Αλλά πριν γίνουν όλα αυτά -πριν εκτεθούν σε στήθη στρογγυλά και σφιχτά σαν καρπούζια και σε φωτογραφίες τσιτωμένων, μαυρισμένων και χωρίς ίχνος κυτταρίτιδας οπισθίων- τους εκθέτω μια διαφορετική εικόνα του γυναικείου σώματος.
Το δικό μου.
Η οικογένειά μας δεν είναι σεμνότυφη. Δεν κυκλοφορώ στο σπίτι γυμνή, όπως κάνουν τα αγόρια μου (και αμέτρητες φορές μέσα στη μέρα τους φωνάζω να βάλουν ένα παντελόνι!) –αλλά ποτέ δεν δίστασα να αλλάξω ρούχα μπροστά τους, ή να αφήσω την πόρτα ανοιχτή όταν κάνω μπάνιο, ή να θηλάσω το μωρό χωρίς να καλύπτομαι. Γιατί θέλω τα παιδιά μου να δουν πώς είναι πραγματικά το γυναικείο σώμα. Γιατί αν δεν το κάνω -και οι πρώτες τους εικόνες μια γυμνής γυναίκας είναι οι τέλειες σιλουέτες των περιοδικών και των ταινιών πορνό- τι προσδοκίες θα έχουν στο μέλλον; Και ποια γυναίκα θα βρεθεί που να τους τις καλύψει;
Μεταξύ μας, το σώμα μου ύστερα από τέσσερα παιδιά, μου προκαλεί απέχθεια. Αλλά για χάρη των αγοριών μου -και των μελλοντικών γυναικών τους- προσποιούμαι. Όταν με ρωτούν για τις ραγάδες μου, τους λέω υπερήφανα πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνει ένα μωρό μέσα στην κοιλιά σου, και ότι οι ραγάδες είναι τα παράσημά μου (στα αγόρια πιάνουν αυτά τα «στρατιωτικά»). Όσο κι αν θα ήθελα να μαζευτώ και να συρρικνωθώ κάθε φορά που αγγίζουν την πλαδαρή κοιλιά μου, τους αφήνω να ζουλούν τα παχάκια μου με τα αδιάκριτα δαχτυλάκια τους. Αν το μισώ; Ναι. Μου έρχεται να ουρλιάξω «αφήστε τα πάχη μου στην ησυχία τους!» και να τρέξω στο κοντινότερο κατάστημα με ρούχα για παχουλές (ή να πάω για λιποαναρρόφηση).
Αλλά δεν το κάνω. Γιατί προς ώρας, για αυτά τα χρόνια που τα παιδιά μαθαίνουν τόσα πράγματα, τα παχάκια μου είναι το μόνο που έχουν ως αντίληψη για το γυναικείο σώμα. Και θέλω να ξέρουν ότι είναι όμορφο, μέσα στις ατέλειές του.
Τους λέω πόσο δυνατό είναι το σώμα μου. Με βλέπουν να γυμνάζομαι. Με βλέπουν να τρώω υγιεινά, αλλά να απολαμβάνω πού και πού κανένα γλυκό. Και παρόλο που -όπως οι περισσότερες γυναίκες- θέλω να αυτομαστιγωθώ κάθε φορά που ανεβαίνω στην ζυγαριά ή που δεν μου μπαίνει το τζιν, είμαι υπερήφανη για το σώμα μου μπροστά στα αγόρια μου. Κι ας νιώθω το ακριβώς αντίθετο μέσα μου. Το να ενσταλάξεις στα παιδιά μία θετική εικόνα για το σώμα δεν είναι κάτι που πρέπει να αφορά μόνο τους γονείς που έχουν κορίτσια. Στα αγόρια είναι πιο απαραίτητο, αφενός για να νιώθουν αυτοπεποίθηση για το δικό τους σώμα και αφετέρου για να ξέρουν ότι η ομορφιά, αναφορικά με το αντίθετο φύλο, είναι το «αληθινό».
Δεν θέλω να τους κάνω το κακό -ούτε σε εκείνους ούτε στις γυναίκες που θα εμφανιστούν γυμνές μπροστά τους στο μέλλον- να μάθουν ότι το πεσμένο στήθος είναι άσχημο ή ότι λίγη κοιλίτσα είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπεται κανείς. Θέλω να ξέρουν ότι αυτά είναι τα φυσιολογικά σώματα, όχι οι «μποτοξαρισμένες», ψηφιακά πειραγμένες εικόνες με τις οποίες θα βαμβαρδιστούν. Προφανώς θα τους πέσει το σαγόνι όταν δουν τα ολόστητα στήθη, τους τέλειους κοιλιακούς και τα υπερυψωμένα οπίσθια των μοντέλων... αλλά ελπίζω ότι, βαθιά μέσα τους, θα ξέρουν ότι οι πραγματικές γυναίκες δεν είναι έτσι και δεν θα πρέπει να απατούν από τις μελλοντικές κοπέλες τους να γίνουν έτσι, ποτέ.
Θα έρθει η στιγμή που θα καλύπτομαι κάθε φορά που θα βρίσκονται στο σπίτι τα αγόρια μου. Είμαι σίγουρη ότι κάποια στιγμή θα ακούσω κάτι του στιλ «Ρε μαμά, βάλε κανένα ρούχο!» ή ότι θα μάθουν να χτυπούν την πόρτα πριν ορμήσουν στο μπάνιο (πραγματικά ανυπομονώ για την στιγμή εκείνη!). Αλλά μέχρι τότε, θα τους επιτρέπω να μου χαϊδεύουν τις ραγάδες και να γελούν με την καρδιά τους κάθε φορά που βλέπουν τον πλαδαρό πισινό μου να κουνιέται όταν διασχίζω το μπάνιο για να πιάσω την πετσέτα. Γιατί όσο είναι ακόμα μικρά θέλω να τους φυτέψω τον σπόρο, έτσι ώστε όταν μεγαλώσουν και οι γυναίκες τους πουν «μακάρι να ήμουν πιο αδύνατη», οι γιοι μου να απαντήσουν «είσαι τέλεια όπως ακριβώς είσαι».
Το εννοώ.
*Το κείμενο προέρχεται από την συγγραφέα, σύζυγο και μητέρα τεσσάρων αγοριών Rita Templeton.
