθύνονται και να προσλάβουν αυτό που θέλουν να τους πουν.
Τα οφέλη της επαφής των ανθρώπων οποιασδήποτε ηλικίας με το θέατρο, και με όλες τις παραστατικές τέχνες εν γένει είναι πολλά. Στο θέατρο πηγαίνουμε για να βιώσουμε τη ζωή ως θεατές, για να γνωρίσουμε και άλλες πλευρές της και μέσα από αυτή τη διαδικασία να αμβλύνουμε όποιες ανήσυχες σκέψεις και συναισθήματα μας δημιουργούν οι προσωπικές μας εμπειρίες και βιώματα. Γι’ αυτό το θέατρο μας βοηθάει και μας λυτρώνει. Αυτό συμβαίνει σε όλους, ανεξαρτήτως ηλικίας. Ειδικά τα παιδιά πηγαίνοντας θέατρο, μαθαίνουν να συνεργάζονται και να κοινωνικοποιούνται μέσα σε ένα πλαίσιο με πολύ συγκεκριμένους κανόνες και περιορισμούς. Επίσης, η επαφή των παιδιών με τις τέχνες από πολύ νωρίς συμβάλλει στη γνωστική, γλωσσική, ψυχική και συναισθηματική καλλιέργειά τους. Μαθαίνουν νέους τρόπους έκφρασης, αφυπνίζονται αισθητικά και εκτονώνονται ψυχικά. Τέλος, ένα σημαντικό κέρδος που έχουν τα παιδιά ειδικά των πολύ νεαρών ηλικιών είναι η σύσφιξη του δεσμού με τον φροντιστή τους μέσα από το μοίρασμα αυτής της βιωματικής εμπειρίας, μαζί, σε μια αγκαλιά.
Πόσο συχνά πρέπει να πηγαίνουν οι γονείς με τα μωρά τους στο θέατρο;
K.A. Όσο συχνά μπορούν. Ακόμα και αν πρόκειται για ένα έργο που έχουν ξαναδεί. Τα παιδιά κάθε φορά το βιώνουν σαν κάτι εντελώς καινούριο και τους δίνεται η ευκαιρία το θέατρο να γίνει ένας οικείος χώρος και μια γνώριμη εμπειρία που θα τα συντροφεύει για μια ζωή.
 (1).jpg)
