Πραγματικά, εκτός από το γεγονός ότι οι πιο εξωστρεφείς έφηβοι έχουν πλέον σήμερα ένα ευρύτερο κοινό να εντυπωσιάσουν με τα κατορθώματά τους, έχουν επίσης και μια εσωστρεφή αίσθηση του παιγνιδιού. Σε ένα εντελώς ανεξέλεγκτο "θέατρο", οι αδιάκριτοι γονείς είναι ίσως οι μόνοι που μπορούν να σταματούν τη γενιά του "προσέξτε με" από το να ανακοινώνει γεγονότα όπως π.χ. πότε έκαναν για πρώτη φορά σεξ ή πότε σκοπεύουν να κάνουν. Τα παραμελημένα παιδιά της προηγούμενης γενιάς, ήταν τα "κλειδωμένα" παιδιά: κλείνονταν στον εαυτό τους γιατί κανένας γονέας δεν ήταν στο σπίτι για πολλές ώρες, λόγω της δουλειάς. Τα σημερινά ισοδύναμα είναι αυτά που πετάγονται από ιστοσελίδα σε ιστοσελίδα χωρίς καμία "αστυνόμευση". Και οι γονείς που πραγματικά νοιάζονται είναι τελικά αυτοί που παρακολουθούν τι κάνουν και με ποιούς επικοινωνούν.
Η προσωπική επικοινωνία υπήρξε πάντα ένα "θρίλερ" για παιδιά και εφήβους: ένα σημείωμα μέσα στην τάξη, ψιθυρίζοντας πίσω από ένα κρυμμένο χέρι, το μπερδεμένο καλώδιο του τηλεφώνου τραβηγμένο μέσα στην ντουλάπα. Το να είσαι μεγάλος, μπορούσε σε μεγάλο βαθμό να οριστεί από το ότι κάποια στιγμή ήσουν σε θέση να κάνεις μία συζήτηση χωρίς τη μαμά σου να κρυφακούει πίσω από την πόρτα. Και τα παιδιά, όλοι γνωρίζουμε, πως δεν παίρνουν πάντα αποφάσεις υγιείς, λογικές ή ασφαλείς, ενώ έχουν πρόσβαση σε προβληματικές εικόνες, θέματα και ιδέες περισσότερο εύκολα στις μέρες μας από ό,τι σε άλλες εποχές.
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι όλο και περισσότεροι γονείς θωρακίζουν τα παιδιά τους από τις φρικιαστικές εικόνες του πραγματικού κόσμου, ενώ τους επιτρέπουν την ιδιωτική επαφή με τον κυβερνοχώρο. Ένα δεκάχρονο παιδί δύσκολα θα το αφήσουν να διασχίσει μόνο του ένα πάρκο ή χωρίς τουλάχιστον να έχει μαζί του ένα κινητό τηλέφωνο! Όμως τα παιδιά λατρεύουν την αίσθηση της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας, οπότε χωρίς αμφιβολία, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι για ένα παιδί ένα διάλειμμα από τη γκρίνια της μητέρας του. Σκεφτείτε, λοιπόν, ότι αποκτώντας μια μικρή αίσθηση παρόμοιας ελευθερίας, το παιδί θα δεχθεί ένα κομματάκι "υποκλοπής" σε αντάλλαγμα αυτής της αίσθησης ευθύνης.
Αν ρωτήσουμε όμως τους γονείς γιατί δεν θα άφηναν τα παιδιά τους να διασχίσουν μόνα ένα πάρκο, δεν μπορούν να το εξηγήσουν πραγματικά, ψάχνοντας διάφορες δικαιολογίες. Οι ίδιοι γονείς μπορούν, όμως, ταυτόχρονα να επιτρέπουν σε μεγάλο βαθμό την ανεξέλεγκτη πρόσβαση στο διαδίκτυο και είναι αυτοί που αφήνουν το Instagram, το facebook, το twitter, να πλησιάζουν τα παιδιά τους, τη στιγμή που οι ορμόνες οργιάζουν μέσα τους.
Και ίσως, τελικά, να φταίει το γεγονός ότι όλα αυτά είναι τόσο καινούργια, ώστε οι μαμάδες και οι μπαμπάδες να μην έχουν προβληματιστεί τόσο πολύ πάνω σ´ αυτό το θέμα όσο θα έπρεπε.
Όπως και το να ανησυχεί κανείς για τους φυσικούς κινδύνους είναι απόλυτα λογικό. Η Τζούλιαν Μουρ παραδέχθηκε, επίσης, ότι ακολούθησε τον γιό της στον υπόγειο σιδηρόδρομο της Νέας Υόρκης για να ελέγξει αν είναι ασφαλής. "Όταν ο γιός μου άρχισε να χρησιμοποιεί το μετρό" είπε, "ο σύζυγος μου κι εγώ συνηθίζαμε να τον ακολουθούμε, ώστε να είμαστε σίγουροι ότι είναι εντάξει, ώσπου κάποια στιγμή αποφασίσαμε ότι είναι η ώρα να το σταματήσουμε και να τον αφήσουμε να το κάνει μόνος του."
Τα λόγια της ηθοποιού, μπορεί να δείχνουν αδιακρισία, αλλά δεν είναι. Υπάρχει κάποια λογική σε όλο αυτό. Μπορεί να έχετε διασχίσει με το παιδί σας ένα πάρκο πολλές φορές μαζί, έως ότου σταματήσετε να κοιτάτε και να ακούτε, αποκτώντας κάποια στιγμή εμπιστοσύνη στην κρίση του. Αλλά σκεφτείτε πρώτα ότι θα χρειαστεί ένα μεγάλο διάστημα μέχρι να του έχετε εμπιστοσύνη για το πώς κρίνει τα πράγματα, σχετικά με τις σχέσεις και τον ηθικό λαβύρινθο της ζωής, σε μια μεγάλη πόλη, στον εικοστό πρώτο αιώνα.
Τα σημερινά παιδιά θα είναι τελικά πολύ τυχερά, αν η μαμά τους ή ο μπαμπάς τους τα "κατασκοπεύουν" για όλους αυτούς τους λόγους.
